#157

یه بار توی یکی از درس‌هامون در مورد این می‌خوندیم که وقتی یه بچه توی سن کم (کمتر از 11) چاق می‌شه، در واقع تعداد سلول‌های چربی‌ش زیادش می‌شن. برای همین اگه در آینده بخواد وزن کم کنه، خیلی براش سخت می‌شه. ولی آدم‌ها اگه توی سن بالاتر چاق بشن، فقط اندازه‌ی سلول‌های چربیشون بزرگتر می‌شه. برای همین اگه بخوان لاغر بشن، به نسبت راحت‌تره کارشون.

حالا می‌خوام در مورد یه بچه کوچولوی بی‌نوای فرضی حرف بزنم.

که خانواده‌ش طرز تفکر مادربزرگی دارن. یعنی معتقدن بچه هرچی تپلی‌تر باشه، خوشحال‌تر و سالم‌تره. خب این بچه وزن اضافه می‌کنه... اولش به نظر چیز خیلی مهمی نیست، ولی بعدش همین مسئله باعث می‌شه وقتی بزرگتر شد، جامعه زیاد تحویلش نگیره، مدام این تفکر بهش القا بشه که "تو چاقی، پس زیبا نیستی" و روابط اجتماعیش، آدم‌هایی که درگیرشون می‌شه، دوست‌هایی که پیدا می‌کنه، اعتماد به نفسش و خیلی چیزهای دیگه تحت تاثیر این قضیه قرار می‌گیرن. شاید حتی تصمیم بگیره جراحی لاغری انجام بده یا چیزهای دیگه. و تمام اینا خارج از کنترل این آدم بودن. اینطوری نبوده که خودش تصمیم بگیره که اینجوری بشه.

حالا شاید اگه خانواده‌ش تفکرِ به اصطلاح مادربزرگی نداشتن، خیلی از اون اتفاق‌ها نمی‌افتاد. در جریان خیلی از اون اتفاقات قرار نمی‌گرفت و شاید خیلی از اون آدم‌ها رو حتی ملاقات نمی‌کرد. مشخصاً... یه آدم کاملاً متفاوت می‌شد. احتمالاً خانواده‌ش هیچوقت فکر نمی‌کردن اینجوری بتونن کل مسیر زندگی بچه‌شونو عوض کنن. و این فقط یه مثال ساده و پیش پا افتاده‌ست. زندگی به طور مسخره‌ای تحت تاثیر تفکرات و تصمیم گیری‌های آدم‌های دیگه قرار می‌گیره؛ بیشتر وقت‌ها بدون این که ما حتی بدونیم چه تاثیر بزرگ و مهمی دارن رومون می‌ذارن. اون آدم‌ها هم خانواده‌مونن، هم دوست‌ها و فامیل، هم غریبه‌ها، و حتی اون‌هایی که خیلی سال قبل زندگی می‌کردن و حتی از وجودشون خبر نداشتیم. (به هرحال... فرهنگمون رو شکل دادن...)

چیزی که می‌خوام بگم اینه... 

این زندگی مال ماست... این منم که دارم زندگی می‌کنم. ولی واقعاً چقدر می‌تونم در موردش تصمیم بگیرم؟ چقدرش دست خودمه؟...

و فکر می‌کنم جوابش اینه، خیلی کم. 

و این راستش یه کوچولو... غمگینم می‌کنه. 

چون شاید حتی اگه واقعاً خودم آزاد بودم که در مورد همه‌شون تصمیم بگیرم، ممکن بود زندگیم بهتر شه؟ اگه از همون اولش آزاد بودم که انتخاب کنم که کجا به دنیا بیام و پدر مادرم کی باشن و تمام این‌ها؛ اون موقع من کی بودم؟ کجا وایستاده بودم؟ اصلاً چقدر می‌فهمیدم که بخوام انتخاب کنم؟

#156

می‌خوام در مورد یک نظریه‌ی کم‌طرفدار حرف بزنم.

یکی از چیزهای ارزشمندی که در طول سال 1401 یاد گرفتم، در مورد "قضاوت کردن آدم‌ها" بود. این بار نه همون کلیشه‌های تکراری در مورد قضاوت "نکردن"، اتفاقاً در مورد قضاوت "کردن". 

راستش نمی‌دونم این موجِ «دیگران رو قضاوت نکنیم» دقیقاً از کجا شروع شد یا دقیقاً کی شروعش کرد. ولی اون زمان، خیلی منطقی به نظر می‌رسید. بله زندگی بقیه به ما ربطی نداره. این که چی می‌پوشن و چی می‌خورن و با کی می‌گردن و چیکار می‌کنن کوچکترین ارتباطی به ما نداره. پس اصلاً کی باشیم که «قضاوت» کنیمشون؟ و تصمیم بگیریم چجور آدم‌هایی هستن؟

خب... حداقل من یکی نتونستم اینطوری زندگی کنم. و فکر می‌کنم واقعاً نمی‌شه آدم‌ها رو قضاوت نکرد. چون به هرحال، هرکسی باید بتونه تصمیم بگیره آدمی که جلو روشه برای معاشرت باهاش مناسبه یا نه؟ لزوماً به این معنی نیست که روی هر کس و ناکسی برچسب خوب یا بد بزنیم. 

چون آدمی که توی داستان من یه ابر شروره، توی داستان یکی دیگه یه قهرمانه. 

چیزی که ازش حرف می‌زنم قضاوت در مورد خوب یا بد بودن کسی نیست. در مورد مناسب یا نامناسب بودنشه. بله سبک زندگی و طرز تفکر یه آدم دیگه تا وقتی به کسی آسیب نزنه قابل احترامه، حتی اگر از نظر ما اشتباه باشه. ولی واقعاً معنیش اینه که حق نداریم توی ذهنمون در موردش تصمیم بگیریم؟ من فکر می‌کنم که... چرا حق داریم. 

این حق داشتن به این معنی نیست که برای کسی تعیین تکلیف کنیم، به این معنیه که به خودمون اجازه بدیم از یه سری افراد بدمون بیاد. و این افراد رو بذاریم توی دسته‌ی افرادی که تا حد امکان باید ازشون دوری کنیم. 

راستش سال قبل این موقع خیلی به اون اصلِ «هرگز کسی رو مورد قضاوت قرار نده چون تو نمی‌دونی تو زندگیش چی گذشته.» معتقد بودم. و این باعث شده بود بتونم تقریباً با هرچیزی که از هرکسی می‌دیدم کنار بیام. سازش پذیری‌ای که اون زمان داشتم مثال زدنی بود. باعث شده بود بتونم به راحتی هر رفتار سمی و تاکسیکی رو نادیده بگیرم. و حتی بیشتر اوقات روی خودم عیب بذارم. و فکر کنم که چقدر «زود رنج» و «بی‌جنبه» هستم. اما این قضیه باعث نشد بتونم زندگی اجتماعیمو بهتر کنم یا با آدم‌ها خوب باشم. صرفاً فرصت «سوءاستفاده کردن» رو به راحتی در اختیارشون قرار داده بودم. و خب مشخصه که بعدش چه اتفاقی می‌افتاد.

چیزی که سعی دارم بگم اینه که آدم باید بتونه در مورد رفتارهایی که از بقیه می‌بینه تصمیم بگیره. و بتونه توی ذهن خودش تصمیم بگیره که از نظرش رفتارهای این آدم درست هست یا نه؟ و از روی همین درست و غلط‌هایی که طبق استانداردهای خودش تعیین کرده به این نتیجه برسه که چقدر باید به این آدم نزدیک شه؟ چقدر باید باهاش هم صحبت شه؟ شاید اصلاً لازم باشه دورش رو خط بکشه و حذفش کنه؟

این اون قضاوتیه که در موردش حرف می‌زنم. این که بتونی در مورد حضور کسی توی زندگیت قاطعانه تصمیم بگیری. 

فکر می‌کنم حتی اشکالی نداره که پیش خودت بگی «فلانی آدم مزخرفیه.» چون به هرحال اینجوری نیست که همه‌ی آدم‌ها از نظرت نازنین باشن. مشخصاً عده‌ای هستن که استانداردهای برعکس متفاوتی دارن و نمی‌تونی باهاشون کنار بیای. پس اشکالی نداره ازشون بدت بیاد یا حتی متنفر باشی.

 

 

پی‌نوشت: بله سال جدید داره شروع می‌شه و من نشستم یه گوشه و دلم می‌خواد تا صبح غر بزنم. 

پی‌نوشت: رنگ کنونی موهامو زیاد دوست ندارم، تقریباً سبز زیتونی شده. دلم می‌خواد باز رنگ کنم ولی خب تاحالا اونقدرررر موهامو رنگ کردم که الان شبیه دسته جارو شدن و خیلی آسیب دیدنTT...

پی‌نوشت: قالب جدید چطوره؟<": ...

#155

شاید اگه اسم اون بیست و چهار ساعت تنهایی (یا کمتر) رو «رویایی» بذارم، یه مقدار زیاده روی به نظر برسه. ولی واقعاً هیچ کلمه‌ی بهتری برای توصیفش پیدا نمی‌کنم. حتی شاید اگه به مامان قول نداده بودم، یه روز بیشتر تو خوابگاه می‌موندم. به هرحال توی این مدت، اونقدر روی «ارتباط گرفتن با آدم‌ها» تمرکز کرده بودم که فکر نمی‌کردم بتونم تنهایی دووم بیارم. و حقیقتش، تا لحظه‌ای که ناظم خوابگاه برای حضور غیاب بیاد زیادی غر زده بودم. 

احتمالاً اگر برای جمع کردن وسایلم مجبور نبودم از جام بلند شم، دوباره می‌خزیدم زیر پتو، بدون این که لباسم رو عوض کنم یا حتی مسواک بزنم، منتظر می‌شدم خورشید طلوع کنه تا با اولین ماشین برگردم خونه.

ولی از تختم پایین اومدم (تخت بالا می‌خوابم بله)، چای درست کردم و راستش، جمع کردن همه‌ی لباس‌هام، مرتب کردن کمدم، تمیز کردن شیشه‌ها، شستن ظرف‌ها، جاروبرقی کشیدن و مرتب کردن کفش‌ها زیاد سخت نبود. اتفاقاً، خیلی کمتر از چیزی که فکر می‌کردم زمان برد. حقیقتش فکر می‌کردم راهرو‌های خالی و تاریک خوابگاه باید خیلی برام دلگیر باشه. ولی نبود. بیشتر احساس یه شخصیت فانتزی رو داشتم که تصمیم گرفته یه جایی دور از هیاهو و آشفتگی زندگی کنه.

و بعدش، بارون شدید‌تر شد. هوا سرد بود و لباس خوابم خیلی نازک بود. ولی فکر کردم «این اصلاً بهونه‌ی خوبی نیست. چون این فرصت دیگه پیش نمی‌اد. اگه بچه‌ها اینجا بودن، امکان نداشت بتونم پنجره رو باز کنم.» پس بازش کردم، پرده رو کشیدم چون بیدار شدن با نور خورشید جالب به نظر می‌رسید. و بعد تشکم رو پایین آوردم. دلم می‌خواست رو زمین بخوابم. و خب نمی‌دونم حرف زدن در موردش درسته یا نه. ولی اون شب دقیقاً ساعت دوازده و نیم پیام دادی. و تا دو ساعت بعد هنوز داشتیم حرف می‌زدیم. چیزهای جالبی گفتی، هرچند نتونستم بفهمم چرا این‌ها رو داری برای من تعریف می‌کنی. به قول هیونگ «من که نفهمیدم، ولی انشالله که می‌فهمم.» و بعد از اون یه بار دیگه، اون احساسِ «به درد نخور و حال به هم زن بودن» سراغم اومد، چون انگار دوباره داشتم چرت و پرت می‌گفتم. «شکل یه احمق به نظر می‌رسم؟ یه لطیفه‌ی کسل کننده‌ام؟»

بعدش هم خوابم نبرد. البته شاید هم به خاطر سرما بود ولی به هرحال صدای بارون ارزشش رو داشت. 

 

 

پی‌نوشت: روز بعدش با صدای زنگ مامانم بیدار شدم. ساعت نزدیک دوازده بود و من هنوز زیر پتو بودم. بعدش اونقدر هول هولکی پا شدم و جهیدم که نه فرصت شد ناهار بخورم، و نه برگه‌ی خروجمو تحویل نگهبان بدم.

پی‌نوشت: الان که بهش فکر می‌کنم یه سیب چلوسیده و یه پرتقال رو یادم رفت بخورم و موندن توی یخچال. وای خدا. 

پی‌نوشت: کم کم می‌خوام از تو غار بیرون بیام. اونقدر کند که نور تند آفتاب چشممو کور نکنه. 

پی‌نوشت: عید داره می‌اد... و برای سال جدید... به برنامه‌های جدید نیاز دارم. و صد البته یه ماتحت تنگ‌تر.

#154

از آخرین باری که پست گذاشتم بیشتر از یه ماه می‌گذره. *هه‌هه*

یادمه اوایل که اومده بودم بیان هر روز پست می‌ذاشتم، گاهی روزی بیشتر از یه دونه. الان تقریباً یادم نمی‌اد اون موقع زندگی چجوری بود، روزهامو چجوری می‌گذروندم یا به چیا فکر می‌کردم و اصلاً دغدغه‌هام چیا بودن. راستش فقط دوسال از اون موقع می‌گذره، و قطعاً توی این دو سال خیلی چیزها عوض شده. اونقدری که اصلاً یادم نمی‌اد روزهایی که به خودم قول داده بودم تغییر نکنم چجور آدمی بودم.

راستش من همیشه در مقابل "تغییر کردن" گارد می‌گرفتم. و وقتی حتی یه چیز کوچیک و احمقانه عوض می‌شد واقعاً واقعاً عصبانی و ناراحت می‌شدم. دلیلش هم فقط یه چیز بود، من از خودم راضی بودم و نمی‌خواستم کس دیگه‌ای باشم. و فکر می‌کردم اگر چیزی در موردم تغییر کنه من دیگه خودم نیستم. و این خیلی خیلی ناراحتم می‌کرد. 

شاید به خاطر این بود که از عوض شدن آدم‌های اطرافم ضربه دیده بودم. و واقعاً متوجه این واقعیت نبودم که نمی‌‌شه جلوی این سیر رو گرفت. و همینه که مسیر آدم‌ها رو از هم جدا می‌کنه یا به هم وصل می‌کنه. علاوه بر این که هیچکس نمی‌تونه فقط با یه عده‌ی محدود زندگی کنه و به آدم‌های بیشتر و متفاوتی نیاز داره. 

در هر صورت من الان اینجام، و خب تقریباً هیچ چیز اونطوری که تصور می‌کردم پیش نرفته. و گاهی اوقات به خودم می‌گم شاید باید دست از این همه فکر کردن در مورد «همه چیز» بردارم. چون واقعاً هیچوقت نه اتفاقات طبق تصوراتم پیش می‌رن و نه مکالمات و نه هیچ چیز دیگه‌ای. تنها نتیجه‌ی تمام این‌ها، زندانی کردن خودم داخل یه حباب متشکل از یه مشت فکر و خیاله که از ترس ترکیدن این حباب هیچوقت جلو نمی‌رم. اینجوریه که از خودم یه ترسو ساختم. 

شیرین امشب گفت که «چرا امروز اینقدر ساکت شدی؟ همیشه کلی چرت و پرت می‌گی.» 

حالا کار ندارم حرفش تایید بود یا تخریب، *تمشاخ* ولی چطوریه که چرت و پرت گفتن با بعضیا اونقدر راحته و حتی نیاز به فکر کردن هم نداره اما بعضیای دیگه نه؟

نمی‌دونم اسمش رو چی بذارم، فاز «من به هیچ دردی نمی‌خورم»؟ یا همچین چیزی. مال وقت‌هاییه که یهو به این فکر می‌کنم «اگه واقعاً به درد نخور و رو اعصاب باشم چی؟» و برای این که کمتر رو مخ بقیه باشم خودم رو از همه هی دورتر و دورتر می‌کنم. گاهی گریه می‌کنم، گاهی هم برای چند ساعت گم و گور می‌شم. و راستش هیچوقت نفهمیدم همه‌ی اینا واقعاً فقط تصورات مسموم خودمه یا حتی درصدی واقعیت داره. 

دو ماه آخر سال رو رسماً به هیچ کاری نکردن پرداختم و برگه‌های بولت ژورنال نازنینم رو صرف جزوه‌های درب و داغون میکروب شناسی، بهداشت عمومی، محاسبات پخش و پلای برنامه‌ی غذایی، مشق‌های ژاپنی و نقاشی‌های کج و کوله کردم. راستش عمیقاً احساس می‌کردم لازمه که به خودم استراحت بدم، انگار واقعاً به یه دوره‌ی بیکاری و بی‌عاری لازم داشتم تا از خودم بیرون بیام و ببینم توی دنیای اطرافم چی می‌گذره. برای همین بود که اینجا هم زیاد نمی‌نوشتم، شاید هنوز هم نیاز دارم این دوره یه کم بیشتر ادامه پیدا کنه. نمی‌دونم، ولی به هرحال انگار تا یه نقطه‌ای زیادی خودم رو منقبض کرده بودم و دیگه نمی‌تونستم نفس بکشم. و خب با این که این روزها رو هدر دادم، زیاد از دست خودم عصبانی نیستم. احتمالاً بهش نیاز داشتم. و می‌خوام تا عید به این روند ادامه بدم. انگار هنوز خستگیم در نشده و برای بغل کردن بالشتم و خزیدن زیر پتو، غر زدن در مورد صورت و بدنم، مرور کردن چت‌های قدیمی برای بار هزارم، بیدار موندن تا چهار صبح، درس نخوندن و پشت گوش انداختن تکالیفم، ول گشتن توی سالن و قربون صدقه‌ی کراشم رفتن *تمشاخ*... بازم زمان می‌خوام. 

(هرچند که حس می‌کنم مدتیه که آدم "سطحی"ای شدم. از اونایی که همیشه بهشون چشم‌غره می‌رفتم. اما... نمی‌دونم. درست می‌شم. نه؟)

 

 

پی‌نوشت: دلم واقعاً برای نوشتن تنگ شده بود. ای کاش مثل قبلاً بتونم بنویسم. 

پی‌نوشت: موهامو دوباره آبی رنگ کردم. بچه‌ها طوطی صدام می‌کنن. *تمساخ*

پی‌نوشت: هر وقت اینجا یه چیزایی می‌نویسم و بعد مثلاً جلوی دوستام مزحرف می‌گم با خودم فکر می‌کنم کسی که فقط وبلاگمو خونده باشه احتمالاً اصلاً باورش نشه همچین آدمی باشم. *تمشاخ* نمی‌دونم انگار اینجا یه کم متفاوتم؟ نمی‌دونم.

 

بعداً نوشت: ایهیهیهی.

#153

من از وقتی سنم کم بود همیشه دندون‌هام مشکل داشتن. همیشه از دندون درد ناله می‌کردم و اگر مدرسه خونه‌ی دوم آدم باشه، دندون‌پزشکی خونه‌ی سوم من بود. یادمه وقتی کوچیک‌تر بودم وقتی دندونم درد می‌گرفت، معمولاً مامانم منو پیش چندتا دکتر مختلف می‌برد و معتقد بود اگر نظر دکتر‌های مختلف رو بپرسیم بهتره. و گاهی اوقات به این فکر می‌کنم شاید مامانم می‌خواست چیزی که از نظر خودش بهتره رو از زبون دکتر بشنوه.

نمی‌دونم اسمش لجبازیه یا چی، شاید مثل این می‌مونه که بخوای یه عقده‌ای که داخل ذهنته رو آروم کنی، بتونی به تصمیمی که گرفتی اعتماد داشته باشی و بتونی حداقل برای درست بودن فکر یا تصمیمت یه دلیل پیدا کنی. 

انگار بعضی وقت‌ها مسائل فقط وقتی درست یا غلط به نظر می‌رسن که از یکی دیگه بشنویمشون.

چند روزیه زیاد دارم به این موضوع فکر می‌کنم. تقریباً هر روز در مورد «یه موضوع خاص» با خیلی‌ها حرف می‌زنم. بیشترشون حرفشون یه چیزه، "احمق نباش لطفاً! البته که جواب نمی‌ده!"

ولی من باز سراغ آدم‌های دیگه می‌رم تا بالاخره بتونم یکی رو پیدا کنم که بگه حق با منه، بگه تصمیمم درسته و اشتباه نمی‌کنم. و خب دروغ چرا، این تایید رو بالاخره از یکی دو نفر گرفتم. گاهی به این فکر می‌کنم شاید دلیلش این باشه که دنبال مقصر می‌گردم، مثل این که اگر کار اشتباهی کنم، ته دلم بتونم خودمو قانع کنم که نه، تقصیر من نبود، اونا بهم گفتن این تصمیم درستیه. 

و می‌دونم که واقعاً خیلی احمقانست.

امشب می‌شه گفت اون تاییدی که دنبالش بودم رو بالاخره با همون قاطعیتی که می‌خواستم گرفتم.

ژیلا ترم قبل هم‌اتاقیم بود. این ترم اتاقش رو عوض کرد و روابطمون کمرنگ شد. تقریباً نه دیگه با هم حرف زدیم، نه بیرون رفتیم و نه انیمه دیدیم. نه این که واقعاً مشکلی بینمون باشه. فقط انگار موقعیتش نبود. انگار یه چیزی همش این وسط جا می‌افتاد. و راستش رو بگم اصلاً حس خوبی نداشتم چون مدام حس می‌کردم ناراحتش کردم. امشب وقتی رفته بودم تو برف‌ آهنگ گوش بدم، دیدم که اون طرف داره با تلفن حرف می‌زنه. وقتی کارش تموم شد باهم حرف زدیم. و با این که هوا واقعاً سرد بود و دماغمون یخ زده بود، اون لحظات انگار واقعاً گرم بودن. مثل پیدا کردن یه چیز خیلی قدیمی که یادت رفته بود گمش کردی. 

وقتی «موضوع خاص» رو بهش گفتم، گفت «هی. مگه چقدر اینجاییم؟ در بدترین حالت قراره ضایع شی دیگه.»

و چیزی گفت که شاید واقعاً نیاز داشتم بشنوم:

پشیمونی بهتر از حسرته.

پی‌نوشت: وقتی الانم رو با سال قبل همین موقع مقایسه می‌کنم می‌بینم قبلاً چقدر همه چیز یکنواخت‌تر و روتین‌وارتر بود. از تلاطم الان خوشم می‌اد. حتی اگه مثل یه قایق چوبی بی‌پناه باشم که تو یه طوفان وسط دریا گم شده و نمی‌دونه باید چجوری خودش رو نجات بده.

پی‌نوشت: پروانه‌ها انگار دیواره‌ی داخلی معده‌مو گاز می‌گیرن. نمی‌‌تونم تصمیم بگیرم حس خوبیه یا بد. ولی در هر صورت دلم براش تنگ شده بود. 

پی‌نوشت: وضع غذا خوردنم افتضاحه. ارگان‌های گوارشیم به فنا رفتن.

پی‌نوشت: تا هشتم امتحان دارم. اهه‌هه‌هه. 

 

 

+درکل فعالیتم خیلی کم شده. ولی تو این مدت بعضیاتون بهم خصوصی دادین، بوس به کله‌ی همتون. راستش خوشحالم کرد. «من فراموش نشدم.» این دقیقاً حسی بود که داشتم.

#152

 

گر دست رسد در سر زلفین تو بازم

چون گوی چه سرها که به چوگان تو بازم

زلف تو مرا عمر دراز است ولی نیست

در دست مویی از آن عمر درازم

فکر کنم حضرت حافظ باهام شوخیش گرفته. می‌گه خودت رو تنها و ناامید می‌بینی، ولی اگه سراغ آدم‌های درست بری و تلاش کنی، به چیزی که می‌خوای می‌رسی.

این روزها یه جور عجیبی شدم، علی‌رغم این که می‌خوام ویژگی‌های مثبت درون خودم ایجاد کنم، انگار یه چیزی جلوم رو گرفته و حالا مغزم برای پیدا کردن کلمات و ساختن جمله‌ها خسته و زبونم برا چرخیدن و ادا کردن حتی خسته‌تر شده. و به عنوان کسی که از سال 94 یا 95 بی‌وقفه وبلاگ نوشته و جلوی خودشو برای نوشتن هیچ چرت و پرتی نگرفته، این وضعیت خب یه مقدار قمر در عقربه.

خب شاید عادی باشه. به هرحال اتفاقات زیادی افتاده. چه توی دنیای اطرافمون، و چه توی دنیای خودمون. حداقل برای من که اینطور بوده. مخصوصاً حالا که دایره ارتباطاتم نسبت به قبل گسترده‌تر شده، بیشتر می‌فهمم که چقدر کوچیکم، چقدر دنیا بزرگ‌تر و پیچیده‌تر از چیزیه که تو ذهنم بوده. و خب این هم شگفت‌انگیزه و هم ترسناک.

می‌گن حافظ اون غزلش رو توی روزهای سخت غربت و دوریش نوشته. از غصه‌هاش گفته. از دردی که توی سینش بوده. شاید فهمیده که این یلدا مثل یلداهای قبلی نیست. به دلایل مشخص البته. خب من نمی‌دونم شما چقدر به فال و طالع و اینجور چیزا معتقدین. خیلی‌ها می‌گن خرافاته و این چیزا. ولی من قبول ندارم. راستش به قدرت انرژی‌های اطرافمون خیلی بیشتر باور دارم تا مغز‌های کوچیک و ناچیزمون. و خب این صحبت‌ها گاهی منو می‌ترسونه. "غم‌زدگی و غربت"... چون به هرحال، من یه نیتی کردم و به شاخه‌نبات قسمش دادم که راستشو بهم بگه و حالا نمی‌دونم باید چطوری برداشت کنم:"]

بگذریم...

به مدت سه هفته برای فرجه‌ی امتحانات برگشتم شهر خودمون، با خودم قرار گذاشتم توی این سه هفته کارهای مفید بکنم و یه سری تغییرات توی خودم ایجاد کنم... (که البته یه هفته‌ش گذشت و تنها کاری که کردم خوابیدن بوده. هه هه.) اتفاقاتی افتاد که باعث شد سعی کنم اجتماعی‌تر باشم. دوستام می‌گن توی سال گذشته پیشرفت خوبی داشتم، ولی کافی نیست. من هنوز بابت موقعیت‌هایی که به خاطر منزوی بودنم از دست می‌دم از دست خودم کفری می‌شم. و بابت احمق بودنم ساعت‌ها گریه می‌کنم و کابوس می‌بینم. (اوه توی این مدت عجیب‌ترین خواب‌های کل زندگیمو دیدم. یکی از اون یکی پشم ریزون‌تر!)

درکل... اگه پیشنهاد و راهکاری دارین حتماً بهم بگین. اگه کتابی‌، پادکستی، چمیدونم یوتیوبری چیزی هم می‌شناسید که در این زمینه توصیه‌های سازنده داشته باشه... خب خیلی خوشحال می‌شم باهام به اشتراک بذاریدش:")...

+یادمه راهنمایی که بودم، خب زیادی اسکل بودم. یعنی اسکل به معنی واقعی‌ها! الان واقعاً برام سواله که اون زمان چطور اینقدر شوت بودم. اون زمان انتخاب رشته کردم و به خودم می‌گفتم که خب واقعاً پیچیده نیست. تجربی می‌خونم، یا دکتر می‌شم یا پرستار. شاید باورتون نشه ولی تمام تصورم از "آینده" همین بود:)))... تو سه سال دبیرستانم خیلی رشد کردم. آروم آروم فهمیدم کانسپت "آینده" و این که "می‌خوای با خودت چیکار کنی؟" چقدر پیچیده و سردرگم کنندست. چقدر ترسناکه. از اون ترسناک‌هایی که ترجیح می‌دی یه گوشه وایستی نگاه کنی ولی متاسفانه این هزاتوی توئه و خودت باید راه خروج رو پیدا کنی. هرچی جلوتر رفت آرزوهای بیشتری افتادن توی دلم و هربار این هزارتو، حتی تو در توتر شد. الانم که وضعیت اینطوری قر و قاتیه. خلاصه که الان که دارم اینو می‌نویسم، به شدت از آینده ترسناک هستم^^ (احمق نباید با یه مسئله‌ی جدی اینطوری شوخی کنی.)

جدی وقتی یه جمله از معضلاتم رو به بابا گفتم اونقدر به نظرش احمقانه و دور از دسترس اومد که کلاً سکوت کرد و اجازه داد منظورش رو از تو چشماش بخونم:))) واضح‌تر از این نمی‌تونست باشه. یعنی.

پی‌نوشت: ولی واقعاً، توی این مدت چندتا پست نوشتم. ولی منتشر نکردم. هیهی. احساس گناه کل وجودمو گرفته.

پی‌نوشت: ببینید. این فقط در حد یه پی‌نوشته. واقعاً می‌گم. ولی احساس می‌کنم یه عالمه پروانه داخل معده‌م دارم. یه عالمه‌ها! از 22 آذر به این ور. شاید یه کم زودتر. شایدم فقط تحت تاثیر محیط قرار گرفتم. نمی‌دونم><

پی‌نوشت: کلی پست گوگولی مگولی هست که نخوندم:")... سعی می‌کنم همشونو بخونم. دوستتون می‌دارم><

پی‌نوشت: یلداتون مبارک. و این که... خیلی مراقب خودتون باشین:")

#151

اعصابمو به هم می‌ریزه، از حالت "ش" گفتنش بدم می‌اد. راستش خیلی داغونه. فکر می‌کردم تو این مورد واقعا تنهام. مشکل از منه؟ هی من اصلاً با تو حرف نمی‌زدم. نفر بعدی منم؟ ممکنه این یه نمایش باشه؟ یعنی تا کجا می‌خواد ادامه بده؟ خوابم می‌اد. یادم نمی‌مونه. درد داره درد داره. هنوز جاش سوراخه. اون کثیف نیست. داخل کیف پولم نگهش می‌دارم. چرا اینقدر پیگیره؟ شلوارتو بکش بالا. کمربند تو خونتون پیدا نمی‌شه؟ گفته بود موهاشو کراتین نکرده. دو سه روزه انگار خوشگل‌تر شده. داشت ظرف می‌شست. شاید راست می‌گفت. اون واقعاً یه نعمت بود؟ رقت‌انگیزه. سردمه. پالتوی قرمزمو نیاوردم. مامانم می‌گه چرا سراغ داداش پیرتو نمی‌گیری. خاله برگشته تهران. گفتم خطرناکه. گفت طوری نیست. مثل این که فایده نداشت. منم از اون شکلات ژله‌ای‌ها دارم. گوش‌هام یخ زدن. الکی گفتم بابام پلیسه. لعنتی اون واقعاً ترسید. من دارم تلاشمو می‌کنم. پامو زخمی کردم. چیزهای ارزشمندمو داخل کیف پولم نگه می‌دارم. مامان گفت خطرناکه ولی من گوشم بدهکار نیست. نه نمی‌میرم طوری نیست. مسخره‌ان. کمر خونی؟ درو پست سرت ببند. ازت متنفرم. جورابمو گم کردم. باید پرتش کنیم بیرون. احمق نون منو خورده. معذرت خواهی بلد نیست؟ چرا اینقدر حرف می‌زنی؟ هفتاد روزه که ازت خبر ندارم. عدد مورد علاقم بیست و دوئه. بعد از نه البته. از ناخوناش خوشم نیومد. ورقه‌های طلایی؟ ای کاش یا تو لال باشی یا من مدام چیزی تو گوشم باشه. شبیه ژله‌ی توت‌فرنگی شده. پول ندارم. گرسنمه. اینو هیچ‌جا راه نمی‌دن. چرا فکر می‌کنه اینقدر داناست؟ پروفایل سیاه گذاشته. پرسید اونی که کوچیکتره نظرش چیه؟ اسرا گفته بود چرا ریش داره. منو متهم می‌کنی؟ چی می‌دونی از اتفاقاتی که افتاده؟ ساعت سه صبحه احمق. ول نمی‌کنه. یه سال کامل گذشته. حتی بیشتر. خیلی بامزه می‌خنده. ولی زیاد نمی‌خنده. بیشتر درس می‌خونم. نباید میانترم رو حذف می‌کردید. مسئول کتابخونه جدی جدی منو شناخته! اسممو می‌دونست. یه جورایی ترسناکه. درد داره درد داره درد داره. با بعض حرف می‌زد. براش ناراحتم. برای یه عالمه آدم ناراحتم. ترسناکه خیلی ترسناکه. نمی‌فهمم. چطور ممکنه؟ واقعاً بهشون مواد می‌دن؟ شنیدن صدای فریاد چه کمکی می‌کنه وقتی نمی‌تونی بدویی؟ دعوا؟ دیگ به دیگ می‌گه روت سیاه. از اول هم حس بدی بهش داشتم. فکر می‌کردم مشکل از منه ولی نمی‌شه که همیشه مقصر باشم. شاید بتونم بهتر باشم. زشتم. کاش لاغرتر بودم. الیسا گفت کثیفه. کثیف نیست کثیف نیست کثیف نیست. خودم شستمش. گربه که ترس نداره. به جای سفید سیاه و قهوه‌ای بود. اولین بار ازش ترسیدم. واقعاً اینو گفت؟ بیستم این ماه برمی‌گردم. این هفته باید درس بخونم. باید بیشتر درس بخونم. تاریخ مصرف پنیرهامون داره می‌گذره. اونا دروغ گفتن. دلم براش تنگ شده ولی بعید می‌دونم دلم هیچوقت واسه این یکی تنگ شه. شاید از اولشم چهار نفر بهتر بود. نه ارائه ندادیم. من مسائلو بزرگ می‌کنم. من خیلی خوب می‌تونم اغراق کنم. گفت چه صدای خوبی. مگه اونقدر بلند بود؟ حال به هم زن و چندشه. از خودم راضیم که دهنمو بستم. وگرنه می‌شد پیش داوری. آره درسته مگه من چقدر می‌فهمم؟ انگار فراموش شده. شاید امسال بشه ردیفش کرد. این درست مثل یه رویا می‌مونه. با تصور کردنش گریم می‌گیره. زیادی قشنگه. اونقدر قشنگ که تیزه و قلبمو سوراخ می‌کنه. دوباره اون بحثو باز کرده. چرا همه چیز باید یه جوری به اون مربوط شه؟ سردمه ولی گفتم سردم نیست. ترجیح می‌دم اونم سردش باشه. دلم می‌خواست باهاش حرف بزنم و بپرسم چی شده؟ مهنا پرسید ولی اون خندید و من هنوز دارم بهش فکر می‌کنم ولی قرار نیست کار خاصی کنم. جدی جدی شکلات خرید. به تو هیچ ربطی نداره. چرا اینقدر به زبان مادریت می‌نازی؟ نه تو برتر نیستی. نمی‌خوام مثل من باشی. پروفایل نداره. برای شام زوده. باید بیشتر درس بخونم. خیلی وقته عکس نگرفتم. اون درخت نارنجی بود. پاییز هنوز نرفته. 

 

 

پی‌نوشت: اگر اشتباه نکنم اولین بار این مدل پست رو تو وب سینیور دیدم. جالبه به نظرم. 

#150

هیچوقت قصد نداشتم توی این وب مستقیماً در مورد وضعیت کشور و این که من طرف کی‌ام و کجا وایستادم چیزی بنویسم. 

ولی این فقط در مورد وضعیت آشفته‌ی امروز نیست،

از یه سریاتون متنفرم که معلوم نیست از کدوم ننه قمری یه جمله یا یه شعار شنیدین و چسبیدین به همون و حتی به خودتون زحمت فکر کردن و سبک سنگین کردن چیزی که به زبون می‌ارید رو نمی‌دید! 

چقدر می‌تونید وقیح باشید؟ عقل تو سرتون نیست؟ 

نمی‌تونید یه ثانیه کله‌ی پوکتونو از پنجره بیرون ببرید تا بفهمید اون جملات به ظاهر شاخ و باحال و منتقدانه چقدر با وضعیتی که جلوی چشماتون می‌بینید هماهنگی داره؟

 

پی‌نوشت: توی پست ثابت وب قبلیم نوشته بودم اگر از آخرین باری که مسواک زدین یا کتاب خوندین 24 ساعت می‌گذره استدعا دارم دهنتونو بسته نگه دارید.

حالا کتاب که هیچی، منبع موثق هم هیچی، مغز که دارید. نه؟

پی‌نوشت: بله این پست مخاطب داره. بعضیاشون ممکنه اینو بخونن و بعضیاشون حتی نمی‌دونن این وب وجود داره. در هر صورت امیدوارم کسایی به خودشون بگیرن که مخاطب بودن؛ پس خواهشاً مزخرفات تحویلم ندید.

#149

- بزرگداشت کوروش. -

#148

شیرین یه نفر که از کنارمون رد شد رو نشونم داد.

«عه، اون دختره هم شال نداشت.»

موهاش کوتاه و پسرونه بودن، و بلوز چهارخونه پوشیده بود.

گفتم:«چقدر کیوته...»

دوتا دختر غریبه درست پشت سرمون بودن. 

یکیشون گفت:«تو هم خیلی کیوتی عزیزم.»

و یه کم بعد اضافه کرد:«مسخره نکردمااا. جدی گفتم!»

هوا تاریک بود، خیلی تاریک. و سرد.

یه خانواده‌ی سه نفره از رو به رومون اومدن.

مامانه بهمون نگاه کرد. 

و وقتی رد شد، کاملاً شنیدم که تو گوش دخترش گفت:«چقدر خوشگل بود.»

شام نداشتیم و رفتیم ساندویچ بخریم.

صاحب اونجا، یه خانوم و دختر نوجوونش بودن.

وقتی خواستیم سفارش بدیم، خانومه گفت:«شهرمون چه دخترای قشنگی داره!»

پالتوی سبز و شال و کلاه داشتم.

موهای صورتیم کاملاً بیرون بودن.

شیرین گفت:«کاملاً شبیه آدمی هستی که تازه کلاس طراحیش تموم شده.»

پگاه تایید کرد:«انگار داری تو ژاپن هنر می‌خونی.»

 

 

+دخترای زیادی هستن که توی این وضعیت همو تحسین کنن. شاید چون بهتر از هرکسی درک می‌کنن که چه حسی داره که چیزی که به هیچ وجه نمی‌خوای سال‌های زیادی مثل پتک توی سرت کوبیده بشه. شاید حتی اگه چیزی به اسم گشت ارشاد یا امثالش هم نبود، برای خیلی‌ها سخت باشه که بخوان موهاشونو باز کنن. چون مدت زیادیه که موهای باز یه چیز ممنوعست، یه گناه بزرگ و نابخشودنی. تمام چیزی که می‌خوام بگم اینه که فقط سرکوب‌های بیرونی نیست، گاهی اوقات پشت سر گذاشتن بعضی موانع ذهنی و قبول کردن این که این واقعاً کار اشتباهی نیست سخته. 

جدا از اون، کسایی که همچنان لقب‌های زشت روی دخترهایی که حجاب ندارن بذارن هستن، همون‌هایی که با نگاه نفرت‌انگیزشون جوری به آدم زل می‌زنن که انگار کسی رو کشته. اما تعداد آدم‌های خوب خیلی بیشتره. همون‌هایی که حرف‌های قشنگ می‌زنن و می‌‌دونن زبونشون می‌تونه چقدر زخم زننده باشه پس ازش درست استفاده می‌کنن. قبلاً هم گفتم، حمایت شدن حس خیلی قشنگی داره. هم برای کسی که حمایت می‌شه و هم کسی که حمایت می‌کنه. پس بیاین از حساسیت‌های هم سوءاستفاده نکنیم و کنار هم باشیم.

موضوع دیگه این که... پسرهای بیشماری هستن که با دیدن چهارتا تار مو خوشمزه بازیشون می‌گیره و چرت و پرت می‌گن. خواهش می‌کنم از این‌ها نباشید. واقعاً چندشه. چرا وقتی می‌تونید آدم خوبی باشید رو بی‌شعور بودن تاکید دارید؟