#178

آقای سینوز عزیز. 

این نامه رو می‌نویسم چون گفتی یه روح تنها هستی و من دوست ندارم یه روح تنها سیگار بکشه. 

می‌دونی این روزها زندگیم خیلی با قبلاً فرق کرده. نه فقط به خاطر این که دیگه کارمند شدم و باید قبل از طلوع خورشید بیدار شم و کارهای خسته کننده انجام بدم و وانمود کنم کارفرمام آدم بامزه‌ایه؛ توضیحش یه ذره سخته ولی این اولین باریه که همراه ورود به یه مرحله‌ی جدید، سعی می‌کنم ورژن جدیدتری از خودم رو نشون بدم. از دست کشیدن از دوستی‌های کپک زده نترسم، بابت چیزهایی که در موردشون مقصر نبودم معذرت خواهی نکنم، واقعاً باور کنم که دختر خوشگلی هستم، و، خب... برای آدمی که قسمتم نبود توی دلم کینه جمع نکنم.

یادت بیاد یا نه وقتی در مورد دل‌شکستگی یا همچین چیزی حرف زدی، گفتم داغ دلم رو تازه کردی. ولی بهش که فکر می‌کنم، هنوز یه لبخند کوچولو می‌زنم. عشق و محبتی که یه روزی توی دلم بود هنوز هم بهم اجازه نمی‌ده جز خیر و صلاح براش چیز دیگه‌ای بخوام. دروغ نگم هنوز گاهی اوقات ممکنه عکسش رو نگاه کنم و ناخودآگاه توی ذهنم بگم «جوجه کوچولو»، حتی با این که اونقدر قد بلند بود که کمتر پیش می‌اومد بتونم صورتش رو ببینم.

اون روز گفتم شاید حقم بوده. نمی‌دونم این جمله از دید یه نفر دیگه چطور ممکنه به نظر برسه اما من فکر می‌کنم گاهی اوقات لازمه که سرم به سنگ بخوره و بشکنه. ویلی بهم می‌گه تو خیلی مهربون و ملاحظه‌گر هستی و لازم نیست اینقدر برای آدم‌هایی دل بسوزونی که ارزشش رو نمی‌دونن. و شاید لازم بود یکی قدرم رو ندونه یا از قدم زدن کنارم بترسه تا بهم بفهمونه اگر ممکنه چیزها خوب پیش برن، به این معنی نیست که واقعاً قراره خوب پیش برن.

چون آخه... آقای سینوز، می‌دونی مشکل کجاست؟ 

من فکر می‌کنم هر چیزی گفتن نداره. کلمات یه روزی اختراع شدن برای صحبت کردن، ولی من فکر می‌کنم هر چیزی الفبای خودش رو داره و زبون خودش رو. فقط لازمه که شناخته و درک بشه، اون موقع می‌فهمی که نقطه‌های سیاهی که روی چهارتا خط موازی گذاشته می‌شن، دارن از یه موسیقی گوش نواز صحبت می‌کنن. اما هر الفبایی اینقدر ملموس نیست که جایی تدریس بشه، اما اونقدر ملموس هست که با یه ذره توجه رمز گشایی بشه.

آدم‌های زیادی بهم می‌گن باید بیشتر صحبت کنم و به قولی صادق‌تر باشم. اما آقای سینوز مگه این خودِ خودِ صداقت نیست؟ من پنهان‌کار و دروغگوی خیلی خوبی هستم اما ترجیح می‌دم به آدم‌ها یه دریچه نشون بدم و ازشون بپرسم توی اون دریچه چی می‌بینی؟ 

به نظرت احمقانه‌ست؟ که انتظار داشته باشم کسی که ادعا می‌کنه اهمیت بده، حداقل توی چشم‌هام نگاه کنه و متوجه بشه دارم گریه می‌کنم؟ اگر ازم بپرسن چرا گریه می‌کنی با کمال میل توضیح می‌دم، اما چرا پرسیدنش اینقدر سخته؟ چرا من مقصرم که محبت و دلسوزی رو گدایی نمی‌کنم؟

آقای سینوز من عادت داشتم بابت این موضوع معذرت خواهی کنم چون با سلول به سلولم از بحث کردن متنفرم. دلم نمی‌خواد توضیح بدم، فقط می‌خوام شنیده بشم. بحث نمی‌کنم چون با یه معذرت‌خواهی مسخره موضوع تموم می‌شه. اما مدتیه که تصمیم گرفتم با معذرت خواستن صورت مسئله رو پاک نکنم. به جاش از شر آدم‌هایی خلاص بشم که جرئت نگاه کردن بهم رو ندارن. چون واقعیت رو بالاتر هم گفتم، من دختر خوشگلی هستم. ارزش نگاه کردن رو دارم. 

حالا قرار نبود بحث رو اینقدر به حاشیه بکشم، گفتم که، احتمالاً حقم بود. و بهم خوش گذشت. هیچوقت تو زندگیم از اون حجم از عشق سرشار نشده بودم. اون زمان حتی نوک انگشت شست پام هم سرمست بود. اونقدر لبریز که شاید واقعاً هیچکس جز خودم نفهمه خونِ داخل رگ‌هام با چه گرمایی جاری می‌شد. احتمالاً نورانی هم بود. و بهم نشون داد کی هستم. جوجه کوچولو درست مثل یه ورژن دیگه از خودم بود. شاید یه منِ دیگه توی دنیای موازی. من دستش رو گرفتم و وقتی که رهاش کردم، متوجه شدم نباید توی آدم‌های دیگه دنبال چیزی بگردم. الان هم... نه دلتنگم و نه غمگین. نمی‌دونم چی‌ام. فقط می‌دونم کمتر از از دست دادن می‌ترسم. و فهمیدم کسایی که با میل خودشون داخل دریچه رو نگاه نمی‌کنن، واقعاً به درد من نمی‌خورن.

 

پی‌نوشت: من به قولم عمل کردم، تو هم عمل کن. سیگار بی سیگار. بوگندوی کثیف. 

 

وقتی موفق شدی، یه شیرینی مهمون من!

من کلماتم رو گم کردم. به همین راحتی. 

دیگه نوشتن راحت نبود. دیگه راه فرار نبود. دیگه یه وسیله برای ابراز خودم نبود. یهو فقط... دیگه نبود. اونجا نبود. چیزهایی که همیشه بهشون پناه می‌بردم دیگه نبودن.

من یه روزی شونزده سالم بود. تازه عینک خریده بودم. چتری‌هام پشت مقنعه می‌موندن و موهام گاهی قرمز بود و گاهی نارنجی. یه دانش‌آموز تجربی رندوم. نه اونقدر خوب بودم که تراز هفت هزار قلمچی بیارم، و نه اونقدر بد که نمره‌ی پایین نوزده توی کارنامه‌ی ترمم داشته باشم. هوای ابری امن بود. هلوهای درخت حیاط امن بودن. میزم که پر از نکته‌های پراکنده‌ی زیست و فرمول‌های فیزیک بود هم همینطور. 

تازه بدتر هم می‌شه، من یه روزی چهارده سالم بود. اون موقع خیلی نمی‌فهمیدم چه اتفاقی توی دنیای اطرافم داره می‌افته ولی تا وقتی که یه کلاه جالب داشتم که دائم توی مدرسه سرم بذارم و همیشه یه انیمه‌ی سریالی که تو یه روز تمومش کنم، دنیا خیلی پیچیده و بزرگ به نظر نمی‌رسید. من فقط من بودم. توی اتاق خودم که دیوارهاش صورتی بود. اگر عروسک می‌دوختم، اگر نقاشی می‌کشیدم، اگر مراسم جادوگری اجرا می‌کردم و حتی اگر فرش اتاق رو می‌سوزوندم، در نهایت، یه گوشه‌ی امن داشتم.

یه جایی برای ابراز، یه چیزی برای نشون دادن. هر روز به خودم ثابت می‌شدم. وقتی در مورد شخصیت‌های خیالی توی ذهنم حرف می‌زدم یا می‌گفتم در واقع یه جادوگر هفتصد ساله‌ام، شاید همکلاسی‌هام بهم می‌خندیدن؛ اما من در نهایت یه شیطونک صورتی داشتم که توی راه‌پله‌ی عقبی مدرسه بکوبمش زمین و خیلی برام مهم نباشه که آدم‌ها درکم نمی‌کنن.

چون من ثابت شده بودم. من یه مائو تامایی با موهای صورتی بودم که یه دختر کوچولو با چشم‌های قرمز درونش زندگی می‌کرد. من وجود داشتم، حتی اگه نمی‌دونستم دارم کجا می‌رم.

یه بار یکی گفت گذشته جالب به نظر می‌رسه فقط چون ازش گذشتی. راستش، الان خیلی از اون روزها دور شدم. بله واقعاً ازشون گذشتم. اما گاهی احساس می‌کنم چیزهای مهمی رو اونجا جا گذاشتم. اگر می‌تونستم برم عقب، احتمالاً از خودم می‌پرسیدم چطور می‌تونه از هیچ چیز نترسه؟ چطور می‌تونه سرش رو بالا بگیره بدون این که نگران باریدن سنگ از آسمون باشه؟

من این روزها انگار وجود ندارم. یه گربه خونگی لاغرمردنی‌ام که برای هیچ خوراکی و اسباب بازی‌ای ذوق نداره. بالای کابینت نشسته و هر از گاهی اهل خونه رو نگاه می‌کنه. بعد خمیازه می‌کشه و سرش رو برمی‌گردونه. چون خب؛ بعد از چهار سال، برگشتن به خونه خیلی برام راحت نیست. انتظار نداشتم همه چیز مثل قبل باشه و مشکل دقیقاً همینجاست. چیزهای مریضی از گذشته باقی موندن. چیزهایی که باید توی گذشته می‌موندن، مثل موریانه چسبیدن به کفپوش چوبی این خونه. وقتی راه می‌رم یا خرت خرت زیر پام له می‌شن، یا انگشت‌هامو گاز می‌گیرن. 

به خودم می‌ام و می‌بینم ساعت‌هاست که نشستم روی تخت. نمی‌تونم بلند شم و نمی‌تونم راه برم. خون تمام وجودم داره به سمت پاهای زخمی‌م می‌ره، اما سیاه‌تر و سردتر از اونیه که بخواد سرازیر بشه. پس داخل رگ‌هام می‌مونه و از درون منو می‌خوره. هم منِ شونزده ساله رو، و هم منِ چهارده ساله رو.  

خب به عقب که نگاه می‌کنم، با خودم فکر می‌کنم عجب مسیر طولانی‌ای رو اومدم. و چه مسیر طولانی‌تری پیش رو دارم. ماه‌های آخر بیست و یک سالگی برخلاف اوایلش خیلی جالب نمی‌گذره. روزها پر شدن از انرژی‌های منفی‌ای که راه تخلیه‌شون خیلی وقته گرفته شده. اگر هنوز شور جوانی در سر داشتم، توی همچین موقعیت‌هایی یا می‌خواستم تموم شم، یا آرزو می‌کردم کسی کنارم باشه و اونقدر از عشق و محبت لبریزم کنه که نتونم نگران چیز دیگه‌ای باشم.

اما الان نه می‌خوام تموم بشم، و نه می‌خوام لبریز باشم. 

فقط می‌خوام سرخوش باشم، همونطور که خیلی روزها بودم. سرخوشی یه روزهایی به خاطر شیطونک بود، گاهی لواشک مجلسی، گاهی کتونی‌های خاکستری، گاهی هایلایتر دو طرفه، گاهی جوراب ساق بلند، گاهی نگین چسب‌دار. کفش‌های پاشنه بلند شاید، یه روزهایی فلاکس چای. بعدش شد سایه‌های رنگی. بعدش دیدن موهای بلند و جمع کردن آدامس‌های نعنایی. آخ که چقدر زود تموم شدن. بعدش رسیدم به اپلیکیشن رینگو و بعدش هم سرقلیونی بنفش و ته سیگار وینستون نقره‌ای. 

نمی‌دونم راستش. این چند ماه اخیر از نشدن‌ها و غر شنیدن‌ها کلافه شدم. دونه دونه داخلم جمع شدن و نمی‌دونم باید چیکارشون کنم. 

توی این بازه‌ی زمانی، فقط شیرینی خانم هلویی می‌تونه خوشحالم کنه.

#177

زمستون تموم شد و غم و غصه‌ی منو همراه خودش برد. اشک‌هام رو برد. گریه‌هام رو و دل‌شکستگی‌هام رو. 

من همیشه زمستون رو دوست داشتم. دونه‌های کوچولو و جادویی برف رو که یکی یکی روی زمین می‌نشستن، برق می‌زدن و صداهای اضافه رو جذب می‌کردن. عاشق سکوت و تمیزی صبح زمستونی بودم. عاشق سرمایی که گونه‌هامو نیشکون می‌گرفت و مفاصل انگشت‌هامو خشک می‌کرد.

برای همین همیشه روی برف دراز می‌کشیدم. احساس می‌کردم این گل‌های یخ زده‌ی کوچولو منو بغل می‌کنن. آتیش داخل قلبم رو خاموش می‌کنن و نمی‌ذارن دوباره شعله‌ور بشه. 

برای همین زمستون رو دوست داشتم. شبیه عروس مرده بود. خوشگل، درخشان، سرد، «مرده» ولی سرزنده. 

اما امسال، برای اولین بار توی زندگیم آرزو کردم زمستون تموم شه. برف این بار منو در آغوش نمی‌کشید، قلبم رو خنک نمی‌کرد، به جاش یه شمشیر دستش گرفته بود و هر بار که روش دراز می‌کشیدم، اون شمشیر رو توی شکمم فرو می‌کرد. احساس می‌کردم دارم خون‌ریزی می‌کنم. انگار رگ‌هام پاره شده بودن. انگار توی سرم سنگ جمع شده بود. انگار کنده‌های سوخته‌ی مغزم منجمد شده بود.

توی این زمستون من غذا نمی‌خوردم. حتی متوجه نمی‌شدم که غذا نمی‌خورم. شکمم درد می‌گرفت، دارو می‌خورم و بعد همه‌ش رو بالا می‌آوردم. گریه می‌کردم و اگر داخل می‌موندم، می‌سوختم و اگر بیرون می‌رفتم، یخ می‌زدم.

متوجه می‌شی؟

روز اول زمستون اون شمشیر رو توی شکمم فرو کردی. من یه خرگوش کوچولوی خونگی بودم که زخمی و آواره توی جنگل رها شده بود. تنها و غمگین لای بوته‌های خشک پرسه می‌زد و رد خونِش، برف رو خیس می‌کرد و حالش از بوی آهن به هم می‌خورد. راستی تو خرگوش کوچولو رو چطوری صدا می‌زدی؟ من بهش می‌گفتم اوساگی چان. 

خب. من نمی‌دونم اوساگی چان در نهایت کجا رفت. زخمش خوب شد یا عفونت کرد. اصلاً نمی‌دونم مرده یا هنوز زنده‌ست. ولی چیزی که ازش مطمئنم، اینه که اوساگی چان خالص‌ترین بود. اونقدر خالص که باور کردنی نبود. حداقل، تو باورش نکردی. درحالی که تنها کسی بودی که لازم بود حداقل یه ذره بهش ایمان داشته باشی. 

 

حالا چی؟ 

زمستون تموم شده و برف‌ها همه آب شدن و رد خون اوساگی چان خیلی وقته که شسته شده و رفته. زمستون رفته و غم و غصه‌ی اوساگی چان رو همراه خودش برده. اشک‌هاش رو، گریه‌هاش رو، دل‌شکستگی‌هاش رو و حتی خودش رو. 

 

دیگه ازت نمی‌پرسم کجا رفتی. دیگه هیچی در موردت نمی‌خوام بشنوم. چون زمستون رفته. و من همراه بهار جوونه می‌زنم. مثل درخت هلویی که همه فکر می‌کردن دیگه خشک شده ولی هنوز شکوفه می‌ده.

 

پی‌نوشت: قولم رو شکستم. من دوباره موهامو خرگوشی می‌بندم.

#176

هی ماهی‌مرکب،

تو هم دلت برای من تنگ می‌شه؟

 

بعداً نوشت: کاش بتونم ازت متنفر باشم.

​​

زمینی نمی‌شه با آسمون طرف

راستش رو بگم من خیلی منتظر امروز بودم.

تمام شب‌هایی که باهام حرف می‌زدی، بعدش منو گریه می‌نداختی و مجبورم می‌کردی برم توی حموم بشینم و با چشم‌های اشکی برات ایموجی خنده بفرستم. اونقدر گریه می‌کردم که چشم‌هام می‌سوخت و سرم درد می‌گرفت. ولی بعدش با یه قلب گرم و پر از ستاره، توی تختم می‌خزیدم و می‌رفتم زیر پتو. تصور می‌کردم کنارم خوابیدی. و بعد از این که صبح از خواب بیدار می‌شدم، منتظر می‌موندم که توی بیمارستان ببینمت، منتظر پیام‌های صبح به خیرت می‌موندم که یه بار دیگه بیای و منو گریه بندازی.

چون اونا گرم‌ترین اشک‌های دنیا بودن. و قلب من، سرزنده‌تر از همیشه داشت می‌تپید. 

دیشب، ساعت که از دوازده گذشت، با خودم گفتم بالاخره دوم بهمن رسید. الان باید دنبال لباس خوشگل می‌گشتم و سایه‌ی رنگی‌ای که بهش بیاد. شاید نگران این می‌شدم که کدوم گوشواره رو بندازم یا کدوم کفش رو بپوشم. بعدش قرار بود چشم‌‌های اکلیلی‌تو نشونم بدی و بذاری یه چسب‌زخم با طرح نهنگ بذارم توی دستت. بهت بگم از هر جا و با هر شدتی که زخمی شدی، من به اندازه‌ی کافی چسب‌زخم دارم که بهت بدم. خب شاید خوشت نمی‌اومد. شاید می‌گفتی من «غلط»تر از این حرف‌هام که بخوام چسب‌زخم طرحدار بزنم.

بامزه‌ست نه؟

ولی ساعت که از دوازده گذشت من نه نگران لباس خوشگل بودم، نه سایه‌ی رنگی، نه گوشواره و نه حتی کفش. فقط هرچی که دستم اومد رو پوشیدم. با موهای خیس و جوراب بلند رفتم توی حیاط. لای برف‌ها. سرم رو بالا گرفتم تا دونه‌های یخ زده‌ی برف، اشک‌هام رو ببوسن. آهنگ‌هایی که تو گوش می‌دادی رو گوش می‌دادم، با خودم حرف می‌زدم و نمی‌تونستم جلوی گریه کردنم رو بگیرم. شال گردنم خیس شد، صورتم یخ زد. اونقدر توی حیاط موندم که هم‌اتاقی‌هام نگرانم شدن. اومدن بیرون، دعوام کردن که یه بار دیگه دارم به خاطرت گریه می‌کنم. بغلم کردن و دستم رو گرفتن. همون کاری که تو نکردی.

من و تو واقعاً برای هم چی بودیم؟ 

فکر نکنم هیچکدوم جواب این سوال رو بدونیم. گاهی اوقات فکر می‌کنم من اومدم که عذاب تو باشم. اومدم که درد و رنج تو باشم. زخمی باشم که جلوی چشمت راه می‌ره، بهت چشمک می‌زنه. اونقدر درد داره که نمی‌تونی بهش دست بزنی، ولی اونقدر خوشگله که نمی‌تونی ازش صرف نظر کنی. زخمی که خوب نمی‌شه. زخمی که از جلوی چشمت کنار نمی‌ره. 

عزیزم من اومدم که بهت نشون بدم حسرت یعنی چی. غصه خوردن و از پشت ویترین نگاه کردن یعنی چی. دویدن و هیچوقت نرسیدن یعنی چی.

حالا می‌تونی متوجه بشی؟ تنها موندن و اشک ریختن رو؟ احساس این رو که چیزی رو به دست بیاری، ولی قبل از این که بتونی محکم بگیریش از دستت پر بکشه و بره؟ یا حتی بدتر، از لای انگشت‌هات لیز بخوره و بریزه زمین؟ فکر کنم تنهایی رو خوب بفهمی. به هرحال همیشه می‌گفتی یه نهنگ 52 هرتزی هستی. ولی من فکر می‌کنم ماهی‌مرکب باشی. تو خودت خواستی که تنها بمونی. خودت خواستی که لایق هیچ محبت و توجهی نباشی. خودت خواستی که حتی لایق یه تبریک تولد و چسب‌زخم نهنگی نباشی. 

ولی جدا از اون چرا راه دور بری ماهی‌مرکب؟ فقط کافیه توی آینه نگاه کنی. یه کله‌ی دراز و زشت داری. 

حالا تقریباً ده دقیقه از دوم بهمن مونده. ده دقیقه مونده تا روز تولدت تموم بشه. به بیست و چهار سالگی خوش اومدی. 

 

پی‌نوشت: تمام اون مدت من با چشم‌هام بهت التماس می‌کردم که ولم نکنی. توی تک تک کلماتم ازت می‌خواستم که تنهام نذاری. و واقعاً فقط همین برام کافی بود. شاید بیشتر می‌خواستم، ولی اگر نمی‌خواستی اصرار نمی‌کردم. فقط کافی بود کنارم بمونی. فقط کافی بود باهام حرف بزنی. ولی فقط یه بزدل ترسو بودی که جز فرار کردن هیچ کاری بلد نیست. 

پی‌نوشت: تو تموم شدی. جدی می‌گم. من با خودم کنار اومدم و خوشحالم از این که نخ قرمز سرنوشتم، به تو متصل نیست چون خدای بزرگ... چه زوج افتضاحی می‌شدیم!

پی‌نوشت: از ته دلم امیدوارم هیچوقت فراموشم نکنی. هر بار که چای می‌خوری یادم بیفتی. هر بار که خرگوش می‌بینی. حتی هر باری که توی چشم‌های یه دختر دیگه نگاه می‌کنی. امیدوارم تا وقتی اینقدر ترسویی آرامش رو پیدا نکنی. من نفرینت می‌کنم. 

پی‌نوشت: دوم بهمن آخرین روزی می‌شه که برای تو گریه می‌کنم. 

حالا فهمیدی کی مایه‌ی عذابه؟

من اون شب اونجا بودم.

توی همون ساحلی که به جای صدف، مروارید لای شن‌هاش ریخته بود. همون ساحلی که برق می‌زد، سرد بود و باد می‌وزید. همون روزی که حتی خورشید هم سبز به نظر می‌رسید. خوشحال، شاداب، سرزنده، درخشان ولی رو به غروب.

تو اونجا بودی. مثل همیشه سیاه پوشیده بودی. همه جا روشن بود ولی تو تاریک بودی. دستت توی جیب شلوارت بود و نور از پشت سرت می‌تابید و من چهره‌ت رو خوب نمی‌دیدم. به جز تو، فقط من اونجا بودم. شاید خدا هم داشت نگاهمون می‌کرد؛ و احتمالاً می‌خندید. چون من یک قدم بهت نزدیک می‌شدم و تو نیم قدم دور می‌شدی. نگاهم می‌کردی ولی فرار می‌کردی. 

اشک پشت چشم‌هام می‌جوشید. خونِ داخل رگ‌هام داغ ولی منجمد بود. صدای قلبم رو می‌شنیدم. می‌تپید و بی‌قرار بود. درست مثل موج‌هایی که بهشون پشت کرده بودی. اکلیلی و پریشون. 

الان که به اون روز فکر می‌کنم، از خودم می‌پرسم دیگه چه حرفی برای زدن باقی می‌مونه؟ چی از «ما» مونده که ارزش نوشتن داشته باشه؟ 

شاید هیچی، فکر کردن بهش هنوز هم که هنوزه قلبم رو به درد می‌اره. چون تو می‌خواستی حرف بزنی ولی می‌ترسیدی. وقتی ازت خواستم منو ببوسی، لب‌هاتو روی هم فشار دادی ولی نتونستی نگاهت رو برداری. کاش حداقل بهم می‌گفتی وقتی گریه می‌کنم چطوری به نظر می‌رسم. کاش بهم می‌گفتی چشم‌هام وقتی خیس از اشک‌ان چه رنگی‌ان. 

ولی به جاش، ساکت شدی. برخلاف همیشه که پرحرف و سمج بودی. صدای نفس‌هات بلندتر از صدای صحبتت بود. شاید به خاطر این بود که حرفی نمی‌زدی. راستی اگر من پشت پلکم اشک دارم، تو اون پشت چی داری؟

ازت پرسیدم «گریه نمی‌کنی؟»

بهم گفتی «گریه فقط برای مرده‌هاست.»

از خودم پرسیدم اگر من بمیرم چی؟ برای من گریه می‌کنی؟ 

فرقی نمی‌کرد چقدر تلاش کنم که بهت نزدیک شم، خواسته یا ناخواسته ازم دور می‌شدی. ازم فرار می‌کردی. انگار دنبال هم افتاده بودیم، مثل دوتا نقطه‌ی سیاه، لای شن‌های سبز، لای جلبک‌ها، لای مروارید‌ها.

بیشتر گریه می‌کردم، بیشتر بی‌قراری می‌کردم. از خودم می‌پرسیدم چی می‌تونه تو رو اینجا کشونده باشه؟ ولی حتی خودت هم نمی‌تونستی به این سوال جواب بدی. 

من فقط می‌خواستم بیام جلو، می‌خواستم دستم رو بگیری، بدن کوچیکم رو محکم به سمت خودت بکشی. سفت و محکم فشار بدی. اونقدر که بتونم صدای ضربان قلبت رو بشنوم، نفس‌هات موهای سرم رو قلقلک بدن و ریه‌هام رو پر کنم از تیکه‌های میکروسکوپی پوستت و پرزهای لباست. راستش دوست داشتم تو هم اشک‌هاتو نشونم بدی، بدون این که لازم باشه بمیرم. 

ولی خب چیکار می‌شد کرد؟ من مثل یه بچه‌ی احمق گریه می‌کردم و ازت می‌خواستم حتی برای یک لحظه‌ی کوتاه منو ببوسی، تو به صورت خیسم زل می‌زدی، دلت می‌خواست بیای نزدیک ولی مثل همیشه ترسو و فراری بودی. بهم گفتی روت حساب نکنم. بهم گفتی حساس و پر فشاری. بهم گفتی نمی‌تونی تحمل کنی و وقتی گفتم «عجیبه که اینقدر سریع بیخیال شدی.» گفتی «سریع هم نبود.»

بهم گفتی «بعضی آدم‌ها توی زمان اشتباهی با هم آشنا می‌شن.»

از خودم پرسیدم زمانش اشتباه بود؟ یا صرفاً تو اشتباه بودی؟ از خودم پرسیدم چرا باید وارد زندگیم می‌شدی؟ چرا باید برق چشم‌هاتو نشونم می‌دادی؟ چرا باید دنبالم می‌گشتی؟ چرا باید تمام شب باهام حرف می‌زدی؟ چرا باید نگرانم می‌شدی و چرا باید ازم معذرت خواهی می‌کردی؟ چرا اومدی و چرا داری می‌ری؟ حالا که دارم نگاهت می‌کنم، چرا داری از من فاصله می‌گیری؟

برام سوال بود که چطور اینقدر راحت می‌تونی منو گریه بندازی، جوری که هیچوقت برای هیچکس گریه نکردم، حتی برای خودم. بهت نگفتم ولی شاید فقط یه خونه‌ی بیسکوییتی کوچولو توی یه گوشه‌ی دور افتاده ولی آفتابی از قلبم بودی. گوشه‌ای که هیچکس نمی‌تونست از وجودش خبر داشته باشه، ولی تو اون نقطه رو پیدا کردی، توی دستت گرفتی، لمسش کردی و آروم آروم مچاله‌ش کردی و انداختیش یه گوشه. خونه‌ی بیسکوییتی رو شکوندی. شاید هم انداختی‌ش داخل یه لیوان شیر سرد. 

اصلاً فهمیدی چیکار کردی؟ نه واقعاً.

وقتی گفتم منو ببوس، این کار رو نکردی. وقتی گریه کردم، بهم گفتی احساساتی. بعد من بیشتر گریه کردم. بهم گفتی متاسفی. ولی من باز هم بیشتر گریه کردم. 

و می‌دونی بعدش چیکار کردی؟ بالاخره اومدی نزدیک. دستت رو از جیبت بیرون آوردی و دورم پیچیدی. بالاخره بغلم کردی. بهم گفتی «احساساتت قاتی شدن، فدای سرت.» 

ولی من نمی‌خواستم اینو بشنوم. من صدای ضربان قلبت رو داخل گوشم می‌خواستم. نفس‌هات رو روی موهام می‌خواستم. تیکه‌های میکروسکوپی پوستت و پرزهای لباست رو داخل ریه‌هام می‌خواستم. من اشک‌هات رو می‌خواستم؛ گرمات رو، خودت رو. ولی هنوز هیچکدوم رو نداشتم. حتی با این که بغلم کرده بودی.

برای همین به گریه کردن ادامه دادم. سرت داد زدم و گفتم «آرزو می‌کنم هیچوقت نمی‌شناختمت، کاش واقعاً هیچوقت حتی باهات حرف نمی‌زدم.» و فکر کنم با گفتن این حرف موفق شدم ناراحتت کنم. گفتی «این واسم دردناک بود. حالا فهمیدی کی مایه‌ی عذابه؟» 

مکث کردی. قلبت مثل شیشه بود. صاف، شفاف، صادق، زیبا ولی شکننده و تیز. صدای شکستنش رو شنیدم. وقتی ادامه دادی و گفتی «من» تیزی اون شیشه رو حس کردم که داخل قفسه‌ی سینه‌م فرو می‌رفت.

بعدش چی شد؟ 

یادم نمی‌اد. ولی احتمالاً خداحافظی کردیم. و اون آخرین باری بود که همدیگه رو دیدیم. بعدش تو رفتی. گم شدی و دیگه هیچوقت دیده نشدی. ولی من باز هم به گریه ادامه دادم، و با خودم گفتم خوشحالم که در قبال این همه اشکی که به چشم‌هام دادی و دردی که توی قفسه‌ی سینه‌م گذاشتی، من هم تونستم دلت رو بشکونم، حتی شده برای یک لحظه‌ی کوتاه.

چون چطور می‌تونستی اینقدر ظالمانه باهام حرف بزنی؟ اونم وقتی بهت گفته بودم «اشک‌هایی که به خاطر تو شروع می‌شن، انگار هیچوقت قرار نیست تموم بشن.»؟

حالا کجاییم؟

تو رو نمی‌دونم. امیدوارم بالای ساختمون هفت طبقه باشی درحالی که کمتر از یک ساعت خوابیدی. و من؟ من هنوز به ساحل می‌رم. تقریباً هر روز اونجام. بعد از تو، اون ساحل دیگه سبز نیست. موج‌هاش بی‌قراری نمی‌کنن. زمین پوشیده از جلبک نیست و شاید حتی یه دونه مروارید هم توش پیدا نمی‌شه. 

حالا توی اون ساحل فقط منم. پوستم تیره‌تر از قبل به نظر می‌رسه، موهام بلند و مواجه و شکوفه‌های پلومریا لا به لای تارهاش خودنمایی می‌کنه. من اونجا همراه خرچنگ‌ها می‌رقصم، انگشت‌های پام رو لای شن‌های گرم فرو می‌کنم و بوی نمک و ماهی‌های دریا رو تا جایی که می‌تونم تنفس می‌کنم. حالا به جای تو، آفتاب گونه‌هام رو می‌بوسه، نسیم پوستم رو نوازش می‌کنه و آب منو در آغوش می‌گیره. 

وقتی اینجا بودی، همه چیز سبز به نظر می‌رسید. حتی خورشید. حتی آب. حتی شن‌ها و حتی مرواریدها.

اما حالا که رفتی، رنگ‌ها بالاخره سر جای خودشونن. 

 

پی‌نوشت: من هنوز توی اون ساحل تنهام. کسی هنوز بهم خال‌های متقارن هدیه نداده. ولی شاید دلیلش اینه که الان زمان درستی نیست. اشکالی نداره. یه روزی حالم بهتر می‌شه.

پی‌نوشت: بهت گفتم نمی‌خواستم بدونم ولی به هرحال تمام اون حرف‌ها رو بهم زدی. وقتی تونستی توی چشم‌هام نگاه کنی و همینقدر ظالم باشی، بذار من هم ظالم باشم. و امیدوار باشم درد بکشی. همونقدر که من کشیدم.

پی‌نوشت: آرزوهای خوب، برای اوساگی چان.

 

 

?Aren't whales always alone

الان تقریباً 9 ماه از اون شب می‌گذره، ولی همچنان همه چیز کامل و دقیق و واضح جلوی چشممه. اونقدر نزدیکه که انگار همین چند لحظه پیش بود، اونقدر نزدیک که انگار اگه دستم رو دراز کنم می‌تونم بگیرمش، توی مشتم فشارش بدم و جوری محکم بچلونمش که تمام اشک‌هایی که ریختم، قطره قطره ازش پایین بچکه. اگر بهت بگم، باور نمی‌کنی نه؟ اگر بگم اونقدر گریه کرده بودم که می‌تونستی اشک‌هام رو بنوشی، از شوریش صورتت رو در هم بکشی و بعد حتی تشنه‌تر بشی، باور نمی‌کنی، مگه نه؟

راستش رو بگم؟ 

روز آخر آبان ماه، دقیقاً مثل روز آخر بهمن ماه بود. توی خونه بودم و با این که سردم بود، صورتم از گریه می‌سوخت و انگشت‌هام حس نداشتن. یه شلوارک تابستونی پوشیده بودم با جوراب‌های بلند حوله‌ای با طرح خرس قطبی. زیر پتو خزیده بودم و گریه می‌کردم. دوباره گریه می‌کردم. از ته دلم گریه می‌کردم. این بار دیگه نه به خاطر هورمون بود و نه قاعدگی و سندرم پیش از قاعدگی. من فقط دلتنگ بودم عزیزم، اونقدر دلتنگ که یه سوراخ توی قلبم باز شده بود، درد می‌کرد و سوز و سرما داخلش می‌پیچید. 

شیرین توی پیامش ازم پرسید «چی شده؟» اشک می‌ریختم و بهش می‌گفتم چقدر دلم برات تنگ شده. برام پیام صوتی می‌فرستاد و می‌گفت «اشکال نداره.»

ولی اشکال داشت. شاید هم نداشت؟ نمی‌دونم. نمی‌تونستم تشخیص بدم، هیچی حس نمی‌کردم، به هیچ چیز فکر نمی‌کردم جز این که منتظر بودم دوباره ببینمت، دوباره باهات حرف بزنم، دوباره بهم بگی «یزید» «ایول» «شاهکار»، دوباره آهنگ‌هایی رو برام بفرستی که خودم هیچوقت انتخابشون نمی‌کنم، دوباره دوباره دوباره...

ولی تو نبودی و نمی‌خواستی و به این زودی‌ها هم قرار نبود بیای. خیلی دور بودی. اونقدر دور که نمی‌تونستم ببینمت، اونقدر دور که صدات دیگه تو ذهنم نمی‌موند، اونقدر دور که آروم آروم جزئیات صورتت از خاطرم پاک می‌شد و یادم نمی‌اومد آخرین باری که دیده بودمت چه لباسی تنت بود. اونقدر دور بودی که حتی آسمون هم خنده‌ش می‌گرفت. 

به شیرین می‌گفتم دیگه نمی‌دونم باید چیکار کنم. دلش برام می‌سوخت و تلاشش رو می‌کرد، راه حل‌هایی بهم می‌داد که هرکدوم از قبلی احمقانه‌تر بودن.

هیچکدوم رو نمی‌خواستم. من فقط تو رو می‌خواستم؛ که بیای و باهام حرف بزنی. ایموجی‌های نامربوط بذاری و قد کوتاه بودنم رو مسخره کنی. آروم آروم جدی بشی و در مورد دیدگاه‌های مختلفی که به زندگی داری صحبت کنی. در مورد این که زنده بودن ارزشش رو داره؟ این همه تنها بودن واقعاً ارزشش رو داره؟ بعضی وقت‌ها می‌گفتی آره، بعضی وقت‌ها نه، بعضی وقت‌ها هم نظری نداشتی. بعدش دوباره شوخی‌های مسخره می‌کردی. در مورد فیلم و سریال یا یه همچین چیزی حرف می‌زدی.

دلم برای همه‌شون تنگ شده بود. برای همین وقتی ازم پرسیدی «من واست آدم جالبی به نظر می‌رسم؟» گفتم «تا حالا... کسی رو ندیده بودم این مدلی باشه.» چون آخه فکر کرده بودم منم یه عروس‌دریایی 52 هرتزی‌ام. انگار هیچوقت قرار نبود کسی صدای منو بشنوه.

اون روز من الگوی لباسم رو کشیده بودم و برش زده بودم. باید می‌دوختم و تمومش می‌کردم، بعدش باید چرخ خیاطی رو جمع می‌کردم و گِل سرامیک رو می‌آوردم و دونه دونه ماگ و فنجون درست می‌کردم. باید سرم گرم کار و پادکست جنایی و کمردرد و لاک سر پریده‌م می‌شد. باید از فکر کردن بهت دست بر می‌داشتم.

ولی تو شنیدی. جواب دادی. مثل همیشه مثل احمق‌ها حرف می‌زدی ولی هنوز بامزه بودی. 

انگار یکی یه پتوی سنگین و گرم و پشمی روم انداخته بود. انگار نور ضعیف آفتاب پاییزی گونه‌هام رو می‌بوسید. انگار جلوی بخاری مادربزرگ نشسته بودم و نارنگی می‌خوردم. انگار توی هوای برفی لبوی داغ می‌خوردم. انگار قلبم دوباره گرم شده بود. دوباره داشت می‌تپید.

دست‌هام دیگه سرد نبودن. گونه‌هام داغ بودن و می‌سوختن و گزگز می‌کردن. ولی این بار به خاطر گریه نبود. به خاطر تو بود. 

 

پی‌نوشت: می‌شه یه بار دیگه منو گریه نندازی؟ خواهش می‌کنم. اشک‌هایی که به خاطر تو شروع می‌شن، انگار هیچوقت قرار نیست تموم بشن.

شاید عروس دریایی درک کنه.

بابا بهم می‌گه یه ماژیک سیاه بهم بده ولی جز اونی که نمی‌نویسه چیزی پیدا نمی‌کنم. از خودم می‌پرسم آخرین باری که ازشون استفاده کردم کی بود؟ دیروز یا سال قبل؟ اونقدر استفاده کردم که تموم شدن یا اونقدر استفاده نکردم که خشک شدن؟ نمی‌دونم. یادم نمی‌اد. به بابا می‌گم برای خودش یه ماژیک سیاه بخره.

 

وقتی برگشتم، به اطرافم نگاه می‌کنم. انگار توی موزه‌ام. انگار زمان سال‌هاست که وایستاده. من هم وایستادم. حتی اگر خط چشم بنفش بکشم و روی گونه‌هام اکلیل بزنم. 

روی میز هنوز یه سطل آشغال پلاستیکی کوچولو هست، با چندتا لیوان پر از قلموهای مامان و خودکارهای ژله‌ای و راپیدهای نمدی و روان‌نویس‌های رنگی؛ ماژیک‌های اکلیلی و هایلایترهای دوطرفه‌ی پاستیلی. هیچکدونم نمی‌نویسن. هیچکدوم دیگه به درد نمی‌خورن. فایده ندارن و فقط برای زیبایی‌ان. برای دیدن. درست مثل یه موزه.

اونقدر بهشون نور آفتاب خورده که رنگشون عوض شده. قرمز تبدیل به نارنجی شده و نارنجی هم... زرد. زرد رنگ پریده. زردی که از اومدن پاییز می‌ترسه و پشت کلروفیل قابم می‌شه. 

پاک‌کن ژله‌ای قرمز و هلویی هنوز اونجاست. گرد و قلمبه شده، اندازه‌ی یه فندق. ولی هنوز اونجاست. چهار ساله که اونجاست. باعث می‌شه از خودم بپرسم توی این مدت یعنی اونقدر اشتباه نکردم که لازم باشه پاکشون کنم؟ یا اونقدر ننوشتم که اشتباه کنم؟ یا نکنه اصلا اشتباه‌ها رو به حال خودشون رها کردم؟ نمی‌دونم. یادم نمی‌اد. 

پس چرا اون پاک‌کن هنوز اونجاست؟ چرا تموم نشده؟ چرا گم نشده؟ نمی‌دونم نمی‌دونم نمی‌دونم.

خوب که نگاه می‌کنم می‌بینم همه چیز هنوز مثل قبله، ولی در واقع نیست. الان به جای کتاب تست زیست شناسی، چرخ خیاطی ژاپنی روی میزه؛ و زمین به جای این که پر شده باشه از خرده‌های سیاه شده‌ی پاک‌کن، یه لایه خاک سرامیک روش نشسته. آدنیوم قد کشیده و بزرگ شده، ولی آفت زده و نمی‌تونه گل بده. آفت‌های سفید و کوچیک و چسبونکی. 

راستش وقتی اون آدنیوم رو خریدم هنوز راهنمایی بودم. اون زمان فکر می‌کردم یه جور بونسای باشه. خیلی کوچیک بود. اندازه‌ی یه انگشت با کلی برگ، شبیه برگ‌های زیتون. توی یه گلدون صورتی کاشتمش. دلم می‌خواست بزرگ شدنش رو ببینم. خب دیدم. الان هم قد من شده. خیلی بزرگ شده. یه عالمه شاخه داره با گل‌های بزرگ و قرمز. قرمز مثل نخ سرنوشت. 

ولی گل‌هاش دیگه باز نمی‌شن. آفت زدن. آفت‌های سفید و کوچیک و چسبونکی که با هیچ آفت‌کشی نمی‌میرن. 

بعضی وقت‌ها با آدنیوم حرف می‌زنم. بهش می‌گم تمام گل‌هایی که تا حالا داده رو خشک کردم و لای کتاب‌هام گذاشتم. کتاب‌های بزرگ و سنگینم. بر باد رفته‌ی قدیمی‌ای که عمو بهم داد، فرهنگ لغتی که جایزه‌ی پرسش مهر بود. دایره‌المعارف حیوانات، شاهنامه و حتی دیوان حافظ. احتمالا چندتا هم لا به لای مجموعه‌ی شکسپیر و زندگی‌نامه‌ی ونگوگ. 

آدنیوم جواب نمی‌ده. آدنیوم خیلی وقته‌ که باهام حرف نمی‌زنه. 

از حرف زدن باهاش خسته می‌شم. حوصله ندارم برگ‌های خاک گرفته‌ش رو تمیز کنم. یادم می‌افته که گلدون سفالی صورتی رو شکوند و حتی بیشتر هم ازش دلخور می‌شم. 

کم کم تصمیم می‌گیرم همه چیز رو بذارم کنار. با خودم فکر می‌کنم شاید لازم باشه زمان به حرکت بیفته. شاید دیگه وقتشه در این موزه رو تخته کنم. روان‌نویس‌های جدید بخرم و ورق‌های کلاسور جدید. شروع کنم به نوشتن و نوشتن و نوشتن تا جایی که مچ دستم درد بگیره، بعد بهش پماد بزنم و مچ بند ببندم و دوباره بنویسم و بنویسم و بنویسم. 

مامان وقتی می‌فهمه می‌گه «لعنت بهت.»

اشکالی نداره. درکش می‌کنم. می‌دونم چرا این حرف رو می‌زنه ولی به هرحال عصبانی می‌شم. عصبانی و دل شکسته. تند تند حرف می‌زنم و صدام بلندتر می‌شه شاید دارم داد می‌زنم ولی بعد کلمات رو گم می‌کنم. یه قلپ آب انار می‌خورم و از سردیش موهای تنم سیخ می‌شه. مامان می‌گه منظوری نداشته و فقط مطمئن شده که بچه‌ی خودشم. می‌دونم که کاملاً هم منظور داشته ولی خب چه اهمیتی داره دیگه. شاید مامان نمی‌دونه که چقدر دارم می‌جنگم. اصلاٌ با چی دارم می‌جنگم. فکر می‌کنه هنوز توی دستشویی دنبال تمساح می‌گردم ولی بین خودمون بمونه، اونقدر پریشونم که یادم می‌ره برای درست کردن نیمرو، به جز تخم‌مرغ باید روغن و نمک هم توی ماهیتابه بریزم. 

شیرین بهم می‌گه خیلی وحشیانه ترکی حرف می‌زنم.

حالا دیگه قبل طلوع خورشید بیدار می‌شم ولی تا وقتی که شعله‌های نور بدرخشن توی تخت وول می‌خورم. بعدش نوبت نوشیدنی سبز می‌رسه و خوردن جوجه کباب برای صبحونه، با سه لیوان چای خیلی خیلی کمرنگ و دارچین زیاد. گاهی هم دو حبه عناب. 

یه ذره کم سن و سال به نظر می‌رسم؛ گاهی اوقات مردم فکر می‌کنن در مورد سال تولدم دروغ گفتم. راستش، یه بار این کار رو کردم. زیاد مهم نبود. چون مهم «من» بودم نه سال تولدم. اونقدر مهم بودم که دخترهای مدرسه‌ای بهم گفتن دوستم دارن. و من تمام مسیر برگشت رو داشتم پرواز می‌کردم و نه فقط به گربه‌ها، حتی به سگ‌ها هم سلام می‌کردم.

در هر صورت چه فرقی می‌کنه. تا ابد قرار نیست توی موزه زندگی کنم. یه روزی بیرون می‌رم و کارهای جدید می‌کنم، در حالی که هنوز کم سن و سال به نظر می‌رسم، و بالاخره می‌تونم جادو کنم.

 

#175

نابی عزیزم.

ناراحتم از این که دارم این نامه رو می‌نویسم. چون هیچوقت نه دلم می‌خواست و نه در مخیله‌م می‌گنجید که روزی به این مرحله برسم و برای چنین حرف‌هایی مخاطب قرارت بدم. اما اگر منو شناخته باشی، مطمئنم که می‌دونی نمی‌تونم هیچوقت به چیزی که «معنا»شو برای من از دست داده، مثل قبل نگاه کنم و اهمیت بدم. 

من مثل تو نیستم، من اونقدر نایس نیستم و نمی‌تونم همیشه بخندم. می‌خوام متاسف باشم بابت اتفاقی که افتاده اما حتی نمی‌دونم برای کدوم قسمت باید معذرت بخوام و معذرت بشنوم و یا حتی افسوس بخورم. می‌دونی به قول یه نفر هیچوقت فکر نمی‌کردم همچین «پلات توییست»ای هیچوقت برای من و تو رخ بده. ولی رخ داده. مدت زیادیه که رخ داده. ولی خب دیگه چیکارش می‌تونم کنم؟ چی رو می‌تونم عوض کنم؟ سعی کردم همه چیز رو با چنگ و دندون نگه دارم، مدت‌ها نشانه‌ها رو نادیده گرفتم و حتی از به زبون آوردن چیزهایی که می‌دیدم و حس می‌کردم وحشت داشتم. چون نمی‌تونستم قبول کنم که تموم شده. 

اما بعد هرچی می‌گذشت همه چیز توی ذهنم واضح‌تر و واضح‌تر می‌شد و تو برعکس، محوتر و محوتر می‌شدی. دیگه فراموش می‌کردم بهت فکر کنم، فراموش می‌کردم باهات حرف بزنم و حتی، فراموش می‌کردم باید بهت اهمیت بدم. شاید توی این نقطه بود که بالاخره اون «معنا»ای که برام داشتی گم شد و دیگه هیچوقت پیدا نشد. بعد از اون انگار همه چیز یه نمایش مسخره بود. تظاهر تظاهر تظاهر. در صورتی که هر جفتمون بازیگرهای افتضاحی هستیم. 

و اوه عزیزم، نگاهت. اون حسی که توی چشمته وقتی نگاهم می‌کنی. می‌تونم بخونمش می‌تونم بشنومش و می‌تونم حتی مزه مزه‌ش کنم. نگاهت باعث می‌شه وقتی به عقب برمی‌گردم حتی ناراحت باشم بابت نقطه‌ای که توش قرار داریم. باعث می‌شه متوجه بشم اونقدر می‌شناسمت که معنی نگاه و لحن صدا و حتی ایموجی‌های ته پیام‌هاتو بفهمم، ولی همزمان حتی اونقدری نشناختمت که بدونم «من» چه «معنا»ای برات دارم یا داشتم. 

عزیزم فکر کردن بهش دیوونه‌م می‌کنه چون تو همزمان که خیلی دوست‌داشتنی هستی، دروغگو هم هستی. دروغگوی کوچولوی شیرین من؛ به من چقدر دروغ گفتی؟ با من چقدر صادق بودی؟ نمی‌تونم بهفهمم عسلم واقعاً نمی‌تونم تشخیص بدم چون همونطور که گفتم، نتونستم خوب و درست بشناسمت. 

ولی خب دیگه دست و پا زدن فایده نداره. من هم بالاخره تصمیم گرفتم کنار بکشم همونطور که تو خیلی وقت پیش کنار کشیدی.

حالا دیگه هیچی برام معنا نداره. حتی برچسب‌های پاندایی.

عروس‌دریایی نمی‌تونه تو شب شنا کنه.

کاهوکو پدربزرگی داشت که همه‌ی کارهاشو «فردا» انجام می‌داد. فردایی که هیچوقت نمی‌اومد، فردایی که همیشه «فردا» بود و نه امروز. انگار کوچیکترین و کم اهمیت‌ترین چیزها مثل «مربای فردا»ی آلیس در سرزمین عجایب بودن. البته اگه درست گفته باشم.

خب، پریروز به قدری عصبانی و ناراحت بودم که تصمیم گرفتم موهامو کوتاه کنم. همینقدر سریع و انتحاری. و اونقدر بدعنق و بداخلاق شده بودم که مامان حتی نتونست مخالفت کنه و بابت این که قدر موهای صافم (که البته به خاطر کم‌اشتهایی عصبی و احتمالاً سوتغذیه شدیداً ریختن) رو نمی‌دونم، دعوا راه بندازه. 

اولش سبک بودم، ولی بعد پشیمون شدم. احساس کردم از همیشه بچه‌تر به نظر می‌رسم. تقریباً هیچکس باور نمی‌کنه بچه‌ مدرسه‌ای نباشم. ولی خب مهم نیست. صبح امروز که از خواب بیدار شدم و از ته مونده‌های تینت قرمزم به لبم مالیدم، حس کردم خیلی هم زشت نشدم. خب. من این شکلی‌ام به هرحال. لاغر و قد کوتاه، انگار 14 سالمه. 

نکته اینجاست که... خب، شنیدید می‌گن نجات دهنده توی آینه‌ست؟ من توی آینه یه آدم ناامید و بی‌عرضه و شاید کمی تا حدودی افسرده می‌بینم. گفتم «مربای فردای آلیس در سرزمین عجایب». من توی آینه آدمی رو می‌بینم که همیشه «فردا» می‌خواد مربا بخوره. چون امروز هوا مناسب مربا خوردن نیست، خورشید خیلی زیاد نور می‌ده، ابرها شبیه کاغذ دیواری اتاق اندی نیستن، لباس قرمز چهارخونه‌م دوخته نشده، چتری‌هام فر خورده، پوست کنار ناخنم کنده شده، روی لپم یه جوش زیرپوستی داره ظاهر می‌شه، شکمم می‌خاره، آهنگی که دوست ندارم افتاده تو مغزم، اوه تازه نتونستم پنج صبح بیدار شم، توی حسابم پول نیست، منشی آموزشگاه بهم زنگ نزده، گل سرامیکم تموم شده، نقاشی‌ای که دیروز کشیدم خوشگل نبود، سامورایی بلاکم کرده، این هفته ژاپنی نخوندم، پاورپوینت سمینار ناقصه، کفش‌هایی که می‌خواستم بخرم خیلی گرون بودن و کتابی که باید هفته‌ی قبل خوندنش تموم می‌شد هنوز نصف نشده. تازه لباسم رو هم دوس ندارم. 

تمام این بهونه‌ها فقط برای... خوردن یه مربا؟

 

امیدوارم متوجه منظورم بشید. خیلی وقته که انگار شور زندگی ندارم. هیجان ندارم. هیچی برام الهام بخش نیست. هیچی خوشحالم نمی‌کنه. هیچی رو دوست ندارم. جذب هیچ کتابی نمی‌شم. نمی‌تونم اونقدر جذب فیلم یا سریال یا انیمه‌ای بشم که تمومش کنم و تا آخر ببینمش. آهنگ جدید دانلود کردن معنی نمی‌ده. از درس خوندن لذت نمی‌برم. حتی هایلایتر پاستیلی هم چشم‌هامو برق نمی‌ندازه.

انگار هیچی دیگه اونقدر جالب نیست که به خاطرش گوشیمو بذارم کنار و از تختم بلند شم و چهار قطره کلروفیل توی آب بریزم و ناشتا بخورم. 

انگار حتی خودم هم اونقدر جالب نیستم که بخوام ورزش کنم یا به خودم نگاه کنم یا حتی غذا بخورم. (اوه البته احساس می‌کنم بعد از یک هفته‌ی پرتکاپو توی بیمارستان، الان اشتهام بهتر شده ولی خب.)

 

می‌خوام بگم شاید وقتی توی آینه خودم رو می‌بینم، احساس کنم شبیه 14 ساله‌ها شدم، ولی وقتی دقیق‌تر به خودم نگاه می‌کنم، می‌بینم اون تو یه پیرمرد نشسته. پدربزرگ کاهوکو. 

 

پی‌نوشت: صورتم که با این وضع جوش به دوران راهنمایی برگشته. لطفاً روحیه‌مو هم برگردونید چون واقعاً دلم اشتیاق و هیجان می‌خواد. یه جرقه برای شروع. جرقه‌ای که خاموش نشه. جرقه‌ای که از درون خودم باشه.