Kazakiri - Nagi Yanagi

ساخت کد موزیک

~Kazakiri - Nagi Yanagi~

~Download~

 

Tsuki wa michikake jikan wo otosu
Hane no rinkaku nazoru seisai
Itsukara koushite origoshi ni fureteta no ka
Muku na ne de saezuru tabi ni
Motto ganjou na shiro ni tsukurikaeta

 

پی‌نوشت: صدای ناگی جدا خیلی قشنگه... نمی‌فهمم چرا ایمان نمی‌آورید...

 

ادامه مطلب

#95

این داستان: آوا و والدین هماهنگ

 

*پشت لپ‌تاپ نشستم و حدودا ساعت نه شبه*

*هیونگ زنگ می‌زنه*

 

هیونگ: امروز کلا خونه تنهام، مامان بابام و خواهرم نیستن، شبو هم نمی‌آن خونه، می‌خوای بیای؟

من: آره داوش، بذار به مامانم بگم...

 

*مامانم تازه از بیرون اومده*

 

من: مـــامـــاااان*-*

مامانم: باز چیه؟:/ آبرنگ نمی‌دم بهت:/

من: مامان"-"... می‌خوام برم خونه هاله"-"...

مامانم: حتما می‌ری شبو بمونی هَ؟:/

من: آره دیگه"-"...

من: *با کلی آه و زار*

من: مامان آخه نمی‌دونــیT-T... هاله الان خونه تنهاست، هیچکس نیستT-T... شبو هم قراره تنها بمونهT-T ینی نرم پیشش؟ گناه داره آخه]":

مامانم: :|

مامانم: به من هیچ ربطی نداره برو به بابات بگو.

*با قدم های استوار می‌ره تو اتاقشون*

*بابام پیش مادربزرگمه*

 

من: بـــااابـــاااا*-*

بابام: نَدی گینَده؟"-" (باز چیه؟)

من: "-"...

من: منو می‌بری خونه هاله؟"-"...

بابام: یه کم دیر نیست به نظرت؟:|

من: خب شبو قراره بمونم"-"...

بابام: مامانت اجازه داد؟"-"

من: آرهههه^----^

بابام: من فردا نمی‌تونم برگردونمتا'-'...

من: حالا فردا رو یه کاریش می‌کنیم'-'...

بابام: باشه برو حاضر شو...

من: *کف زنان و دف زنان می‌رم تو اتاقم که حاضر شم*

ادامه مطلب

عکس روز تولدم~

 

On October 25 in 2009

30 Doradus Nebula

This massive, young stellar grouping, called R136, is only a few million years old and resides in the 30 Doradus Nebula, a .turbulent star-birth region in the Large Magellanic Cloud, a satellite galaxy of our Milky Way

 

راستشو بگم اولش که این چالشو دیدم فکر نمی‌کردم شرکت کنم...

ولی وقتی پستای بقیه رو دیدم بدجور قلقلکم اومد که ببینم هدیه‌ی هابل به من چیه...(=...

و خب... اینه... دقیقا روز تولد شیش سالگیم! سالی که کلاس اول بودم(":

حقیقتش خیلی شگفت‌‌زده شدم وقتی دیدمش... انتظار نداشتم این شکلی باشه... خیلی عظیم‌تر و شکوهمند‌تر از چیزیه که انتظار داشتم ببینم...

جدی قشنگ نیست؟...

 

 

پی‌نوشت: چیزه... در مورد پست قبلی"-"... سلاطین من که نگفتم می‌خوام برم"-"... اصن من غلط بکنم برم... اون پست مخاطب داشت... ینی اصلا به خاطر همین مخاطب‌دار بودنش کامنتاشو بسته بودم"^"... 

پی‌نوشت: ولی جدا فکر کنم باید یه مقدار از شدت تشبیهات و استعاره‌هام کم کنم... حتی مخاطبمم بد فهمیده بود..."-"...

پی‌نوشت: شاید یه روز بتونم فتوسنتز کنم... ولی قطعا با خواست و اراده ی خودم وبلاگ‌نویسی رو ترک نمی‌کنم... 

پی‌نوشت: حیح.

 

بعدا نوشت: الان که یه کم بیشتر بهش توجه کردم یه چیز جالب فهمیدم... خب این سحابی رتیل ـه در اصل که تو همین کهکشان راه‌شیریه... و می‌دونید رتیل ینی چی؟<:

خشم، عصبانیت و نا امیدیه، از یه طرف هم فرصت و تجربه های جدید(": ... 

*جوری که بد اخلاقم و به زودی قراره برم دانشگاه*

 

#94

بچگی های من بیشتر از مامان بابام، پیش مادربزرگم سپری شده.

مامان بابا جفتشون معلمن. روزایی که کوچیک بودم، مثلا زیر پنج سالم بود اونقدری وقت نداشتن که بیان باهام بازی کنن یا هرچی. قبل از ظهر که مدرسه بودن، بعد از ظهر هم بابا سرگرم کلاسای سنتور و مامان درگیر کلاسای نقاشی و مسابقه های هنری و داوری و هزار تا چیز دیگه. تازه کارای خونه هم بود، اون یه ذره اوقات فراغتشونم صرف استراحت می‌شد. 

برای همین بود که بیشتر پیش مادربزرگم بودم. و اتفاقا ترکی حرف زدنمو مدیون اونم. چون می‌دونین، مادربزرگم فارسی بلد نیست. جدی جدی بلد نیست، ینی در حد خیلی خیلی ابتدایی بلده. اونقدر که موقع فیلم دیدن مدام از ماها می‌پرسه که فلانی چی گفت؟ و ما براش ترجمه می‌کنیم و اصلا برای همینم هست که ترکی حرف زدن من یه مقدار پیرزنیه، ینی مثلا یه بچه ی فنچول چهار ساله رو تصور کنین که از کلماتی استفاده می‌کنه که پیرزنا موقع غیبت کردن استفاده می‌کنن((=... خب خنده‌داره یه مقدار، و یادمه که اون موقع ها هم خیلی وقتا مامانم خندش می‌گرفت به مدل ترکی حرف زدنم.

(هرچند بهم اجازه نمی‌داد توی خونه ی خودمون ترکی حرف بزنم. مدام می‌گفت فارسی حرف بزن! این کارو می‌کرد که فارسی حرف زدنم لهجه دار نباشه. چون اینجا اکثرا اینطوریه، توی مدرسه -مخصوصا ابتدایی- هیچکس با اونایی که فارسی رو با لهجه ترکی حرف می‌زنن دوست نمی‌شه. ینی یه جورایی طرد می‌شن و اینا. مامانم نمی‌خواست اونجوری شم. بعد از کلاس اول دیگه آزاد بودم هرجور می‌خوام حرف بزنمD:)

 

 

خلاصه...

مادربزرگم یه رادیوی عهد بوقی داره. هنوزم که هنوزه از اون استفاده می‌کنه. اصلا نمی‌دونم کی خریدتش. 

یه اتاق پشتی جادویی هم هست تو خونشون، ظاهرش شبیه انباریه ولی انگار یه ماشین زمانه رو به چهل، پنجاه سال قبل. یه کمد هست که توش پره از نوار کاسِت هایی که به ردیف چیده شدن. بیشترشون مال بابامن. موسیقی و آواز سنتی، یه کلکسیون کامل از کاسِت های شجریان! 

یه جعبه توی اون کمد بود که توش پر از کاسِت های بچگونه بود. یادمه اون روزا وقتی از خواب بیدار می‌شدم و صبونمو توی آشپزخونه می‌خوردم سریع رادیو رو به برق وصل می‌کردم و قوطی کاسِت هارو می‌آوردم. یکی از بزرگترین دغدغه هامم این بود که امروز به کدومشون گوش بدم؟

یادمه قصه ی مورد علاقم در مورد یه شتر بود که توی بیابون یه تیکه نون پیدا می‌کرد و بعدش به دنبال آب می‌رفت. اونقدر می‌رفت تا به یه آبادی می‌رسید. حیوونای دیگه ای هم بودن، ولی چیز بیشتری یادم نیست.

ولی صدای گوینده و آهنگی که اولش پخش می‌شد رو خوب یادمه. هنوز با کیفیت خوبی تو گوشمن هرچند مطمئن نیستم آقای گوینده با اون صدای شیرین و گرمش دقیقا چی داره می‌گه (=

تازه یه علاقه ی خاصی هم به این داشتم که خرت خرت نون خشک بخورم حین گوش دادن بهش، چون اون شتره هم نون پیدا می‌کرد...

 

 

در واقع، اونقدر بچه بودم که اصلا نمی‌دونستم "آبادی" ینی چی! فکر می‌کردم یه جایی مثل حمومه! (جر خوردن*) 

آخه می‌دونین، حموم رو هم با مادربزرگم می‌رفتم. دقیقا پنجشنبه ها حموم می‌رفتیم. ولی نه حمومِ داخل خونه، حموم عمومی. 

اون حموم هنوزم هست. تا قبل از کرونا مادربزرگم همچنان می‌رفت. در ورودیش هنوز چوبیه و پله های بلند با شیب تندی داره. رختکنش هم همونجوری قدیمی و سنتیه. یه سری کمد چوبی کنار همن، یه سکو جلوشون هست و روش گلیم پهن شده، ملت اونجا لباساشونو می‌پوشن. و نه، هیچ پرده ای وجود ندارهD": حتی کمد های چوبی قفل هم ندارن، برام جالبه که مردم اون زمان اینقدر به هم اعتماد داشتن. 

در عوض یه خانوم پیری بود که همیشه دم در می‌نشست و تا جایی که یادمه برای هر نفر دویست تومن می‌گرفت و حواسش به همه چیز بود، هر کسی هم طلا یا چیز ارزشمندی داشت بهش می‌سپرد و موقع رفتن ازش می‌گرفت.

 

 

الان که دارم بهش فکر می‌کنم، حتی اون روزا هم اونقدرا به دیدن تلوزیون و برنامه کودک علاقه نشون نمی‌دادم، ینی شاید هم می‌دادم، ولی تا وقتی که کاسِت و رادیوی مادربزرگ دم دستم بود، سراغ دکمه ی روشن تلوزیون نمی‌رفتم.

 

 

پی‌نوشت: سمر مدیونی فکر کنی با گذاشتن عکس کاسِت هات یاد دوران طفولیتم افتادم و شدیدا دلم برای روزایی که هنوز چای شیرین می‌خوردم تنگ شده(": 

پی‌نوشت: نمی‌دونم چند ساله که توی چاییام قند یا شکر نمی‌ریزم و همونجوری زهرماری می‌خورمشون:|...

پی‌نوشت: رادیو ی مادربزرگم هنوز در قید حیاته ولی حقیقتا نمی‌دونم کاسِت هایی که بهشون گوش می‌کردم کجان دقیقا... باید پیداشون کنم...

پی‌نوشت: خورشید پــوشتش به ماست، تاحالا می‌دونستید؟!

پی‌نوشت: شما "خاتون" رو نگاه می‌کنین؟ فکر کنم اولین سریال ایرانی ایه که اینقدررر خوشم اومده ازش! خیلی قشنگه، جدا. به نظرم حتما ببینیدش... حتی اگه مثل خودم خیلی با سریال ایرانی حال نمی کنین؛ ارزششو داره(": (البته درحال پخشه، هر دوشنبه یه قسمتش می‌آد :_:)

پی‌نوشت: پاییز داره می‌آد... و فکر کنم تنها فصلیه که همیشه براش کلی هیجان دارم TT... پاییز خیلی قشنگ نیست؟(":

پی‌نوشت: شما بچه بودید کاسِت داشتید یا گوش می‌کردید بهشون؟(":

#93

احتمالا شما هم جز اون دسته از آدمایی باشین که فکر می‌کنن سیسم خونه‌ی ما یه مقدار غیرمعموله، بخوام واقع‌بین باشم، خب آره، یه طورایی هست. اگر نخوام خیلی دراماتیک در موردش صحبت کنم، به خاطر مشکلاتی که مادربزرگم در طول دوران جوونیش با به دوش کشیدن بار 4 تا پسربچه و در کنارش -به قول یه سری از عزیزان- "اوبیرسی لرین گودوخ لاری" ما برای جبران تمام زحماتش از زمانی که مامان بابام مزدوج شدن پیشش زندگی می‌کنیم. البته این نکته که بابام ته تغاریشون بوده و مثل بقیه داداشیا نرفته شهرای دیگه هم بی تاثیر نیست ولی می‌گذرم از این مورد.

گفتم سیستم خونمون غیرمعموله؟ خب منظورم ساختمونشه نه قوانین غیرمعمول حاکم که به دلیل زندگی با یه مادربزرگ -تقریبا- هشتاد ساله به وجود اومده. (که ماجرا های من و مادربزرگم کلا یه بحث جداگونه و بسیار طویله.)

بله... داشتم می‌گفتم. قدیما ما طبقه پایین خونه مادربزرگم زندگی می‌کردیم که خیلی توضیح نمی‌دم در موردش، ولی سه سال پیش که خونه ی همسایه‌مون رو خریدیم و بازسازیش کردیم و از اونجایی که دیوار یه بخش از خونه‌ی همسایه‌ی مذکور -که پسرخاله ی بابام باشه- با حیاط خونه مادربزرگم یکی بود، منت گذاشتیم و از راهروی خونه ی خودمون یه در به حیاط خونه‌ی مادربزرگم باز کردیم و اینجوری رفت و آمد ها بسیار راحت و سریع شد انگار که کلا تو یه خونه زندگی می‌کنیم.

 

 

بابام از زمان نوجوونیش علاقه ی عجیبی به آکواریوم و نگهداری از دار و درخت و گل گیاه داشته که کلا قصد دارم درباره مورد دوم  حرف بزنم. از اونجایی که این شهر بسیار سرد سیره، (بله، الان هنوز تابستونه ولی از شدت سرما انگشت کوچیکمو حس نمی‌کنم و تازه با یه هودی و یه بلوز زیرش در خدمتتون هستم^^) بابای گرامی یه علاقه‌ی عجیبی هم به درخت گردو داره، اون زمانی که هنوز طبقه پایین خونه‌ی مادربزرگم زندگی می‌کردیم توی اون نیمچه باغچه ای که اونجاست 4 تا درخت گردو کاشته بود. یکیشون نهال بود و بقیه رو با بذر به عمل آورده بود. 

قدیما، ینی حدودا یه پنج شیش سال قبل یه درخت انگور هم بود که الان خشکیده ولی قشنگ اون روز های تابستونی‌ای رو یادم می‌آد که عمو هام و خانوادشون از تهران می‌اومدن و غوره می‌چیدیم و تمام روز مشغول پاک کردنشون و آبغوره گرفتن بودیم. تازه برگ هاشم می‌چیدیم، برای دلمه و اینا... ولی خب اون درخته خشکیده. با دختر عموم رابطه‌ی افتضاحی دارم و جفتمون از هم متنفریم، و کلا آره، قبلا سه ماه تابستون کلا پیش هم بودیم و الان سالی یه بارم همو نمی‌بینیم. بگذریم حالا...

اون زمان درخت های گردو اونقدرا بزرگ نبودن ولی با وجود همون کوچیک بودنشون محصول می‌دادن، و نمی‌دونید بابام حین چیدن گردو هایی که حاصل دسترنج خودش بودن چه ذوقی می‌کرد((=...

یادمه پاییز که می‌شد و برگ های تمام گیاهای باغچه خشک می‌شد با بابام می‌رفتیم و به جون حیاط می‌افتادیم، اول برگ های رونده ای که کل دیوار رو پوشونده بودن رو می‌کندیم، و بعد گردو هارو. نهایتا یه سبد می‌شد مقدارشون. 

 

 

یادمه یه روز نشسته بودیم که گردو هارو بشکنیم. بابا داشت پوست سبزشون رو جدا می‌کرد ولی اصلا حواسش نبود که دستکش نپوشیده و بعد از لحظاتی که چشمش به انگشت های آغشته به اون مایع سیز-قهوه‌ای گردو افتاد یه جیغ خفیفی کشید و گفت:"ایندی اَل لَریم گرالار! (الان دستام سیاه می‌شن!)" و بدو بدو رفت دستاشو شست. مامانم یه پوزخند زد و گفت:"بِله گشگرِی اِلَبیل گز دی! (یه جوری جیغ می‌زنه انگار دختره!)" و اصلا خبر نداشت که دختر خودش اونقدر به این مسئله بی‌اهمیته که تا چند هفته دستاش کاملا سیاه بودن(((=...

هرچند به نظرم حساس بودن رو این مورد ربطی به دختر بودن نداره جدا، بابا به عنوان یه مرد چهل ساله اونقدر حساس بود، آخه می‌دونید، بابام ساز می‌زنه. استاد موسیقی و نوازنده ی سنتوره. قبلنا، مثلا قبل از این که داداشم به دنیا بیاد کنسرت می‌ذاشت. خیلیم می‌ذاشت. الان دیگه حوصله نداره. و خب مسلما خوشش نمی‌آد وقتی با اون ظرافت مضراب هاشو دستش می‌گیره و روی سیم های سنتور تند تند تکونشون می‌ده انگشتاش سیاه باشن. تازه! بابام ناخونشم بلند می‌کنه(=... فکر کنم تمام کسایی که ساز هاشون به نحوی توش سیم داره ناخون بلند کنن، بابام برای کوک کردن سنتور ناخون بلند لازم داره!...

 

 

خلاصه... 

سال قبل بعد از عید برف شدیدی اومد. و تمام محصولات به فنا رفتن. می‌دونید؟ حالا درخت های گردومون بزرگ شدن. خیلی بزرگ. بابا می‌گه بین هشت تا ده متر ارتفاعشونه. امروز دختر عمو هام اومده بودن، -نه اونایی که باهاشون مشکل دارم!- و همینطور که تازه سرمو کرده بودم تو کتاب بابا یهو صدام زد و گفت که وقت برداشت محصوله! و جهیدم توی حیاط، کل روز مشغول جمع کردن گردو بودیم. دقیقا پونصد و شصت و یک تا گردو! البته بدون حساب اون گردو هایی که بین بگو بخندامون زدیم بر بدن(=...

و حدس بزنین که چی؟ 

بابا دستکش پوشیده بود. و من نپوشیده بودم.

 

ادامه مطلب

#92

این داستان: آوا و دیوانگی.

 

 

*با هیونگ و کیدو رفتیم الدورادو*

*جایی که کتاب و لوازم تحریر می‌فروشه*

*کلی اونجا تردد کردیم و بعد میل نمودن یک فنجان چای دل‌انگیز به اتفاق یه خانومه و صرف ساعت های متوالی بین انبوهی از تکه های بهشت بالاخره رفتیم که حساب کنیم*

 

یه خانومه: به به! چه نوجوونای کتابخونی! 

*می‌خندیم و از این تعریف زیبا قند تو دلمون آب می‌شه*

کیدو:*لحظه ای غرق در غم می‌شه*

کیدو: البته من نتونستم کتاب بردارم...

خانومه: عه! برای چی؟...

هیونگ: اون اقتصادی فکر می‌کنه! از ما قراره قرض بگیره!

خانومه: کسی که کتاب نمی‌خره و قرض می‌گیره واقعا دیوونست!

ما: 

ما:

ما:

خانومه: البته اونی که کتابو قرض می‌ده دیوونه تره!

من و هیونگ:

من و هیونگ:

من و هیونگ:

خانومه: می‌دونید دیوونه تر کیه؟ اونی که کتاب قرض گرفته شده رو پس بده!

کیدو:

کیدو:

کیدو:

هیونگ: پیچیده شد...

من: حالا مایی که دوباره همون کتابو قرض می‌دیم دقیقا چه موجودی هستیم؟

خانومه:*می‌خنده*

ما:*می‌خندیم*

 

*چند ثانیه بعد*

 

ما:*گریه می‌کنیم*

ما:*آه در بساط نداریم*

ما:*کل داراییمونو خرج کردیم*

 

 

پی‌نوشت: مربوط می‌شه به پریروز! حقیقتا خیلی خوش گذشت، اولین بارم بود که می‌رفتم اونجا و باورم نمی‌شه اینقدر به خونمون نزدیک بوده و اصلا نفهمیدم چنین بهشتی وجود داره!

پی‌نوشت: به نظرم اسم فوق‌العاده ای روش گذاشتن، الدورادو! خدایا!

پی‌نوشت: می‌دونید چی بهتر از داشتن لوازم تحریر و کتاب در کنار همه؟ یه جای فنچول گوگولی که بری اونجا بشینی و مجانی چایی بخوری و کتاب بخونی! 

یه اتاقک بسیار ژیگول داشت که صندلی های زرد و میز چوبی داخلش گذاشته بودن، دور تا دور اتاق با قفسه های کتاب پوشیده شده بود و یه قسمت آشپزخونه مانند هم داشت که یه خانومه (مرگ من... خیلی خوشگل بود!) مسئولش بود... اسفند دود می‌کرد، چایی هاش با نبات و قند مجانی بودن ولی بستنی و قهوه پولی بودن"^"... قیافه کیدو رو تصور کنین XD

پی‌نوشت: اون روز واقعا حس کردم خدا منو خیلی دوست داره... چرا؟ می‌دونید توی بخش کتابای انگلیسیش چی پیدا کردم؟ ملکه‌ی سرخ! Red Queen!!! می‌تونین حدس بزنین چه جیغی زدم؟*-*... تازه هر 4 تا جلدشو داشت... ولی خب من کلیه هامو پیش فروش نکرده بودم پس... آره فقط جلد اولشو برداشتم3/>

*صدای شکستن قلب*

 

بعدا نوشت: از ایده ی یخ شکنی بیان خوشم اومد! درود به میخک! هرچند فکر نمی‌کنم بتونم هر روز پست بذارم ولی با دیدن اون همه ستاره ای که یهویی روشن شد تازه از سمت این همه بلاگر دوست داشتنی... یه انرژی عجیبی رو حس می‌کنم که به سمتم می‌آد... TT 

#بیان_رو_زنده_کنیم

بعدا نوشت: کامبک ژاپنی لونا! می‌دونید این ینی چی؟...

 

#91

عام... سلام؟!

سلام دادن اول پست چقدر چیز غریبیه"-"... معمولا این کارو نمی‌کنم نه؟...

 

اهم... به کدامین گناه نمی‌دونم ولی یه جور عجیبی بی‌روح شده اینجا"-"... نمی‌دونم من اینطوری حس می‌کنم یا شما هم؟"-"...

الان تقریبا یه ساعتی می‌شه که زل زدم به این کادر سفید نیمه‌خالی و سعی می‌کنم هرکوفتی که از ذهنم می گذره رو بنویسم ولی هی می‌نویسم و بعد هی پاک می‌کنم... آره. 

چطوری قبلا پست گذاشتن اینقدر راحت بود"-"...

 

+می‌دونستید یا نه من به چسب زخم حساسیت دارم، ینی وقتی یه جاییم زخمی بشه و چسب زخم بزنم معمولا عوارض حساسیتش خیلی خیلی شدید تر و آزار دهنده تر از زخمیه که به وجود اومده"-"... خلاصه چند روز پیش مفصل انگشتم زخمی شده بود، و از اونجایی که دقیقا روی مفصل بود و هی تکونش می‌دادم دوباره سر باز می‌کرد دیگه مجبوری چسب زخم زدم روش"-"... و در کمتر از چند ساعت یهو مسخره بازی رو شروع کرد"-"... تاول و کهیر زد، متورم شد، خارش گرفت، عمیقا سوزش داشت و تازه وقتی هم که می‌خاروندم پوستش می‌رفت و دادااام"-" زخم جدید"-"... در همین تکاپو می‌دونید چه اتفاق جالب دیگه ای افتاد؟"-"... حین چایی درست کردن با آب جوش دقیقا همون انگشتم و همون بخش حساسیت‌زده (؟!) سوخت"-"... تصور کنین وضعش اونقدر خرابه که بی‌حس کننده می‌زنم بهش"-"...

الان اندازش دو برابر انگشت طبیعی انسان شده تا این حد باد کرده"-" و نمی‌تونم خم کنمش"-"... 

واقعا موندم چی می‌زنن به این چسب زخما"-"

 

+روز هام به طور عجیبی به بطالت می‌گذرن... در واقع چهار تا پروژه رو که قبل کنکور براش برنامه ریخته بودم رو شروع کردم و با سرعت بسیار کندی دارم پیش می‌برمشون. و بذارید بگم دلیل این همه کاهلی چیه، خواب عزیزانم خواب! یه چند هفته ای می‌شه کلا ساعت خوابم به هم ریخته و دیگه کله سحر بیدار نمی‌شم و این خیلی بده... باور کنین صبحا زود بیدار شین اصن روزتون یه جور عجیبی ساخته می‌شه"-"...

(کیدو و هیونگ باید بهم افتخار کنن که حالا مرز هامو شکوندم و تا ساعت 3 صبح بیدار موندم، حقیقتا برای منی که نهایتا تا ساعت 2 کل سیستم عاملم خاموش می‌شه پیشرفت بزرگیه^^ به افتخارم^^)

 

+مرگ من Not friends لونا رو دیدین؟ نه دیدین؟ نـــه دیدین دخترامو؟... به همین انگشت نفله ـم قسم بعد دیدنش اصن تو یه دنیای دیگه ام... وای خدا...

 

+شما ها این روزا چیکار می‌کنین؟... از روزمرگی هاتون بگین برامT-T... حتی اگه خیلی خالی و بی‌هدف باشه بازم بگینT-T...

 

#90

وقتی چشم هام رو باز کردم، ساعت دقیقا هفت بود. نه یه دیقه دیر، نه یه دیقه زود.

موهام بوی شامپوی چای سبز می‌دن. 

و رنگشون نارنجی تر از همیشه به نظر می‌رسه.

و یادم می‌افته که داداشم گفته بود شبیه ویزلی ها شدم.

 

 

صدای آب می‌آد.

مامانم داره به آفتاب گردون‌ها و درخت هلو انجیری که دیروز میوه هاشو چیدم آب می‌ده و ساعت تقریبا هشته.

هنوز از روی تختم بلند نشدم.

و دارم فکر می‌کنم که بیشتر از بیست و چهار ساعت از روش گذشته.

 

 

حالا مامانم رفته مدرسه و داداشم توی تختش خوابیده.

ولی آب داخل کتری هنوز نجوشیده.

لیوان گل گلیمو می‌شورم.

تختمو مرتب می‌کنم.

و برای صبونه حلوا سیاه می‌خورم.

با نسکافه.

نه، هنوز جوابشو ندادم.

 

دست هام بدجور زخم و زیلی ان.

یادمه دیشب توی حموم وقتی شامپو بهشون خورد کل شب گزگز می‌کردن و می‌سوختن.

حالا یادم افتاد.

دیروز یه بلاگ انگلیسی خوندم، در مورد ناخن های ترند سال دو هزار و بیست و یک.

امتحانشون می‌کنم.

با رنگ بنفش و آبی.

و این بار شوپن گوش نمی‌دم.

آذین گفته بود چلو صدای قشنگی داره.

 

 

نه، هنوز هم جوابی ندادم.

کتاب کهنه و کاهی‌ای که دیروز یا شاید هم پریروز شروع کرده بودم رو بر می‌دارم.

آفتاب می‌زنه پس سرم.

هدبندم رو در می‌آرم و موهامو با کش موی هیونگ می‌بندم.

حالا پنکه ی پارس خزر رو هم روشن کردم.

 

 

نخ های رنگیمو جلوم می‌ریزم.

سعی می‌کنم فکرمو روی تیکه پارچه ای که دستمه متمرکز کنم.

به خودم می‌گم یعنی این کافیه؟

دارم به حرف هاش فکر می‌کنم.

هنوز هم هیچ جوابی ندادم.

و اونقدر فکرم مشغوله که صدای زنگ و اومدن مامان رو نمی‌فهمم.

 

 

تکالیف زبانمو ننوشتم.

فکر نکنم وقت برسونم. 

و به بهونه ی گرمای هوا، دوباره خودمو توی خونه ی قبلیمون حبس کردم.

تا جایی که داداشم بیاد و برای ناهار صدام بزنه.

در حالی که دارم می‌گم:"Darenimo ienai imitsu ga aru"

 

 

برخلاف هشدار های مامان، ترشی رو با قاشق فلزی از داخل شیشه بیرون می‌کشم. 

جمع کردن نخ و قیچی و باقی چیزایی که روی میزم ریختم هم زمان زیادی می‌کشه.

پس علی‌رغم این که لپ‌تاپ رو روشن کردم، هنوز هم جوابی بهش ندادم.

کلاس زبانم شروع شده.

 

 

لیس زدن لب هام به طور مداوم کار قشنگی نیست.

نه وقتی که پنکه روشنه.

نه وقتی که دستام می‌لرزه.

و نه وقتی که زخم های انگشت‌هام هنوز سوزش دارن.

کی قراره اون جواب کوفتی رو بنویسم؟

 

 

امروز شنبست.

و طالعم می‌گه ممکنه باعث شم کسی احساس خفگی کنه.

پس باید مراقب حرف هام باشم.

اون عنکبوت کوفتی رو که از صبح کنار در اتاقم کز کرده نمی‌کشم.

و به جاش دارم با خودم حرف می‌زنم.

 

 

پی‌نوشت: دلم یه کار جالب می‌خواد.

احساس می‌کنم همه چیز خیلی یکنواخت شده، و حتی از فیلم و سریال دیدنم چندان لذت نمی‌برم و این عجیبه.

پی‌نوشت: مامانم مدادرنگی هایی رو که ازش دزدیده بودم رو ازم دزدید:[ و منم با جیغ و داد پس گرفتمشون^-^ 

پی‌نوشت: خانواده‌ی حنا از کیدو خواستن عکسشو نشونشون بده چون خیلی کنجکاون بدونن دخترشون ساعت پنج صبح با کی چت می‌کنه(:< خواستم بگم از الان لباس مناسب انتخاب کنین و حتما وقت آرایشگاه گرفته باشین(:<... ما قرار نیست جلو فک و فامیل حنا کم بیاریم/"-"

#ناخدا

 

Cambrian period

*به احتمال زیاد کیدو و هیونگ بعد از مقایسه‌ی اسم و محتوای پست کلی قراره تو ذوقشون بخوره XD*

 

درود!*-*...

اهم"-"... اینقدر پست نذاشتم نمی‌دونم دیگه چجوری باید شروعش کنم:|...

خب! چند وقت پیش یه سریال چینی شروع کردم، "دوره کامبرین" اسمش بود؛ که شاید بعدا توی یه پست دیگه راجبش حرف زدم*-*

بعد تموم کردن این سریال با توجه به این که توی کتاب زمین شناسیمون در حد چند کلمه در مورد دوره کامبرین خونده بودیم، رفتم در موردش یه مقدار چیز میز خوندم و اینا... و بله! امروز می‌خوام در مورد دوره کامبرین حرف بزنم که یکی از دوره های خیلی قدیمی توی زمین شناسیه^-^

و برای این که یه چنین متن طولانی ای کسل کننده نشه به قسمت های مختلف تقسیمش کردم... باشد که رستگار شوید...

 

ادامه مطلب