اگه امسالو در نظر نگیریم، دوساله که موقع باز شدن مدرسه ها افسردگی میگیرم. دو سال گذشته هر بار به یه بهونه ای دوماه اول پاییز افسرده بودم که البته دلایل خوبی هم برای اون احساسات دارم، ولی امسال جوریه که حتی نمیتونم رو احساسی که دارم اسم بذارم و طبیعتا نمیدونم دلیلش چیه.
به سادگی میتونم توضیح بدم که چرا دلیلشو نمیدونم، چون ده ها دلیل وجود داره برای این که امسال هم طبق روال دو سال گذشته افسردگی بگیرم و از اقسا موجودات زنده ی اطرافم در شعاع سه متری حالم به هم بخوره.
قضیه اونجایی وخیم تر میشه که این دلایل اونقدر با هم قاتی پاتی میشن و اونقدر مسائل به هم پیچ میخورن که حتی خودم سردرگم میشم که الان دقیقا باید چه احساس یا مودی داشته باشم؟
میدونید دارم در مورد درون گرایی حرف میزنم.
من آدم به شدت درون گرایی هستم. خیلی.
یه زمان بود که حداقل میتونستم با آدمای جدید مثل یک انسان متمدن حرف بزنم ولی الان حتی یدونه سلام رو هم به زور به زبون میارم. من از بین آدما بودن خوشم نمیاد ولی متاسفانه اطرافیانم فکر میکنن که من یه منزوی بدبختم که از زندگیش هیچ لذتی نمیبره.
من برخلاف جمع کثیری از هم سن و سال های خودم از درسم و مدرسم خیلی خوشم میاد. سال پیش وقتی توی تعطیلات پاییز خانواده ی عموم از تهران اومدن خونه ی ما و چند هفته موندن، به این نتیجه رسیدم که درس خوندن واقعا چقدر میتونه برای آدمی مثل من لذت بخش باشه.
یکی از بزرگترین لذت های من و خانواده ی پدریم کارت بازیه. من عاشق کارت بازی ام.
ولی اون سال بنا به دلایلی دلم نمیخواست بازی کنم. بعدش که فقط بنا به اصول اخلاقی مهمون داری و میزبانی اومدم یه دست هفت خبیث بازی کنم، دختر عموم که 23 سالشه نشست کلی بهم موعظه داد که درس خوندن اصلا چیز مهمی نیست و منم وقتی هم سن تو بودم به شدت عمرمو پای درسم هدر دادم و الان میفهمم کار اشتباهی بوده.
نمیخوام جاج کنم. ولی اگه اونقدر به درسش اهمیت میداد حداقل از یه دانشگاه دولتی قبول میشد و در مورد قبولیش از تیزهوشان این همه دروغ و چرند تحویل من نمیداد که مبادا به نظر بیاد من از اون سر ترم.
اون حرفش اون روز خیلی به من برخورد چون حتی اجازه نداد جوابشو بدم و سریع روشو اونطرف برد.
ملت فکر میکنن من از لذت های دنیوی مثل کارت بازی کردن با آدمایی که میدونم ازم بدشون میاد رو کنار میذارم که درس بخونم. در حالی که:
1. من نه خیلی درس میخونم.
2. درس خوندن رو به بودن کنار اونا ترجیح میدم.
نمیدونم چرا دارم این حرفا رو میزنم.
حتی به خودم قول داده بودم که دلخوری هامو از اون دختر عموم بذارم کنار. هرچند میدونم ازم متنفره.
امسال برخلاف سال های قبل حس مسخره ای نسبت به شروع مدرسه ها دارم. هرسال با رسیدن مدرسه ها خوشحال تر میشم حتی اگه بدونم دارم به کنکورمم نزدیک تر میشم، ولی امسال جوریه که نه من میدونم چه خبره، نه مدیر نه اداره نه بالاترش.
کلاسامون دو دسته شدن.
یک در میون قراره حضوری بریم مدرسه.
لازم به ذکره اون اراجیف "سلامت و بهداشت" و "مدیریت خانواده" و "علوم اجتماعی" رو هم قراره بخونیم.
و نکته ی داغون ماجرا اینجاست که من و هاله تو یه گروهیم، ولی اسرا با ما نیست و این غم انگیزه.
همونطور که گفتم دارم به لحظات ملکوتی افسردگی پاییزی نزدیک میشم. چند روز پیش با هلیا دوباره داشتیم بحث میکردیم. و باورمون نمیشد که واقعا یه سال گذشته. و این همه تغییر اتفاق افتاده. و هنوزم باور نمیکنیم که خونی ریخته شده باشه((=
پی نوشت: به نظرتون اگه یه نفر به شدت بره رو اعصابتون ممکنه خون دماغ بشین یا این فقط یه سناریو ی احمقانه برای طبیعی جلوه کردن ماجرا بوده؟
پی نوشت: من عاشق کفش نو عم، به نظرم میتونه نشون دهنده ی سلیقه و شخصیت یه آدم باشه. ولی فکر میکنم خریدن سه جفت کفش نو در این مدت کوتاه واقعا زیاده روی بود. تازه من که بیرون نمیرم. این کفشا رو کی قراره بپوشم؟
پی نوشت: سه شنبه رفتم پیش مشاور. اونقدر برام مفید واقع شد که سه روزه میانگین درس خوندنم به بالای ده ساعت در روز رسیده. نمیخواید بهم تبریک بگید؟
پی نوشت: به قول هاله، ببین ما چقدر ساده بودیم که داشتیم به حال هلیا تاسف میخوردیم که مدرسشون حضوریه((=
پی نوشت: رسما قراره چه خاکی به سر دوازدهم بریزم؟ من هنوز منتظرم معلم شیمی مدرسه بیاد و فصل سوم شیمی یازدهمو تدریس کنه|:
پی نوشت: چند روز پیش که رفته بودم بیرون کلی چیز میز خریدم که خیلی حالمو خوب کرد(("= منظورم از کلی چیز میز، خودکار و هایلایت و دفتر ژورنال و استیک نوت و این جور چیزاست. تازه به اون کلاسور A5 ای که همیشه براش فنگرلی میکردم و جایی پیدا نمیکردم هم رسیدم^^
پی نوشت: من واقعا به چن تا رنگ جدید مایلد لاین نیاز دارم...
پی نوشت: میدونم، پی نوشت حرمت داره نه لذت. ولی بذارین شورشو در بیارم. مثل همیشه^^
