#142

نفیلی عزیزم.

اعتراف می‌کنم گاهی اوقات از برداشت‌ها، احساسات و طرز تفکر آدم‌هایی که به خودم نزدیک می‌دونم شگفت‌زده می‌شم؛ و این موضوع این حقیقت رو که همگی ما داریم بزرگ می‌شیم و راه خودمون رو پیدا می‌کنیم و به سمت چیزی حرکت می‌کنیم که توی اعماق وجودمون مخفی کردیم رو محکم‌تر از قبل به صورتم می‌زنه. و این موضوع لزوماً غم‌انگیز نیست، اتفاقاً جالبه؛ جالبه که گاهی اوقات دیدگاه‌هایی رو از افراد دیگه می‌شنوم که خودم تا حالا متوجهشون نبودم. 

یه وقت‌هایی از برداشت اشتباهی که داشتم خوشحال می‌شم، باعث می‌شه حس کنم همه چیز اونقدرها که فکرشو می‌کردم بد نیست و منم اونقدری که فکر می‌کردم تنها نیستم. چون من مدت طولانی‌ایه که خودم رو زودرنج و زودجوش (اگر کلمه‌ی درستی باشه) خطاب می‌کنم و بیشتر اوقات، احساساتم رو می‌ذارم پای نازک نارنجی بودنم و گاهی اوقات، تمام حرف‌هایی که توی دلم نگه‌داشته بودم مثل یه بچه‌ی ناخواسته به شکمم لگد می‌زنن و دردم می‌گیره، گاهی اوقات گریه هم می‌کنم. گاهی اوقات هم برای اشک ریختن زیادی خالی‌ام. اما چیزی که اخیراً متوجه شدم، اینه که این ناراحتی‌ها منو متمایز یا غیرقابل درک نمی‌کنه، چون افراد دیگه‌ای هم هستن که از فلان حرف و فلان رفتار ناراحت شده باشن و اتفاقاً با من هم نظر باشن. 

من اونقدر حرف‌ها رو توی دلم نگه می‌دارم که در نهایت تحملم تموم شه. و منفجر می‌شم و روی سر و صورت اطرافیانم می‌پاشم. و اون‌ها فقط عصبانیتم سر یه چیز کوچیک رو می‌بینن، نه تمام چیز‌هایی که از قبل پشت سرم مخفی کرده بودم. بیشتر وقت‌ها اهمیت ندادن به این نکته‌های کوچیک تاثیرهای بدی می‌ذاره. این که خودت رو مسخره کنی یا به خودت حق ندی. خیلی وقت‌ها فقط یه سوءتفاهم کوچیکه و با یه مکالمه‌ی ملایم طرف متوجه اشتباهش می‌شه. و این کاریه که این روزها انجام می‌دم و برام جالبه که چرا تا الان متوجهش نبودم. مثلاً همین "مکالمه‌ی ملایم" رو با مرجان خانم داشتم. نمی‌دونم چقدر صداقت توی حرف‌ها و جملاتش به کار برد، ولی برخلاف انتظارم، گفت که تمام این مدت واقعاً نمی‌دونسته چقدر آزاردهنده شده و ای کاش خیلی قبل‌تر بهش گفته بودیم. 

در هر صورت، سال جدید تا اینجا برای من در حد قابل قبولی سپری شده، شاید اونقدری که قبل از عید احساس فعال بودن می‌کردم، در عمل فعال نبوده باشم، درسته روزهایی بودن که فقط برای چای و غذا خوردن از تختم بیرون اومدم، و البته که همیشه تمام کارهایی که توی پلنرم می‌نویسم تیک نمی‌خورن، اما وقتی به خود سال قبلم نگاه می‌کنم، که چقدر عاجز و بیچاره بود، می‌فهمم چقدر راه اومدم، و بیشتر می‌فهمم چقدر راه دارم که بعد از این برم. و گاهی اوقات، از بزرگ و مبهم بودن آینده وحشت می‌کنم. از این که هیچکس نمی‌دونه قراره چی بشم. 

 

 

مگنولیای تو3>

---

پی‌نوشت: دایره‌ی افرادی که باهاشون ارتباط دارم و همچنین مهارت‌های اجتماعیم با سرعت بسیار کندی درحال پیشرفته. و این برای منی که میزان درونگراییم از عید به این ور ده درصد بیشتر شده واقعاً شگفت‌انگیزه. (اگر برای کسی سواله که چطوری این اتفاق افتاد، باید بگم دقیق نمی‌دونم، شاید همه چیز از اونجایی شروع شد که سعی کردم بیشتر لبخند بزنم و کمتر نگران این باشم که نکنه حرفی که می‌خوام بزنم مسخره باشه.)

پی‌نوشت: از بین چیزایی که توی چالش نقشه کشی نوشته بودم، 2 مورد دیگه هم خط خورد، یکیش ورزش کردن بود، یه ماه باشگاه رفتم، و خب وزنه‌هایی که می‌زدم در طول ماه حتی 3 برابر شدن. (گوردت) و با این که مربیم گفت حتما ادامه بدم، برنامه‌ای برای این کار ندارم چون خیلی خستم می‌کنهTT و تازه مامانمم کلی عصبانی شد چون معتقده لاغرتر شدم._. ... +مورد دومی که خط می‌خوره مدیریت مالیه. نوشتن چیزهایی که قصد دارم در طول ماه بخرم و چیزهایی که واقعاً می‌خرم توی ژونالم واقعاً موثر واقع شدهTT (زندگی دانشجویی خیلی خرج داره خلاصهTT)

پی‌نوشت: راستی راستی! بالاخره بعد یه سال دوربین خریدمD": ... تقریبا هر روز باهاش کلی عکس می‌گیرم، البته هنوز چنگی به دل نمی‌زنن چون تنظیماتشو هنوز کامل یاد نگرفتم. (اینجوری می‌شه که مثلاً می‌خوام ازیه ساعت عکس بگیرم بعد دوربین یه صفحه‌ی سیاه تحویلم می‌ده^^) 

پی‌نوشت: این Street photography  معرف حضورتون هست؟ وای خیلی باحاله، دلم می‌خواد امتحانش کنمD"": ...

#141

گاهی وقت‌ها لحظه‌هایی هستن که در عین ساده و معمولی بودن، برای فراموش شدن زیادی ارزشمند به نظر می‌رسن. همیشه اینطور نیست که اتفاق خاص، یا جالبی بیفته. اما می‌تونم حس کنم که این صحنه می‌تونه سکانسی از یه فیلم روزمره و حوصله سر بر باشه.

مثل شب‌هایی که می‌ریم بالای پشت بوم و "تی‌پارتی" می‌گیریم، باد لای موهایی که ساعت‌ها زیر شال و روسری و مقنعه خفه شدن می‌پیچه و ما، آهنگ‌های مورد علاقه‌مونو گوش می‌دیم و پوستمون مور مور می‌شه، به این که ای کاش اسم صورت‌های فلکی رو بلد بودیم فکر می‌کنیم و کمی حسرت می‌خوریم، به ستاره‌ها نگاه می‌کنیم، به نور‌هایی که روی زمین یا توی دل آسمون تکون می‌خورن چشم می‌دوزیم، به این که چقدر دورن، چقدر دست نیافتنی و چقدر درک نشدنی. 

گاهی نور ترقه و آتیش بازی رو می‌بینیم و ذوق می‌کنیم، چای طعم دار با شیرینی‌های محلی می‌خوریم، ناظم خوابگاه که برای حضور غیاب اومده بهمون گیر می‌ده ولی ما سمج‌تر از این حرف‌هاییم و وقتی که رفت، بهش می‌خندیم و اداشو در می‌اریم و در مورد این که چقدر رنگ زرد بهش نمی‌اد حرف می‌زنیم. 

از اون بالا، گاهی به پنجره‌ها نگاه می‌کنم، شاید هم کار اشتباهی می‌کنم، اما آدم‌هایی رو می‌بینم که با لباس راحتی توی خونه‌هاشون حرکت می‌کنن، دختری که توی تاریکی بالاترین طبقه می‌رقصه، پیرمردی که فوتبال نگاه می‌کنه، بچه‌ای که می‌ره روی تختش که بخوابه ولی یادش رفته چراغ اتاقشو خاموش کنه و آقایی که نمی‌دونم کیه و داره تو ساختمون دانشکده چیکار می‌کنه((: به این فکر می‌کنم که شاید هیچکدومشون ندونن یکی داره نگاهشون می‌کنه. یه وقت‌هایی دلم می‌خواست چراغ قوه‌ـمو روی اون زوج عاشقی که توی تاریکی شب می‌رن تو حلق هم بگیرم تا ببینم دقیقاً دارن چیکار می‌کنن. حقیقتاً کار زشتیه. نکنین، منم نکردم.

شب‌هایی هستن که از آخرین جون‌هایی که برام مونده استفاده می‌کنم و تا وقتی پا درد بگیرم توی محوطه بی‌هدف این طرف و اون طرف می‌رم. کم پیش می‌اد تنها باشم. ژیلا اکثرا همراهمه، جفتمون هودی سیاه می‌پوشیم و فلاکس به دست حرف می‌زنیم. یادمه که یه بار داشتیم از جلوی یکی از پانسیون‌ها رد می‌شدیم و بچه‌های اون اتاق از پنجره ما رو دیدن، می‌شناختمشون، بچه‌های بهداشت بودن و چون استاد زبان عمومی‌مون یکی بود باهاشون سر یه کلاس نشسته بودم. یکیشون با تعجب گفت «ببینم شماها دو نفرین؟» 

من و ژیلا واقعاً شبیه هم نیستیم. نه از لحاظ قد و قواره، (من خیلی کوچولوترمTT) و نه از لحاظ چهره. فقط جفتمون چتری داریم و گاهی موهای کوتاهمونو می‌بافیم. شاید همین باعث شده که حتی آشپز سلف هم کنجکاوانه بپرسه «شما دو تا خواهرین؟» و ما نه تنها خواهر نیستیم، بلکه حتی از یه شهر هم نیستیم. من ترکم و اون کرد. و همیشه باهم فارسی حرف می‌زنیم. وای، کردی حرف زدن ژیلا خیلی کیوتههه.

یه وقت‌هایی بی‌دلیل، انگار مسخ می‌شیم، عقل از سرمون می‌پره، چرت و پرت می‌گیم و اونقدر به هر چیز و ناچیزی می‌خندیم که گرسنه می‌شیم. برای یه دونه هِل که روی چای شناور شده مراسم عزا می‌گیریم و ازش به نیکی یاد می‌کنیم، در مورد این که نمی‌تونیم پشمک رو بشوریم حرف می‌زنیم و در مورد این که چطوری با کاتر، مواد مصرف کنیم هزیون می‌گیم. و به این که چقدر احتمال داره دوقطبی باشیم فکر می‌کنیم. گاهی خیلی جدی در مورد رمان و کتاب‌هایی که خوندیم یا می‌خوایم بخونیم حرف می‌زنیم، درس می‌خونیم، در مورد نمره‌ها غر می‌زنیم، از دمای هوا می‌نالیم و برای شستن ظرف‌ها بهونه می‌اریم. گاهی اوقات جشن می‌گیریم، اکثراً به بهونه‌ی تولد، چراغ قوه‌ی گوشی رو توی رنده تکون تکون می‌دیم و صدای آهنگ رو بالا می‌بریم و می‌رقصیم و نوشابه‌های سلف رو می‌خوریم و تصور می‌کنیم اومدیم کلاب. تا دلتون بخواد غیبت‌های پیرزنی هم می‌کنیم.

گاهی از درخت‌های شاه توت حیاط آویزون می‌شیم، گاهی با گربه‌ها بازی می‌کنیم و پس مونده‌های گوشت رو براشون می‌ریزیم و برای بعضی‌هاشون اسم می‌ذاریم. (و یکی از کیوت‌ترین لحظات زندگیم وقتی بود که ماندانا داشت اون تیکه مرغ رو همونجا توی دستم می‌خورد و زبون زبرش روی پوست دستم کشیده می‌شد نیبنتتنبنسب) 

یه وقت‌هایی از هم دلخور می‌شیم، عصبانی و ناراحت می‌شیم، گریه می‌کنیم، با این که توی یه اتاق هستیم با پیام دادن حرف می‌زنیم، روز بعد باهم بیرون می‌ریم، توی امتحان تقلب می‌کنیم، از هم عکس ‌می‌گیریم و از آرایش هم تعریف می‌کنیم. 

درکل، شاید دورنمای تمام این روزها خیلی چیز جذابی به نظر نرسه. دانشجو بودن توی یه شهر کوچیک، یه دانشگاه کوچیک و گذروندن شب و روزگار توی اتاق کوچیک شش نفره‌ی یه خوابگاه درب و داغون شاید واقعاً چیزی نباشه که آدم‌های زیادی بخوان داشته باشنش. یه وقت‌هایی حتی خودم هم آرزو می‌کنم ای کاش جور دیگه‌ای رقم می‌خورد. اما فکر کردن به این که اگر اینطوری می‌شد، هیچوقت این بچه‌ها رو نمی‌دیدم و این تاثیرات رو ازشون نمی‌گرفتم و در نهایت، آدم دیگه‌ای می‌شدم، دوباره یادم می‌ندازه که چقدر دلم نمی‌خواد کسی جز خودم باشم. 

و برای همین، از این لحظات قدردانی می‌کنم.

پی‌نوشت: امتحاناتم هنوز تموم نشدن<:

پی‌نوشت: نمره‌های بعضی از درس‌هامو دیدم، لعنتی خیلی کمن. نه که درس نخونم، شب امتحان خودمو جر می‌دم. ولی لحظه آخر خوندن هیچوقت پاسخگو نیستTT 

پی‌نوشت: اونقدر ننوشتم که برام تبدیل به کار طاقت فرسایی شده. برای خودم متاسفمTT 

پی‌نوشت: عیدتون مبارک^^

#140

اون چیه که دیوونگیه؟ -

- انگار هنوز شجاعت کافی ندارم که در موردش حرف بزنم.

یه لحظه حس کردم تویِ آینده رو دیدم... -

- چه شکلی بود؟

اونطوری بود که توی ذهنم گفتم،-

این بچ هر کاری رو که می‌خواد واقعا انجام می‌ده=")) -

 

3>

 

پی‌نوشت: این روزها حرف‌های خوب زیادی می‌شنوم و پیام‌های خوب زیادی می‌گیرم... بابتشون از ته قلبم ممنونم^^

پی‌نوشت: روز اوربیت و این صحبتاD:

پی‌نوشت: عید قربان هم مبارک-^-

 

#139

 

× این متن به دلیل محتوای نامناسب حذف شد. ×

 

 

#138

یه چیزی یادم افتاد و فکر کردم شاید خوب باشه اگه تعریفش کنم.

یک یا دو سال قبل که کلاس زبان می‌رفتم، یه روز به دلایلی که جلوتر می‌گم، جو کلاس یه مقدار به هم ریخته و متشنج شده بود. اون موقع معلم زبانم یه لحظه درس رو گذاشت کنار و بهمون گفت چشم‌هامونو بببندیم و به هر چیز ترشی که به ذهنمون می‌رسه فکر کنیم. خوب تجسمش کنیم و اصلا به این فکر کنیم که توی دهنمونه، آب انار و لواشک و اینطور چیزا. 

طبیعتا آب دهن همه راه افتاده بود((((: بعد گفت که چشم‌هامونو باز کنیم. و به این نکته اشاره کرد، که فقط چند ثانیه فکر کردن به یه خوردنی ترش باعث شده اینجوری آب دهنمون آویزون شه. یا حتی دلمون ترشک بخواد. فقط چند ثانیه تجسم کردن یه خوراکی ترش اینجوری رومون اثر گذاشته. با این که فقط چند فاکینگ ثانیه بهش فکر کردیم. قطعا ناامید بودن و مدام افکار منفی داشتن، تاثیرات خیلی عمیق‌تر و بزرگ‌تری می‌تونه بذاره.

می‌دونم اینجا یه سری‌هاتون کنکوری هستین، و درک می‌کنم که این روزها چقدر براتون سخته، چقدر خسته و چقدر تحت فشار و چقدر شبیه دونده‌ای هستین که کل مسیر خاکی و طولانی‌ای رو که پیش روش گذاشتن دویده، کتونی‌هاش سوراخ شده و کف پاش تاول زده. چیز زیادی از این مسیر طاقت‌فرسا باقی نمونده. کسی که تا اینجای کار دویده دو قدم آخر رو هم می‌تونه بدوئه. یادتون نره که صاف‌ترین آسمونا بعد از طوفان خودشونو نشون می‌دن و یه هوای بارونی و خنک بعد اون مسیر خاکی منتظرتونه تا گرد و غباری که از زمین بلند شده و با عرق به پوست داغ و آفتاب سوختتون چسبیده رو بشوره و ببره. 

چیزی که می‌خوام بگم، شاید خیلی شبیه حرفای تکراری‌ای باشه که تا حالا از مشاور‌ها، بزرگترها یا حتی دوستاتون شنیدین. ولی کنکور فقط یه مرحله از زندگیه. درسته مرحله‌ی بزرگ، سخت و تاثیرگذاریه. ولی تعیین کننده نیست. چیزهای خیلی بیشتری توی زندگی هستن که درهای جدیدی به روتون باز می‌کنن، اینطوری نیست که مسیر زندگیتون یه جایی تعیین بشه و تا آخر همونطوری پیش بره. مگه توی تمام این سال‌ها، همه چیز اونطوری که تصور می‌کردین بوده؟ نه، نبوده. بعد از این هم نخواهد بود. چیزهایی در مورد هر آدمی وجود دارن که گاهی حتی خودشم شگفت زده می‌کنن. و سال‌های پیش رو، قراره خیلی از این شگفتی‌ها رو نشون تک تکمون بدن. برای همین ازتون می‌خوام به کنکور فقط به چشم یه مرحله از زندگیتون نگاه کنین، چون وقتی پشت سر بذاریدش، وقتی قدم به دنیای اون طرفش بذارین تازه برای اولین بار متوجه خیلی چیزا می‌شین. 

نمی‌دونم تونستم منظورمو درست برسونم یا نه، ولی طبیعتا آدمی که به مدت سه سال پشت میز و بین انبوهی از کتاب‌های تست سخت و کسل‌کننده و البته قطور گیر افتاده، اصلا وقت نداره که به خودش فکر کنه. اصلا فرصتی پیش نمی‌اد تا بتونه بفهمه از پس چه کارهایی بر می‌اد. ولی بالاخره روزی می‌رسه که از پشت اون میز بلند شه و کتاب‌های تست رو بریزه دور. و اون روز دیگه وقت زانوی غم بغل گرفتن و ناامید بودن نیست، اون روز شروع یه مرحله‌ی جدیده. 

امیدوارم تک تکتون موفق باشین و به چیزی برسین که براتون بهترین و مناسب‌ترین بوده3>

 

#137

+فراموش شدن توی جایی که تک تک جزئیاتشو با وضوح کامل یادته توسط افرادی که حتی صداشون توی ذهنته واقعا چیز عجیبیه. چهارشنبه که برای گرفتن مدارکم رفته بودم مدرسه، بعد از دیدن رزهای توی حیاط و درخت‌های کاجی که از حیاط ساختمون بغلی روی این دیوار خم شدن انگار دوباره وارد سال‌های دبیرستانم شدم. حتی یه لحظه حس کردم فاطمه و هاله رو دیدم که دارن جلوی گل‌ها عکس می‌گیرن. تا این حد آشنا. و قطعا درک می‌کنید اگه حسابی تو ذوقم خورده باشه وقتی دیدم توی اون مدرسه حتی یک نفر هم منو یادش نبود((= ... (حقیقتش من خیلی تو مدرسه همیشه تو نقطه‌ی کور بودم. با اطمینان می‌تونم بگم حتی بعضی از همکلاسیام نمی‌دونستن وجود دارم. حتی یه بار تو جلسه‌ی چهره به چهره یکی از معلم‌هام به مامانم گفته بود حتما منو پیش یه روانشناس ببره چون این حجم از منزوی بودن برای یه نوجوون اصلا طبیعی نیست. ولی انتظار داشتم حداقل یکی دو نفر از معلم‌ها منو یادشون باشه... چون سال قبل مدرسه‌ی ما خیلی کم قبولی داد. و من جز اون تعداد انگشت شمار بودم. بچ من آبروتونو حفظ کردم بعد شما فراموشم کردین:///)... آره. تازه مدارکم بهم ندادن گفتن تکمیل نیست. بی‌تربیتا.

+دیشب افتخار اینو داشتم که با یکی از فامیل‌های دور و درازم -که می‌شه دختر عمه‌ی مادربزرگم- دیداری کوتاه داشته باشم:))) این پیرزن اینقدر فنچول و کیوته که رسما می‌شه با یه دستمال گلدوزی شده پیچیدش و گذاشتش توی جیب. با یه لهجه‌ی خاصی هم حرف می‌زد. توی همون چند دیقه اونقدر برای من و داداشم آرزوی سلامت و موفقیت کرد که اصلا نمی‌تونمTT...

 

+یه وقتایی به این فکر می‌کنم شخصیتی که یه آدم توی دنیای واقعی و مجازی از خودش نشون می‌ده چقدر متفاوتن. و تصور این که کدومشون به خود واقعی اون آدم نزدیک‌تره، یا این که به جز این‌ها چندتا شخصیت متفاوت دیگه می‌تونه از خودش نشون بده، چقدرشون دروغن و چقدرشون واقعی، یه کوچولو ترسناکه. پنجشنبه برای اولین بار چندتا از دوستای جدید کیدو رو دیدم، و راستش زیاد مطمئن نبودم، فکر نمی‌کردم اصلا بهم خوش بگذره. توی گروه تلگرامشون بودم و باید بگم اون روزای اول عجیب رو اعصابم بودن:))) ولی توی واقعیت بچه‌های خوبی بودن، گنگشونم بالا بود. *تمساح* 

+بیاین یه نگاهی به اون چالش نقشه کشی که قبل شروع 1401 نوشته بودم بندازیم. 

مورد اول لیست کارهایی که باید امسال انجام می‌دادم با موفقیت تیک خورد^-^ الان دوتا تتو و پیرسینگ دارم~  (حقیقتا مامانم از وقتی دانشگاه می‌رم داره نهایت تلاششو می‌کنه که افق دیدشو گسترش بده و open mindتر باشه. و قابل تحسینه و می‌تونم بگم تا حد زیادی موفق بوده. با این وجود وقتی دید روی دوتا انگشتم تتو زدم خیلی خودشو کنترل کرد که از خونه پرتم نکنه بیرون:)))) ) 

مورد پنجم هم تا اینجا تیک خورده محسوب می‌شه... تو این سه ماهی که از چهارصد و یک گذشته در زمینه‌ی کتاب خوندن خیلی خیلی فعال‌تر از سال‌ قبل عمل کردم. و خب راضیم از خودم هرچند هنوز جای پیشرفت دارمTT

 

 

پی‌نوشت: شما چه خبر؟<": امتحاناتتون تموم شدن؟ مال من حتی شروعم نشدنTT

پی‌نوشت: می‌گم که... یه چندتا انیمه می‌شه پیشنهاد بدین؟<":

#136

تمام روزهایی که برای درس خوندن یا هر کار دیگه‌ای به سالن مطالعه می‌ام، به این فکر می‌کنم که صحنه‌ای که پنجره‌های این اتاق در هر ساعتی از شبانه روز به نمایش می‌ذارن، به قدری قشنگ هستن که برای واقعی بودن، زیادی شبیه نقاشی‌ان. امشب بعد از این که الیسا بهم زنگ زد و ازم پرسید کجام، به این فکر کردم که اگر همین پنجره‌ها میله نداشتن و از طبقه‌ی دوم پرت می‌شدم پایین، پشت ساختمون، یه جایی پشت دیوار و بین بوته‌ها و گل‌های بومادران، و اگه همونجا از شدت خونریزی می‌مردم، چقدر طول می‌کشید تا پیدام کنن؟ اگر جمجمه‌ی ترکیده‌مو می‌دیدن، هنوز فکر می‌کردن که طیف رنگ قرمز خیلی بهم می‌اد؟ 

کوچیک‌تر که بودم، وقتی هنوز مدرسه می‌رفتم و کتاب "هدیه‌های آسمانی" داشتیم، همیشه وقتی درس در مورد معجزه‌های پیامبران بود تا حد زیادی شگفت زده می‌شدم. نه از این جهت که یه انسان تونست ماه رو نصف کنه یا از عصاش اژدها بسازه و کاری کنه از آسمون پیاز بباره. به خودم می‌گفتم اگر اون‌ها برگزیدگان خدا هستن، پس طبیعیه که بتونن دریا رو نصف کنن یا به یه پرنده‌ی گلی جون بدن. تعجبم، همیشه به خاطر واکنش قوم اون پیامبر بیچاره و کافران و بدخواهانشون بود. به خودم می‌گفتم چطوریه که این معجزه‌ها رو می‌بینن و باز قبول نمی‌کنن؟ احمقن؟ اما برای احمق بودن حتما نیاز به انکار یه معجزه نیست که انکار هر چیز واضح و مبرهنی که با چشمات می‌بینی و از اعماق قلبت حس می‌کنی اما به هر دلیل کوفتی‌ای نمی‌خوای قبولش کنی، کافیه. برای احمق بودن، لجباز بودن کافیه. 

من به نبودنم خیلی فکر می‌کنم. چند روز قبل که برگشته بودم شهر خودم، شیرین بهم گفت در نبودم اتاق خیلی ساکت‌تر از همیشه بود و جای خالیم حس می‌شد. و اگه بخوام روراست باشم، وقتی ژیلا بهم پیام داد و گفت که دلش خیلی برام تنگ شده و ایموجی گریه گذاشت، خیلی تعجب کردم. و این فقط یه گوشه از بهونه گیری‌هام برای رد تمام احساسات افرادیه که برام ارزش قائلن. من با این کارم بهشون آسیب می‌زنم. ناراحتشون می‌کنم و با این کار حتی به خودمم کمکی نمی‌کنم. از دستشون فرار می‌کنم. نادیده می‌گیرمشون و صدای بلند توی مغزم مثل عقربک مدام بهم می‌گه که اونا دارن تظاهر می‌کنن. محض رضای خدا، آخه کی از تو خوشش می‌اد؟ و من توی خیالاتم زیاد می‌دیدم کسی رو که واقعا دوستم داشته باشه و به مدت چندین سال، تقریبا هر شب دعا کردم که اون شخص واقعی باشه، اما به هرحال باز هم نتونستم قبولش کنم.

چند وقت پیش، طی یه فرصت کوچیکی که برای صحبت با سنتاکو پیدا کردم، خیلی کوتاه به این موضوع اشاره کردم و واکنشش جوری بود که انگار ازش به جرم مصرف مواد مخدر شکایت شده. قبلا تمام سعیشو کرده بود که بهم بفهمونه دلایلی که باعث می‌شن نتونم دوست‌داشته شدن رو توی اعماق وجودم بپذیرم تا چه حد اشتباهن. و حرف‌هاش منطقی بودن. قابل قبول بودن. اما... 

خیلی وقت‌ها به این فکر می‌کنم، برای این که یه اتفاقی برای آدم بیفته، لازم نیست که حتما اون اتفاق بیفته. قطعا دیدگاه جامعی نیست، همیشه هم درست نیست، و از صحبت کردن مثل خود شاخ‌پندارهایی که کتاب‌های خودیاری در مورد "با ذهنت قبول کن تا به واقعیت بپیونده" هم متنفرم چون موضوع خیلی پیچیده‌تر از چیزیه که روی یه تیکه کاغذ بنویسی "من یه ویلا توی هاوایی می‌خوام" و روز بعدش ببینی پری دندون کلید ویلا رو گذاشته زیر بالشتت و برای یه پرواز مستقیم هم برات بلیت خریده. منظور من اینه، که وقتی کسی ادعا می‌کنه همه‌ی آدما ازش متنفرن، لزوما همه‌ی آدما ازش متنفر نیستن. فقط اون آدم توی ذهنش و با تمام وجودش اینو پذیرفته و حتی محبت‌های بقیه رو هم سوءبرداشت می‌کنه.

من می‌دونم ذهنم چیز اشتباهی رو قبول کرده. در غیر این صورت چرا کسی باید خودشو برای تظاهر اینقدر خسته کنه؟ (مثل تمام وقت‌هایی که شیرین و الیسا در مورد جذابیت‌های ظاهریم بهم گفتن...) اما وقت‌هایی هست که تمام این باورهای منفی، افسار گسیخته‌تر از همیشه تمام وجودم رو می‌‌گیرن، بدون این که کسی واقعا کاری کرده یا چیزی گفته باشه. مثل همین امشب که اومدم سالن مطالعه، و وقتی پگاه ازم رسید که داری می‌ری درس بخونی؟ لپ‌تاپم رو زیر بغلم زدم و گفتم آره. ولی در واقع می‌خواستم فرار کنم. برم توی یه اتاق خالی که هیچکسو نبینم و تا وقتی که خمیازه امونم نده تنها باشم. اما با این کارم به قدری مرجان رو نگران کردم که همه جا رو دنبالم گشت، حتی محوطه‌ی پانسیون‌ها. و وقتی پیدام کرد واقعا بغض کرده بود و صداش می‌لرزید. 

 

 

پی‌نوشت: ولی اگه علت مرگم شکستگی جمجمه باشه، خیلی دراماتیک می‌شه. پدربزرگ خدابیامرزمم همینجوری فوت شد. 

پی‌نوشت: امروز آدرس اینجا رو به الیسا دادم. الیسا اگه اینو می‌بینی سلاااام!

پی‌نوشت: فقط منم که این مریضی رو دارم؟

#135

دست به قلم شدن و چرت و پرت نوشتن قبلا اینقدر سخت نبود.

*آه عمیق و حسرت فراوان*

#134

 

بِشنو ای آب، دلم محزون است.

حالِ خوش برای من افسون است. 

 

پی‌نوشت: یه نفر رو می‌شناسم که چند ساله مهاجرت کرده. می‌گفت هر چقدر فرار کنی و سعی کنی خودت رو نجات بدی، انگار آخرش تنها راه  حل اینه که یه بار دیگه تو یه کشور دیگه متولد شی و هیچ ایده‌ای نداشته باشی "خاورمیانه" دقیقا یعنی چی؛ و روحتم خبر نداشته باشه که هنوز جایی توی این دنیا وجود داره که اسمش "ایران" باشه.

پی‌نوشت: این شعر خیلی قدیمیه. لطفا نپرسین از کجا اومده که داستانش خیلی طولانیه.

 

ببر تا که فراموشم شود آهسته آهسته،

همین اندک دلِ خسته،

مرا پشت دری بسته،

تمامم کن.

مرا در اوج ویرانی، خرابم کن. 

تمامم کن،

تمامی تا تمام این جهانِ بی‌نهایت.

نمی‌خواهم نه تو،

نه این دل و نه این جهان بی‌لیاقت.

 

#133

نِفیلی عزیزم. 

درسته که نمی‌شه همیشه با خودخواهی زندگی کرد ولی دائما رعایت حال بقیه رو کردن باعث می‌شه نتونم قشنگی‌های زندگی رو ببینم. یه وقت‌هایی پیش خودم فکر می‌کنم یعنی خدا دقیقا با چه هدفی منو اینجا گذاشته؟ و اصلا برای همینه که با دیدن چیزای شاد و قشنگ بیشتر از چیزای غمگین اشک می‌ریزم چون انگار یه سری چیزها هستن که قرار نیست هیچوقت برای من محقق بشن و عموما به قدری ساده هستن که نمی‌فهمم اصلا چرا باید محدودیت باشن. 

از این که افکارم حول "اگر"ها بچرخن متنفرم. مامانم همیشه می‌گفت "درختِ اگر رو کاشتن، رشد نکرد." یه وقت‌هایی هم می‌گفت "میوه نداد." من واقعا سعی می‌کنم با این شرایط کنار بیام و نق نق نکنم و غر نزنم ولی همیشه موفق نمی‌شم. یه زمانی توی اون روزهای قدیم بود که شونه خالی کردن از مسئولیت اتفاقی که افتاده تا حد زیادی تسکینم می‌داد اما الان از این که بدونم "فلان موقعیت" به برکت وجود یه آدم دیگست حتی بیشتر کفری می‌شم. چون انگار بهم می‌گه من فقط یه وجود منفعلم که عملا هیچ کنترلی نداره.

خیلی وقت‌ها سعی می‌کنم آدم خوبی باشم، و بله من انتقادهای زیادی می‌شنوم. غالبا سر این که چقدر بی‌اعصابم و جلوی همه چیز جبهه می‌گیرم. همین دیشب یکی از همکلاسی‌هام -که به طرز اعجاب انگیزی رو اعصابمه- بهم گفت که چقدر  ترسناکم. چرا و چطورش مهم نیست؛ خودم به این مسئله آگاهم و صرف نظر از مواردی که زیاده روی می‌کنم، مشکلی توی این رفتارم نمی‌بینم چون تمام دفعاتی که ذره‌ای به نرمی برخورد کردم با پشیمونی مواجه شدم. درست فهمیدی، من یکی از همون‌هایی هستم که هیچوقت "از خود گذشتگی" رو درک نکرد.

بیشتر وقت‌ها انگار واقعا جای اشتباهی قرار دارم. رفتن و نرفتن هیچکدوم به نظر درست نمی‌رسن. گاهی اوقات حس می‌کنم شاید گربه‌های توی خیابون بهتر از آدم‌های اطرافم متوجه حرف‌هام می‌شن و احساسمو درک می‌کنن. (جالبه چون فقط وقتی اعصاب ندارم اجازه می‌دن بهشون دست بزنم.) حتی اگه با یه زبون من‌درآوردی باهاشون حرف بزنم یا "نِکو-سان" صداشون کنم. برای همینه که حتی وقتی دست‌هامو چنگ می‌زنن یا ناخن‌های تیزشون به آستینم گیر می‌کنه و غرش می‌کنن نه ناراحت می‌شم و نه دردی احساس می‌کنم و فقط به زخمی که ازش خون بیرون می‌زنه زل می‌زنم و جواب کسی رو نمی‌دم. 

من عمیقا نیاز دارم که به آدم‌های دیگه احتیاج نداشته باشم، نه تا وقتی که هیچوقتِ هیچوقت نفهمیدن دقیقا چی آزارم می‌ده و با این حال اسم‌های عجیب غریبی روی خودشون گذاشتن. دوست؟ خانواده؟ متاسفم ولی خیلیاشون حتی رنگ مورد علاقمم نمی‌دونن. من از درک نشدن خسته شدم. از شنیدن "درکت می‌کنم" و "می‌فهمم"های الکی‌ای که عین نقل و نبات افتاده تو دهن همشون خسته شدم. از این که فکر می‌کنن آیه‌ی یاس سر دادنشون باعث می‌شه به زندگی خودم حس بهتری داشته باشم خسته شدم. از این که تحمل رفتار متقابل رو ندارن و آخرش من می‌شم اون دختر بی‌اعصابی که با کسی حرف نمی‌زنه و فقط می‌خواد دعوا کنه بی‌نهایت بیزارم. 

نِفیلی دوست داشتنیم... پیدا کردن کسی که آدم خوبی باشه و باهاش واقعا کنار بیای واقعا کار حضرت فیل و تا حد زیادی شانسیه. من فکر می‌کردم اگر موفق بشم و پیداشون کنم همه چیز درست می‌شه ولی واقعیت اینه که حتی اون آدم‌ها هم تاریخ انقضا دارن. به خاطر این که عوض می‌شن و تغییر می‌کنن و همیشه اون آدم عزیز و دوست داشتنی باقی نمی‌مونن. هرچقدر هم که خوب باشن، انگار فقط از دور قشنگن. فقط تو یه محدوده‌ای به دل می‌نشینن. و وقتی نزدیک‌تر می‌ری، تازه می‌فهمی که به هیچ عنوان مکمل پستی بلندی‌ استانداردهات نیستن و خیلی وقتا باعث می‌شه دیگه نتونی مثل قبل بهشون نگاه کنی. این قضیه حتی در مورد خودمم صادقه. منم فقط از دور قشنگم. البته، "اگر" اصلا قشنگ باشم.

به هرحال... باید درس بخونم. ممنون که به حرف‌هام گوش کردی. 

 

مگنولیای تو 3>