۱۸/۱۰/۱۳۹۸

این روزها توضیح دادن انگار کار خیلی سختی شده. 

وقتی موضوع جدی‌ای برای بحث هست حتی صحبت با کسی که با حرفم موافقه هم باز سخته. و حتی همین الان هم برای نوشتن هر جمله با کلمات بازی می‌کنم، می‌نویسم و پاک می‌کنم و باز انگار یه چیزی درست نیست، باز انگار عجیبه، انگار باید پاکش کنم و دوباره بنویسم. باز انگار اشتباهه. ولی این تقصیر کلمات نیست، تقصیر جمله‌ها نیست چون اون‌ها شاید آخرین چیزهای اشتباهِ این روزها باشن.

*یادم رفت چی می‌خواستم بنویسم.*

 

چند وقت پیش توی سالن مطالعه‌ی خوابگاه یه دورهمیِ "دوستانه" برگزار شده بود. من فقط چند دیقه تونستم توی اون جمع دووم بیارم، رسماً دعوا شده بود، یه عده می‌گفتن مردم چرا باید با پلیس بجنگن؟ و یه عده دیگه می‌گفتن پلیس چرا باید با مردم بجنگه؟ واقعاً تحمل مزخرفاتی که یه عده ارائه می‌دادن رو نداشتم. و بعدش واقعاً عصبانی و ناراحت بودم و به موضوع خیلی احمقانه‌ای فکر می‌کردم، "چرا مردم نمی‌تونن با هم خوب باشن؟ چرا با هم می‌جنگن و همو آزار می‌دن؟" می‌دونم مسخرست.

نمی‌دونم تاثیر چی می‌تونه باشه، غم؟ خشم؟ یا یه چیزی شبیه این‌ها؟ ولی هرچی که هست، این روزها نسبت به هر موضوع بی‌ربطی امیدوارتر هستم. بعضی چیزها خیلی قابل لمس‌تر به نظر می‌ان، حتی چیزهایی که شاید هیچوقت نخوام سمتشون برم و فقط تصورشون می‌کنم. 

قبلاً وقت‌هایی که خیلی ناامید یا خیلی غمگین می‌شدم، خیلی به این که بمیرم فکر می‌کردم. البته فقط در حد همون فکر. (نمی‌دونم مزخرفه یا چی، ولی من زندگی کردن رو دوست دارم، ارزشمنده برام.) و حتی گاهی با جزئیات توی ذهنم برنامه ریزی می‌کردم  که چطوری خودم رو حذف کنم. قبل مردنم چه آهنگی گوش بدم؟ توی نامه‌ی آخرم چی بنویسم؟ چی بپوشم؟ کدوم گوشواره رو بندازم؟ ولی این روزها در اوج غصه‌هام هم حتی نمی‌خوام تصورش کنم. چون هنوز مرحله‌های خیلی زیادی از این بازی کوفتی مونده، مسیرهای نرفته‌ی خیلی زیادی توی این هزارتوی کوفتی هست. و من هزاران چیز ندیده، کتاب نخونده، تجربه‌ی کسب نکرده، و کارهای انجام نشده دارم. و نمی‌تونم تصور کنم که قبل از این که آزاد بشم بمیرم. 

و نمی‌دونم اون روز کی می‌رسه، روزی که از ته دل بخندیم، و بعد تموم شدن خنده‌ها و پاک کردن اشک‌هامون، بابت جبر زندگیمون غصه نخوریم. همون جبری که باعث شد توی این گوشه‌ی دنیا متولد شیم، بزرگ بشیم و نخ‌های قرمز روحمون به سنگ‌های آبی فیروزه‌ای‌ای که زیر این خاک مدفون شدن گره بخوره. 

ولی قطعاً اون روز، می‌تونیم از اعماق قلبمون خوشحال باشیم.

 

 

پی‌نوشت: چند وقت پیش پگاه گفت ای کاش از اول تو فرانسه‌ای سوئیسی جایی به دنیا می‌اومدم و از همه‌ی این کثافت‌ها به دور بودم. ولی جدی، من یکی فکر نکنم دلم بخواد ایرانی نباشم. یعنی... اگر تو فرانسه‌ای سوئیسی جایی متولد می‌شدم، باز هم "من" بودم؟

پی‌نوشت: تو امتحاناتتون موفق باشین، خوب غذا بخورین و مراقب خودتون باشین3>

#152

 

گر دست رسد در سر زلفین تو بازم

چون گوی چه سرها که به چوگان تو بازم

زلف تو مرا عمر دراز است ولی نیست

در دست مویی از آن عمر درازم

فکر کنم حضرت حافظ باهام شوخیش گرفته. می‌گه خودت رو تنها و ناامید می‌بینی، ولی اگه سراغ آدم‌های درست بری و تلاش کنی، به چیزی که می‌خوای می‌رسی.

این روزها یه جور عجیبی شدم، علی‌رغم این که می‌خوام ویژگی‌های مثبت درون خودم ایجاد کنم، انگار یه چیزی جلوم رو گرفته و حالا مغزم برای پیدا کردن کلمات و ساختن جمله‌ها خسته و زبونم برا چرخیدن و ادا کردن حتی خسته‌تر شده. و به عنوان کسی که از سال 94 یا 95 بی‌وقفه وبلاگ نوشته و جلوی خودشو برای نوشتن هیچ چرت و پرتی نگرفته، این وضعیت خب یه مقدار قمر در عقربه.

خب شاید عادی باشه. به هرحال اتفاقات زیادی افتاده. چه توی دنیای اطرافمون، و چه توی دنیای خودمون. حداقل برای من که اینطور بوده. مخصوصاً حالا که دایره ارتباطاتم نسبت به قبل گسترده‌تر شده، بیشتر می‌فهمم که چقدر کوچیکم، چقدر دنیا بزرگ‌تر و پیچیده‌تر از چیزیه که تو ذهنم بوده. و خب این هم شگفت‌انگیزه و هم ترسناک.

می‌گن حافظ اون غزلش رو توی روزهای سخت غربت و دوریش نوشته. از غصه‌هاش گفته. از دردی که توی سینش بوده. شاید فهمیده که این یلدا مثل یلداهای قبلی نیست. به دلایل مشخص البته. خب من نمی‌دونم شما چقدر به فال و طالع و اینجور چیزا معتقدین. خیلی‌ها می‌گن خرافاته و این چیزا. ولی من قبول ندارم. راستش به قدرت انرژی‌های اطرافمون خیلی بیشتر باور دارم تا مغز‌های کوچیک و ناچیزمون. و خب این صحبت‌ها گاهی منو می‌ترسونه. "غم‌زدگی و غربت"... چون به هرحال، من یه نیتی کردم و به شاخه‌نبات قسمش دادم که راستشو بهم بگه و حالا نمی‌دونم باید چطوری برداشت کنم:"]

بگذریم...

به مدت سه هفته برای فرجه‌ی امتحانات برگشتم شهر خودمون، با خودم قرار گذاشتم توی این سه هفته کارهای مفید بکنم و یه سری تغییرات توی خودم ایجاد کنم... (که البته یه هفته‌ش گذشت و تنها کاری که کردم خوابیدن بوده. هه هه.) اتفاقاتی افتاد که باعث شد سعی کنم اجتماعی‌تر باشم. دوستام می‌گن توی سال گذشته پیشرفت خوبی داشتم، ولی کافی نیست. من هنوز بابت موقعیت‌هایی که به خاطر منزوی بودنم از دست می‌دم از دست خودم کفری می‌شم. و بابت احمق بودنم ساعت‌ها گریه می‌کنم و کابوس می‌بینم. (اوه توی این مدت عجیب‌ترین خواب‌های کل زندگیمو دیدم. یکی از اون یکی پشم ریزون‌تر!)

درکل... اگه پیشنهاد و راهکاری دارین حتماً بهم بگین. اگه کتابی‌، پادکستی، چمیدونم یوتیوبری چیزی هم می‌شناسید که در این زمینه توصیه‌های سازنده داشته باشه... خب خیلی خوشحال می‌شم باهام به اشتراک بذاریدش:")...

+یادمه راهنمایی که بودم، خب زیادی اسکل بودم. یعنی اسکل به معنی واقعی‌ها! الان واقعاً برام سواله که اون زمان چطور اینقدر شوت بودم. اون زمان انتخاب رشته کردم و به خودم می‌گفتم که خب واقعاً پیچیده نیست. تجربی می‌خونم، یا دکتر می‌شم یا پرستار. شاید باورتون نشه ولی تمام تصورم از "آینده" همین بود:)))... تو سه سال دبیرستانم خیلی رشد کردم. آروم آروم فهمیدم کانسپت "آینده" و این که "می‌خوای با خودت چیکار کنی؟" چقدر پیچیده و سردرگم کنندست. چقدر ترسناکه. از اون ترسناک‌هایی که ترجیح می‌دی یه گوشه وایستی نگاه کنی ولی متاسفانه این هزاتوی توئه و خودت باید راه خروج رو پیدا کنی. هرچی جلوتر رفت آرزوهای بیشتری افتادن توی دلم و هربار این هزارتو، حتی تو در توتر شد. الانم که وضعیت اینطوری قر و قاتیه. خلاصه که الان که دارم اینو می‌نویسم، به شدت از آینده ترسناک هستم^^ (احمق نباید با یه مسئله‌ی جدی اینطوری شوخی کنی.)

جدی وقتی یه جمله از معضلاتم رو به بابا گفتم اونقدر به نظرش احمقانه و دور از دسترس اومد که کلاً سکوت کرد و اجازه داد منظورش رو از تو چشماش بخونم:))) واضح‌تر از این نمی‌تونست باشه. یعنی.

پی‌نوشت: ولی واقعاً، توی این مدت چندتا پست نوشتم. ولی منتشر نکردم. هیهی. احساس گناه کل وجودمو گرفته.

پی‌نوشت: ببینید. این فقط در حد یه پی‌نوشته. واقعاً می‌گم. ولی احساس می‌کنم یه عالمه پروانه داخل معده‌م دارم. یه عالمه‌ها! از 22 آذر به این ور. شاید یه کم زودتر. شایدم فقط تحت تاثیر محیط قرار گرفتم. نمی‌دونم><

پی‌نوشت: کلی پست گوگولی مگولی هست که نخوندم:")... سعی می‌کنم همشونو بخونم. دوستتون می‌دارم><

پی‌نوشت: یلداتون مبارک. و این که... خیلی مراقب خودتون باشین:")

#151

اعصابمو به هم می‌ریزه، از حالت "ش" گفتنش بدم می‌اد. راستش خیلی داغونه. فکر می‌کردم تو این مورد واقعا تنهام. مشکل از منه؟ هی من اصلاً با تو حرف نمی‌زدم. نفر بعدی منم؟ ممکنه این یه نمایش باشه؟ یعنی تا کجا می‌خواد ادامه بده؟ خوابم می‌اد. یادم نمی‌مونه. درد داره درد داره. هنوز جاش سوراخه. اون کثیف نیست. داخل کیف پولم نگهش می‌دارم. چرا اینقدر پیگیره؟ شلوارتو بکش بالا. کمربند تو خونتون پیدا نمی‌شه؟ گفته بود موهاشو کراتین نکرده. دو سه روزه انگار خوشگل‌تر شده. داشت ظرف می‌شست. شاید راست می‌گفت. اون واقعاً یه نعمت بود؟ رقت‌انگیزه. سردمه. پالتوی قرمزمو نیاوردم. مامانم می‌گه چرا سراغ داداش پیرتو نمی‌گیری. خاله برگشته تهران. گفتم خطرناکه. گفت طوری نیست. مثل این که فایده نداشت. منم از اون شکلات ژله‌ای‌ها دارم. گوش‌هام یخ زدن. الکی گفتم بابام پلیسه. لعنتی اون واقعاً ترسید. من دارم تلاشمو می‌کنم. پامو زخمی کردم. چیزهای ارزشمندمو داخل کیف پولم نگه می‌دارم. مامان گفت خطرناکه ولی من گوشم بدهکار نیست. نه نمی‌میرم طوری نیست. مسخره‌ان. کمر خونی؟ درو پست سرت ببند. ازت متنفرم. جورابمو گم کردم. باید پرتش کنیم بیرون. احمق نون منو خورده. معذرت خواهی بلد نیست؟ چرا اینقدر حرف می‌زنی؟ هفتاد روزه که ازت خبر ندارم. عدد مورد علاقم بیست و دوئه. بعد از نه البته. از ناخوناش خوشم نیومد. ورقه‌های طلایی؟ ای کاش یا تو لال باشی یا من مدام چیزی تو گوشم باشه. شبیه ژله‌ی توت‌فرنگی شده. پول ندارم. گرسنمه. اینو هیچ‌جا راه نمی‌دن. چرا فکر می‌کنه اینقدر داناست؟ پروفایل سیاه گذاشته. پرسید اونی که کوچیکتره نظرش چیه؟ اسرا گفته بود چرا ریش داره. منو متهم می‌کنی؟ چی می‌دونی از اتفاقاتی که افتاده؟ ساعت سه صبحه احمق. ول نمی‌کنه. یه سال کامل گذشته. حتی بیشتر. خیلی بامزه می‌خنده. ولی زیاد نمی‌خنده. بیشتر درس می‌خونم. نباید میانترم رو حذف می‌کردید. مسئول کتابخونه جدی جدی منو شناخته! اسممو می‌دونست. یه جورایی ترسناکه. درد داره درد داره درد داره. با بعض حرف می‌زد. براش ناراحتم. برای یه عالمه آدم ناراحتم. ترسناکه خیلی ترسناکه. نمی‌فهمم. چطور ممکنه؟ واقعاً بهشون مواد می‌دن؟ شنیدن صدای فریاد چه کمکی می‌کنه وقتی نمی‌تونی بدویی؟ دعوا؟ دیگ به دیگ می‌گه روت سیاه. از اول هم حس بدی بهش داشتم. فکر می‌کردم مشکل از منه ولی نمی‌شه که همیشه مقصر باشم. شاید بتونم بهتر باشم. زشتم. کاش لاغرتر بودم. الیسا گفت کثیفه. کثیف نیست کثیف نیست کثیف نیست. خودم شستمش. گربه که ترس نداره. به جای سفید سیاه و قهوه‌ای بود. اولین بار ازش ترسیدم. واقعاً اینو گفت؟ بیستم این ماه برمی‌گردم. این هفته باید درس بخونم. باید بیشتر درس بخونم. تاریخ مصرف پنیرهامون داره می‌گذره. اونا دروغ گفتن. دلم براش تنگ شده ولی بعید می‌دونم دلم هیچوقت واسه این یکی تنگ شه. شاید از اولشم چهار نفر بهتر بود. نه ارائه ندادیم. من مسائلو بزرگ می‌کنم. من خیلی خوب می‌تونم اغراق کنم. گفت چه صدای خوبی. مگه اونقدر بلند بود؟ حال به هم زن و چندشه. از خودم راضیم که دهنمو بستم. وگرنه می‌شد پیش داوری. آره درسته مگه من چقدر می‌فهمم؟ انگار فراموش شده. شاید امسال بشه ردیفش کرد. این درست مثل یه رویا می‌مونه. با تصور کردنش گریم می‌گیره. زیادی قشنگه. اونقدر قشنگ که تیزه و قلبمو سوراخ می‌کنه. دوباره اون بحثو باز کرده. چرا همه چیز باید یه جوری به اون مربوط شه؟ سردمه ولی گفتم سردم نیست. ترجیح می‌دم اونم سردش باشه. دلم می‌خواست باهاش حرف بزنم و بپرسم چی شده؟ مهنا پرسید ولی اون خندید و من هنوز دارم بهش فکر می‌کنم ولی قرار نیست کار خاصی کنم. جدی جدی شکلات خرید. به تو هیچ ربطی نداره. چرا اینقدر به زبان مادریت می‌نازی؟ نه تو برتر نیستی. نمی‌خوام مثل من باشی. پروفایل نداره. برای شام زوده. باید بیشتر درس بخونم. خیلی وقته عکس نگرفتم. اون درخت نارنجی بود. پاییز هنوز نرفته. 

 

 

پی‌نوشت: اگر اشتباه نکنم اولین بار این مدل پست رو تو وب سینیور دیدم. جالبه به نظرم. 

#150

هیچوقت قصد نداشتم توی این وب مستقیماً در مورد وضعیت کشور و این که من طرف کی‌ام و کجا وایستادم چیزی بنویسم. 

ولی این فقط در مورد وضعیت آشفته‌ی امروز نیست،

از یه سریاتون متنفرم که معلوم نیست از کدوم ننه قمری یه جمله یا یه شعار شنیدین و چسبیدین به همون و حتی به خودتون زحمت فکر کردن و سبک سنگین کردن چیزی که به زبون می‌ارید رو نمی‌دید! 

چقدر می‌تونید وقیح باشید؟ عقل تو سرتون نیست؟ 

نمی‌تونید یه ثانیه کله‌ی پوکتونو از پنجره بیرون ببرید تا بفهمید اون جملات به ظاهر شاخ و باحال و منتقدانه چقدر با وضعیتی که جلوی چشماتون می‌بینید هماهنگی داره؟

 

پی‌نوشت: توی پست ثابت وب قبلیم نوشته بودم اگر از آخرین باری که مسواک زدین یا کتاب خوندین 24 ساعت می‌گذره استدعا دارم دهنتونو بسته نگه دارید.

حالا کتاب که هیچی، منبع موثق هم هیچی، مغز که دارید. نه؟

پی‌نوشت: بله این پست مخاطب داره. بعضیاشون ممکنه اینو بخونن و بعضیاشون حتی نمی‌دونن این وب وجود داره. در هر صورت امیدوارم کسایی به خودشون بگیرن که مخاطب بودن؛ پس خواهشاً مزخرفات تحویلم ندید.

#149

- بزرگداشت کوروش. -

#148

شیرین یه نفر که از کنارمون رد شد رو نشونم داد.

«عه، اون دختره هم شال نداشت.»

موهاش کوتاه و پسرونه بودن، و بلوز چهارخونه پوشیده بود.

گفتم:«چقدر کیوته...»

دوتا دختر غریبه درست پشت سرمون بودن. 

یکیشون گفت:«تو هم خیلی کیوتی عزیزم.»

و یه کم بعد اضافه کرد:«مسخره نکردمااا. جدی گفتم!»

هوا تاریک بود، خیلی تاریک. و سرد.

یه خانواده‌ی سه نفره از رو به رومون اومدن.

مامانه بهمون نگاه کرد. 

و وقتی رد شد، کاملاً شنیدم که تو گوش دخترش گفت:«چقدر خوشگل بود.»

شام نداشتیم و رفتیم ساندویچ بخریم.

صاحب اونجا، یه خانوم و دختر نوجوونش بودن.

وقتی خواستیم سفارش بدیم، خانومه گفت:«شهرمون چه دخترای قشنگی داره!»

پالتوی سبز و شال و کلاه داشتم.

موهای صورتیم کاملاً بیرون بودن.

شیرین گفت:«کاملاً شبیه آدمی هستی که تازه کلاس طراحیش تموم شده.»

پگاه تایید کرد:«انگار داری تو ژاپن هنر می‌خونی.»

 

 

+دخترای زیادی هستن که توی این وضعیت همو تحسین کنن. شاید چون بهتر از هرکسی درک می‌کنن که چه حسی داره که چیزی که به هیچ وجه نمی‌خوای سال‌های زیادی مثل پتک توی سرت کوبیده بشه. شاید حتی اگه چیزی به اسم گشت ارشاد یا امثالش هم نبود، برای خیلی‌ها سخت باشه که بخوان موهاشونو باز کنن. چون مدت زیادیه که موهای باز یه چیز ممنوعست، یه گناه بزرگ و نابخشودنی. تمام چیزی که می‌خوام بگم اینه که فقط سرکوب‌های بیرونی نیست، گاهی اوقات پشت سر گذاشتن بعضی موانع ذهنی و قبول کردن این که این واقعاً کار اشتباهی نیست سخته. 

جدا از اون، کسایی که همچنان لقب‌های زشت روی دخترهایی که حجاب ندارن بذارن هستن، همون‌هایی که با نگاه نفرت‌انگیزشون جوری به آدم زل می‌زنن که انگار کسی رو کشته. اما تعداد آدم‌های خوب خیلی بیشتره. همون‌هایی که حرف‌های قشنگ می‌زنن و می‌‌دونن زبونشون می‌تونه چقدر زخم زننده باشه پس ازش درست استفاده می‌کنن. قبلاً هم گفتم، حمایت شدن حس خیلی قشنگی داره. هم برای کسی که حمایت می‌شه و هم کسی که حمایت می‌کنه. پس بیاین از حساسیت‌های هم سوءاستفاده نکنیم و کنار هم باشیم.

موضوع دیگه این که... پسرهای بیشماری هستن که با دیدن چهارتا تار مو خوشمزه بازیشون می‌گیره و چرت و پرت می‌گن. خواهش می‌کنم از این‌ها نباشید. واقعاً چندشه. چرا وقتی می‌تونید آدم خوبی باشید رو بی‌شعور بودن تاکید دارید؟

سال جدید؟

به نام خدا.

یه سال دیگه گذشت، به اندازه‌ی یه سال دیگه بزرگتر شدم و یه دور دیگه دور خورشید چرخیدم. 

امروز نوزده سالم شد... راستش عجیبه، انگار عدد نوزده زیادی برای من گنده و سنگینه و وقتی توی آینه به خودم نگاه می‌کنم، آدمی رو می‌بینم که هنوز خیلی کوچیکه، خیلی چیزها رو نمی‌دونه و برای نوزده ساله بودن، شاید زیادی بچه و کوچولوئه. من انگار هنوز همون بچه‌ی نادون چهارده ساله‌ام، اما همزمان، حتی شبیه هفته‌ی قبلم هم نیستم. هیجده سالگی برام سال جالب و تکرار نشدنی‌ای بود. پر از تجربه‌های جدید، تغییر، رشد و تکاپو. 

نمی‌دونم چی بنویسم، هی می‌نویسم و پاک می‌کنم. و باز هم انگار کلمات درست رو پیدا نمی‌کنم. و خب از طرفی هم نمی‌خوام زیادی چرت بگمD": ...

خب این اولین تولدی بود که نه تو شهر خودم بودم و نه کنار خانوادم. و به جاش، کنار دوستایی بودم که کمتر از یک ساله که می‌شناسمشون. و گاهی اوقات از خودم می‌پرسم آیا من واقعاً لایق این همه عشق و محبت هستم؟...

محبتی که امسال برای تولدم گرفتم انگار خیلی عمیق‌تر بود و حس واقعی‌تری بهم می‌داد. و من واقعاً نمی‌دونستم چطوری باید جواب این همه محبت رو بدم. علی رغم این که هیونگ و کیدو پیشم نبودن و از اونجایی که پیامرسان‌ها هم همشون یه جوری به فنا رفتن، به روش سنتی از طریق اس‌ام‌اس بهم تبریک گفتنD": ... 

نمی‌دونم چی بگم، 

فقط ممنونم از همه‌ی کسایی که توی این هیجده سالگی‌ای که گذشت بهم حس ارزشمندی دادن و باعث شدن حس "دوست داشته شدن" داشته باشم.

از هم‌کلاسی‌هام، خانوادم، دخترعموهام و خالم، هیونگ و کیدو، دوست دختر کیدوD: و بچه‌های بیان، نوبادی، سینیور، میتسوری، دارلینگم:")))... و هرکس دیگه‌ای که ازش اسم نبردم ولی باید می‌بردم چون من تو اسم بردن افتضاحم-

درکل...

حرف دیگه‌ای نیست:"))...

 

 

پی‌نوشت: وضع تغذیم واقعاً بده. چهار وعده‌ی غذایی اخیرمو نخوردم-

#147

جیم‌جیم عزیزم.

نمی‌دونم چطوری برات توضیح بدم هفته‌های آخر هیجده سالگی چطوری داره برام می‌گذره. مثل این می‌مونه که اتفاق‌هایی که باید در طول سال می‌افتادن یادشون افتاده که برای رخ دادن زیادی دیر کردن و الان روزهام به قدری شلوغ شدن که از یه لحظه بیکار موندن هم کلافه می‌شم. مثل این می‌مونه که ثانیه‌ها دور گردنم پیچیدن و هر لحظه این حلقه داره تنگ‌تر می‌شه و منو خفه می‌کنه.

من آدم درونگرایی هستم. اما با این مقدار درونگرایی نمی‌تونم زنده بمونم و زندگی کنم. برای اون دوره از زندگیم که راحت روی تختم لم می‌دادم و می‌خوابیدم و گوش می‌دادم و تصور میکردم و باقی روز رو پشت میزم می‌نوشتم و می‌خوندم و می‌دوختم و می‌کشیدم و می‌نوشیدم خوب بود، راستش فوق‌العاده بود چون مثل این بود که در داوودی‌های پژمرده‌ی روی میزم هم زیبایی می‌دیدم. اما متاسفانه، اون روزها تموم شده و من این رو قبول کردم که باید آدم بهتری باشم، یا به بیان ساده‌تر، کمتر از بقیه متنفر باشم. اما جیم‌جیم، آدم‌ها منو می‌ترسونن. درست وقتی که سعی می‌کنم قدمی جلو بذارم، فرش رو از زیر پام می‌کشن. و من فکر می‌کنم واقعاً حقم نیست، نبود، نباید اینطوری می‌شد و نباید فقط من قربانی این ماجرا می‌شدم. این جور موقع‌ها حتی نمی‌دونم برداشتن اون قدم کار درستی بوده یا نه. 

راستش سنتاکو همیشه بهم می‌گفت نباید خودِ گذشته‌مو برای اشتباهی که کرده سرزنش کنم چون منِ الان فردی متفاوت از منِ گذشتست. منِ گذشته در لحظه‌ای که اشتباه کرده حتماً چیزی احساس کرده، فکری توی سرش بوده و دلیلی داشته، هرچند غیرمنطقی. و من نباید سرزنشش کنم. مامان هم تقریباً همین رو می‌گه، اگر کسی فرش رو از زیر پات کشید و با سر زمین خوردی، زخمت رو پنهان نکن و هر روز توی آینه به اثر باقی مونده ازش نگاه کن تا یادت باشه برای کی قدم برمی‌داری. 

در هر صورت، بگذریم از این ماجرا چون واقعاً بعد از اینش از دست من خارجه و شاید فقط سازش و خیره شدن به جای زخمِ روی سرم از دستم بر بیاد. هرچند که ترجیح می‌دم بیشتر بجنگم، انگار آتشی درونم هست که می‌خواد بزرگتر بشه و گسترده‌تر. اما بقیه می‌گن بهتره بنزین روش نریزم چون دودش توی چشم خودم می‌ره. 

گفتم هفته‌های آخر هیجده سالگی و عجایبش. اما تا اینجا فقط از مسائل تکراری حرف زدم. توی این دو هفته تجربه‌های جدید زیادی داشتم. و حالا حس می‌کنم احساسات جدید اما غریبی داره درونم جوونه می‌زنه. چیزی گسترده‌تر از شورش هورمون‌ها یا مسائل قورباغه‌ای. و راستش وقتی این موضوع رو به هیونگ گفتم، در جواب بهم گفت ترسناک بود. و من خندیدم و گفتم که نه، ترسناک نیستن و فقط جدیدن. اما الان دارم به این فکر می‌کنم مگه چیزهای جدید نمی‌تونن ترسناک باشن؟ 

جدا از این‌ها، مدتیه بدون پوشش سر می‌رم بیرون. آخر هفته شهر خودم بودم، و با کیدو رفته بودیم بیرون. و آدم‌هایی رو دیدم که به خاطر پوشش انتخابیم تشویقم کردن. اما می‌خوام از اون خانوم لباس فروشِ خوش‌قلب بیشتر برات تعریف کنم. که کلی تخفیف داد و گفت که بهم افتخار می‌کنه. من برگشتم و بغلش کردم، بغض کرده بودم اما اشکم نمی‌ریخت، این بار نمی‌ریخت. و اون خانوم بهم گفت که چرا می‌لرزی؟ نگران نباش همه‌ی این‌ها تموم می‌شه، روزهای خوب می‌رسن بهت قول می‌دم. خیلی مراقب خودت باش دختر شجاع. و یا همین امروز، که با مرجان خانم قدم زنان رفتیم زیر بارون تا شکلات‌داغ بخوریم. و یه دختر رهگذر که کاپشن سفید پوشیده بود بهم گفت که چه موهای قشنگی دارم. 

جیم‌جیم عزیزم. اتفاقاتی که افتاد بهم ثابت کرد تغییر اونقدرها هم غیرممکن نیست. چیزی که ما تصور می‌کنیم هم با چیزی که واقعاً هست یا به نظر می‌رسه هم یکی نیست. و اینبار یه قدم فراتر از امید رفتم، حالا بین اون همه امید، رگه‌هایی از اطمینان هم هست. اطمینان به یه تغییر. 

من دلم می‌خواد تا ساعت‌ها بعد در مورد مسائلی که جسته و گریخته بهشون اشاره کردم باهات صحبت کنم، با جزئیات تمام چیزهایی که دیدم رو تعریف کنم و حتی حرف‌های خاله زنکی بزنم و آخرش هم بزنم زیر گریه. اما خب، باید چراغ رو خاموش کنم چون بچه‌ها خوابن، خودم هم بخوابم چون فردا روز شلوغی دارم، و به این فکر کنم که چقدر دلتنگت هستم. 

مراقب خودت باش.

 

مگلونیای تو3>

 

پی‌نوشت: این روزها بیشتر درس می‌خونم. استاد مشاورمون کم کم داره ازم خوشش می‌اد. احتمالاً.

پی‌نوشت: موهام رو صورتی رنگ کردم. اونجوری که می‌خواستم نشد. اما باز هم صورتیه. و من نگران اینم که با یکی دو بار حموم رفتن پاک شه.

پی‌نوشت: بعضی از دوستام گفتن شبیه لیسای بلک‌پینک شدم. راستش... نمی‌دونم. 

 

بعداً نوشت: این روزها برات زیاد نامه می‌نویسم، امیدوارم حوصلتو سر نبرده باشم.

#146

اتفاقی که افتاده اینه که...

آدرس اینجا رو به هم اتاقی‌هام دادم:>

حیحی.

#145

جیم‌جیم عزیزم.

مدتیه برای نوشتن این نامه دست دست می‌کنم. اما ذهن و قلبم اونقدر سرشار از احساسات و اتفاقات و یاد آدم‌های مختلفه که نمی‌دونم از چی باید برات بنویسم، چطوری برات تعریف کنم. راستش تو منو خوب می‌شناسی، من آدم ناشکری نیستم. قدردان تک تک نعمت‌هایی هستم که دارم. حتی زشت‌ترین‌ها و آزاردهنده‌ترین‌هاش. اما باور کن، قبل از شروع تمام این ماجراها همه‌ی ما دردها و غصه‌های خودمون رو داشتیم چون می‌دونستیم این زندگی اونطوری نیست که باید باشه. علی رغم وجود تمام لحظه‌های شیرین و قشنگ. و این منو آزار می‌داد چون احساس می‌کردم یه چیزی درونم هست که هر روز داره بیشتر هدر می‌ره. اما من الان خیلی بیشتر ناراحت هستم، خیلی بیشتر اشک می‌ریزم، قلبم خیلی خیلی بیشتر درد می‌کنه و به طرز غیرقابل باوری عصبانی هستم. چون این بار چیزی که واقعاً هدر می‌ره "یه چیزی توی درونمون" نیست، شیره‌ی روح و زندگی‌های ارزشمندمونه. روز‌ها و لحظه‌هایی در آینده که قبل از این که بهمون داده بشه، ازمون گرفته شد. 

جیم‌جیم خیلی درد داره. واقعاً می‌گم. چون من همون آدمی هستم که توی اوقات فراغتش پرونده‌های جنایی واقعی رو می‌خونه، می‌بینه، گوش می‌ده و از دیدن عکس آدم‌های مرده و تکه‌های بدن و استخون‌هاشون هیجان‌زده می‌شه. اما دیدن عکس جنازه این بار فرق داره. دیدن صورت‌های خونین و کبود این بار فرق داره. هیچ هیجانی توش نیست. فقط درد و غم و خشمه. و شاید حتی فراتر از چیزی که بشه توی کلمات گنجوند. چون می‌دونم می‌تونستم جای هرکدوم از آدم‌های گمنامی باشم که توی تاریکی به زیر خاک می‌رن. و تصور این که چه چیز‌هایی رو از دست می‌دم و آدم‌های اطرافم چیکار می‌کنن و چه داستان‌هایی پشت چرایی و چگونگی مرگم گفته می‌شه، از ذهنم بیرون نمی‌ره. برای همینه که با هر اسمی که این روزها دهن به دهن می‌چرخه، گریه می‌کنم و واکنش هورمون‌هام طوریه که انگار عضوی از خانواده‌مو از دست دادم. 

این روزها تا دلت بخواد به آدم‌ها توضیح دادم، بحث کردم، دعوا کردم؛ قابل درکه که بیشترشون کلاً نفهمیدن یا نخواستن بفهمن. و تحملشون از یه نقطه به بعد از کاسه‌ی صبرم فراتر بود و برای همینه که الان دیگه به قانع کردن کسی دامن نمی‌زنم. فقط دور می‌شم، بلاک می‌کنم یا در بدترین حالت، حرصم رو فرو می‌دم و به نصیحت‌ها و پیشنهاداتی که ذره‌ای برام ارزش ندارن به کوتاه‌ترین حالت ممکن جواب می‌دم تا فقط از سرم باز کرده باشم. راستش من فکر می‌کردم به اندازه‌ی کافی توی انتخاب کردن اطرافیانم حساسیت به خرج دادم. اما تا الان از بعضی‌ها چیزهایی دیدم و شنیدم که باعث می‌شه از خودم بپرسم "واقعاً چه فکری پیش خودم کردم که اسم این آدم رو گذاشتم «دوست» «گوگولی» «سافت» «دوست‌داشتنی» «قابل احترام» و خیلی چیز‌های دیگه؟"

جیم‌جیم من در خسته‌ترین و بلاتکلیف‌ترین حالت ممکن امیدوارترینم. گاهی حتی نمی‌دونم دقیقاً به چه رخداد یا چه تغییری امیدوارم، تمام ایده‌ای که دارم به یه مشت حدس و گمان خلاصه می‌شه که گاهی اونقدر واقعی به نظر می‌رسن که انگار در فردایی جریان دارن که می‌تونم لمسش کنم، و گاهی اونقدر ساده‌لوحانه که احساس احمق بودن بهم دست می‌ده. اما همونطور که گفتم، امید دارم. مثل این می‌مونه که یه چیز نورانی توی قسمتی از قلبم داره می‌درخشه و بهم می‌گه پایان شب سیه سپیده. می‌دونم که هیچوقت هیچ‌جای این کره قرار نیست از مشکلات پاک بشه چون تا وقتی زیبایی هست، زشتی وجود داره. چیزی که ازش حرف میزنم، فردایی قشنگ‌تره. نه قشنگ‌ترین فردا. 

راستی، امشب یه خواب عجیب دیدم. نمی‌دونم معنیش چی می‌تونه باشه، یا اصلاً آیا معنایی داره یا نه. اما ماجرا از این قرار بود که با مامان و جمع کوچکی از فامیل‌ها برای مناسبت خاصی رفته بودیم مسافرت. جایی کنار دریا، چیزی مثل خلیج. یه نقطه‌ی خاص روی کره‌ی زمین. اما به دلایل واضحی، شگفتی اون دریا به شدت آسیب دیده بود. اکوسیستمش به هم ریخته بود و خیلی جالب بود که آسیب‌های زیست محیطی‌ای که به دریا وارد شده بود رو یه خرس قهوه‌ای که مایو‌ی قرمز پوشیده بود داشت بهم توضیح می‌داد. یه دوست خلبان هم داشت. و من بعدش یادم نیست که دقیقاً چه اتفاقی افتاد، اما وقتی که آب به خاطر جذر و مد عقب رفت، شورشی روی شن‌های ساحل راه افتاد. و صحنه ناگهان پر از پلیس‌هایی شد که لباس‌های سبز و سفید و آبی پوشیده بودن. پلیس‌هایی که جون مردم رو نجات می‌دادن. و در نهایت هم نذاشتن من بمیرم. 

در هر صورت، دوباره توی نقطه‌ای هستم که در مورد موضوعاتی، دست و غلط‌ها رو نمی‌تونم تشخیص بدم. حتی گاهی اوقات به این فکر می‌کنم که چقدر ممکنه منفور باشم. اما تمام چیزی که می‌دونم، اینه که منم مثل خیلی‌های دیگه طبق چیزی عمل می‌کنم که به نظرم در اون موقعیت درست‌ترینه. و بر همین اساس به جلو حرکت می‌کنم.

ممنون که به حرف‌هام گوش کردی. این روزها خیلی مراقب خودت باش.

 

مگلونیای تو 3>

 

 

پی‌نوشت: یه عکس دیدم از یه دیوار نوشته که می‌گفت "به اندازه‌ی تمام ظلم‌های «اسمش رو نبر» دوستت دارم." و من علاوه‌ بر این، دلتنگت هم هستم.