میخوام یه قصه تعریف کنم.
یه قصه که یا خیلی خیلی دردناکه، یا خیلی خیلی خوشحال کننده!
این یه قصه ی قدیمیه. اونقدر قدیمی که خود نویسنده هم دیگه حال حوصله ی تعریف کردنشو نداره.
من نویسنده ی این قصه رو میشناختم، از اون قصه گو های دوره گرد بود. این ور میرفت، اون ور میرفت، وقتی کسی رو پیدا میکرد که بخواد قصه بشنوه، براش تعریف میکرد. کاری به این نداشت که کی چقدر پول میده، اصن پول میده یا نه، اون فقط برای کسی قصه میگفت که قصشو به چشم یه سرگرمی نبینه. به چشم یه لالایی نبینه و وسط قصه خوابش نبره.
بازم داره برف میاد.
و من وسط آزمونم.
و نمیدونم دارم تو بیان چه غلطی میکنم.
بعدا نوشت: خدایا ممنون که چایی رو آفریدی^^
این داستان: آوا و علایقِ به درد نخورش.
*داریم صبونه میخوریم*
*داداشم یه اسکین جدید توی فورتنایت خریده و میخواد عکسشو تو گوشی بهم نشون بده*
داداشم: ببین آبجی!!! اسکین جدیدم اینه ها!!
من: آهان.
داداشم: نگاه کن دیگه!
من: نمیخوام.
داداشم: *یه قیافه ی داغون به خودش میگیره*
داداشم: مرسی که اینجوری میزنی تو ذوقم...
من: دقیقا کاری که خودت میکنی!
داداشم: من؟! من کی زدم تو ذوقت؟
من: آخرین باری که در مورد لونا خواستم یه چیزی بهت بگم کی بود؟ پریشب آره؟ بعد اصن گوش دادی چی گفتم؟ نه چون به نظرت همیشه اونان که فلجن و ادا در میارن، چون همیشه میگی آهنگاشون چرت و پرته و خیلی چیزای دیگه!
داداشم: خب من از لونا خوشم نمیاد!
من: خب منم از اسکین جدیدت خوشم نمیاد!
داداشم: ولی من مطمئنم اگه ببینی خوشت میاد ببین...!!!
من: گفتم نه! نگاه نمیکنم؛ صبونتو بخور.
داداشم: مرسی واقعا... اون فقط یه بار بود.
من: من که یادم نمیاد یه بار من از لونا حرف زده باشم و تو مسخره نکرده باشی. حالا لونا به کنار، تو کلا از دخترای کره ای بدت میاد ولی پسراشون چی؟ اون موزیک ویدیو ی کای رو یادته اون روز نشونت دادم؟
داداشم: نه... کدوم؟
من: دقیقا نکته همینه! اون فقط یه موزیک ویدیو ی سه دیقه ای بود ولی تو حتی نخواستی سه دیقه ساکت بشینی ببینی چی میخوام بهت نشون بدم و سر تا تهشو راجب بازی ها و دوستای مزخرف توی بازیت و تعداد لول آپ هات توی یه روز حرف زدی. اصن نفهمیدی موزیک ویدیوعه چیه!
داداشم: کی گفته؟ حرف میزدم ولی نگاه هم میکردم!
من: آهان! اگه نگاه میکردی بگو ببینم اولش چجوری شروع شد؟
داداشم: همونی که یه صحنه ی گرد و خاکی شبیه اینفیتی وار داشت دیگه...
من: دقیقا برعکس. اولش یه سری ساختمون های مدرن و بلند رو نشون میداد.
*صدامون خیلی بالا رفته و مامانم میاد ببینه چرا اینقدر داد و بیداد میکنیم*
*در همین حین من دارم به حرفام ادامه میدم*
من: وقتی تو خوشت نمیاد من بزنم تو ذوقت و برای چیزایی که دوسشون داری اینجوری واکنش ندم انتظار دارم تو هم نزنی تو ذوقم!!!
مامانم: مگه تو ذوقم داری؟
داداشم: راست میگه، تو که اصن احساس نداری راجب هیچی. مث سنگ میمونی.
من: اوکی من سیرم.
*دارم برمیگردم توی اتاقم و داداشم افتاده دنبالم*
داداشم: حالا بیا این اسکین رو ببین خوشت میادا... لباسش مثل لباسای لوناست!...
من: تنها کسی که میتونه مثل لونا لباسای با ابهت بپوشه خود لوناست!
داداشم: تا دیروز که میگفتی از استایلیست اولیویا تو سو وات متنفری که موهاشو اون شکلی بسته بود تو همه ی اجرا ها.
*درو میبندم چون دیگه اشکم درومده*
پی نوشت: بعد از این که صبح دیدم جسی بعد از اون همه هیتی که بهش دادن از لیتل میکس رفته فک کردم امروز بدتر از این نمیشه ولی ظاهرا اشتباه میکردم.
پی نوشت: اصلا لازم ندارم که بیاید و همدردی کنید یا سعی کنید بگید که بهشون اهمیت نده چون رسما این حرفا رو مخمن.
پی نوشت: نمد شاهین صمد پور رو میشناسید یا نه ولی یه مستند ساز و خبرنگاره. انی وی دیروز یه استوری توی اینستاش گذاشته بود و گفته بود که به چی جانگ کوک (بله... همون کوکی بی تی اس، تازه اسمشم اشتباه نوشته بود) میگید جذاب؟ چی این جذابه؟ حالا کاری ندارم آرمی ها ریخته بودن تو دایرکتش و هرچی تونستن بهش گفتن خودشم آخر سر کلی معذرت خواهی کرد. ولی کاش بفهمید که اگه من یا هرکس دیگه ای به یه چیزی علاقه داریم حتی اگه مسخره باشه ارث باباتونو نخوردیم پس احتیاجی هم به نظرتون نداریم و لازم نیست شما بهمون بگید علایقمون به درد لای جرز میخوره یا احساس نداریم.
پی نوشت: امروز روز افتضاحی خواهد بود. از این زندگی متنفرم.
این داستان: آوا و دایرکت جادویی.
*یه نفر با یه اسم اجق وجق پرت میشه تو دایرکتم و شروع میکنه در مورد یه چیزی توضیح دادن*
یارو: باتوجه به شرایط پیش آمده و تعطیلی کلاس ها و دانشگاه ها در صورت تمایل میتوانید از دوره های تدریس و پشتیبانی بلا بلا بلا...
من: خب؟
یارو: *لیست کلاس ها و زمان بندی و استاد هاش رو میفرسته*
یارو: کلاس های آزمون ورودی دکترا و همچنین دوره های مجازی مقاله نویسی با بلا بلا بلا بلا...
من: باشه ولی من هنوز کنکور ندادم.
یارو: یعنی چی؟
من: خب یعنی چی نداره کنکور ندادم دیگه "-"
یارو: کنکور چی رو ندادین؟
من: *ینی چنتا کنکور توی این ممکلت هست؟*
من: دانشجو نیستم خب. دیپلم هم نگرفتم...
یارو: آهان موفق باشید. در صورت تمایل به دایرکت پیغام بدین.
من: ممنون...
من:*مردک من در صورت تمایل به دایرکتت پیغام بدم؟ تو اول پیغام دادی|:*
پی نوشت: مشاور های چهل تا یه غاز موسسه های کنکوری کم بود، مقطع دکترا هم اضافه شد. خدایا شکرت^^
داشتم فیزیک میخوندم، یهو این به ذهنم رسید که چی میشد اگه هسته ی ماه آهنربایی بود و همه ی مردم دنیا توی یه نقطه رو به روی ماه جمع میشدن و قطب مخالف آهنرباشونو سمت ماه میگرفتن تا ماه به سمت زمین بیاد؟!
#افکار_سمی
این مسخره نیست که همیشه فقط بلدم از خودم حرف بزنم؟
من سه جلسه در هفته کلاس زبان میرم. تقریبا هر جلسه یه speaking داریم و هرجلسه دوتا دوتا باید با هم حرف بزنیم. معلممون خیلی روش تاکید داره. نمیدونم این کتابا دقیقا برای چه رده ی سنی ای طراحی شدن، ولی اکثر سوالاتش جورین که من هیچ جوابی براشون ندارم. مثلا در مورد مصاحبه های شغلی چی باید بگم؟ یا مشکلاتی که حین پرواز برام پیش اومده در حالی که آخرین باری که هواپیما سوار شدم فقط 6 سالم بود؟
معلممون همیشه میگه حتی اگه هیچ جوابی ندارین هم باید یه چیزی بگین.
اولش همیشه فکر میکنم خلاقانست. این که هیچی نداشته باشی، ولی همینجوری شروع کنی به حرف زدن، تازه حرف زدن نه به زبان مادریت، نه به زبان دومت، بلکه به زبان سومت!...
معلممون میگه موضوعات مختلفو به هم ربط بدین، گاها یه سری چیزا رو از خودتون در بیارین و از imagination استفاده کنین...
نمیدونم...
بدم میاد از این که همیشه در مورد خودم حرف میزنم.
اونقدر تو اونجور بحثا توی کلاس زبان عادت کردم که هر سوالی که شد در مورد خودم یه چیزی بگم، (صرفا به این دلیل که یه درونگرای بدبختم واقعا آدمایی که میشناسم اونقدری نیستن که بخوام یا بتونم راجبشون حرف بزنم...) وقتی توی زندگی واقعی هم یکی میاد که صرفا یه چیزی بهم بگه، سریع میپرم و میگم: آره اتفاقا منم...
و این خودآگاه نیست.
بعد از این که اون دکمه ی send شیتی رو زدم تازه میفهمم که به خودم قول داده بودم که دیگه این کارو نکنم.
مامانم میگه لجبازم. میگه کمی تا حدودی بی رحمم. مامانم میگه بعضی وقتا اصلا منو نمیشناسه و تبدیل به یه آدم دیگه میشم...
یه اعترافی کنم؟
بعضی وقتا خودمم نمیدونم دارم راستشو میگم یا دروغ...
بعضی وقتا خودم به این فکر میکنم که نکنه این چیزی که تو ذهن منه فقط زاده ی تصوراتم باشه؟
تو کلاس زبان عادت کردم یه سری چیزا رو از خودم در بیارم فقط به خاطر این که تو بخش speaking کم نیارم و کلاس تو سکوت نره. بعضی وقتا همون تصوراتم اونقدر واقعی و طبیعی به نظر میان که خودم واقعا شک میکنم، نکنه اینا واقعا وجود داشته باشن؟
و سرایت میکنه به زندگی واقعیم... و همش به این فکر میکنم نکنه وقتی دارم با یکی حرف میزنم مثل وقتایی که سر کلاسم همونجوری از تصوراتم استفاده کنم و چیزایی رو بگم که هیچوقت وجود نداشتن؟ یا اتفاق نیوفتادن؟...
بعدا نوشت: یه چیزی بگم؟((= روی دکمه های کیبوردم استیکر چسبوندم... بالاخره... رزینی ان و باعث میشن حس کنم لپ تاپم دکمه کاشته((=... یه چیزی مثل همون کاشت ناخون خودمون...
احساس خوشبختی درونش فوران میکنه.
و اهمیتی نمیده که این خوشبختی از نظر بقیه فقط یه زندگی معمولیه.
همیشه دوست داره کار های شخصیشو قبل از بیدار شدن دنیا انجام بده. پس قبل از طلوع خورشید از خواب بیدار میشه و روزشو با یه لیوان چای سیب و دارچین و آهنگ مورد علاقش شروع میکنه.
با دیدن جوانه های یخی روی شیشه به وجد میاد. و فکر میکنه که چقدر در کنار گرگ و میش صبح که آسمون رو به رنگ بنفش درآورده قشنگ و جادویی به نظر میان.
ژاکت کاموایی سرمه ای رنگی رو -که احتمالا از هیونگ کش رفته!!- دور خودش میپیچه و به این فکر میکنه که بهتره چی بپوشه که سردش نشه؟
به بونسای پیرش آب میده. بالم لب و عطر هلو میزنه.
و بعد از خوردن سومین لیوان چایی، یه تیکه موز خشک شده میندازه تو دهنش. پالتوی قهوه ای مورد علاقشو پوشیده. همیشه ازش حس خوبی میگیره چون کیدو گفته بهش میاد.
مثل همیشه اولین کسیه که چراغ محل کارشو روشن میکنه.
کتاب فروشی محقریه. کوچیکه. خیلی کوچیک! و بوی چوب سمباده کاری شده میده.
کلید چراغ های رشته ای تزئینی رو میزنه و عود روشن میکنه و میره سمت طبقه ی بالا، -که حتی کوچیک تر هم هست!-
چند تا کارتن خیلی بزرگ اونجاست. آه میکشه و به خودش میگه: ینی کی قراره مرتب کردن اینا تموم شه؟
چای ساز کوچیکشو روشن میکنه و دوباره چای درست میکنه.
قبل از این که با کاتر چسب نواری دور اولین کارتن رو ببره، براش یه پیام میاد.
نوبادی بهش میگه: بیداری؟ برای کتابای جدید خیلی ذوق دارم!
جوابشو میده. قرار میشه باهم دیگه کتابارو مرتب کنن و تا وقت ناهار سرش شلوغه. هم با کتابا، هم با آدما.
آیامه و نیکو اولین مشتریای امروزشن. آیامه جلد جدید پنتراگون رو داخل کیف پارچه ایش میچپونه. بعدشم یه ظرف غذا میذاره جلوش و میگه: از طرف آکی سانه!
در ظرف رو باز میکنه. داخلش پر از موچیه. و یه یادداشت کاغذی روی استیک نوتی که روش طرح شکلات داره.
به وجد میاد و از ترکیب طعم چای ماچا و ساکورا موچی لذت میبره.
اون روز کلاس داره. و تا چند ماه پیش، بعد از ظهر های روز های زوج همیشه در کتاب فروشی بسته بود. تا روزی که هلن تصمیم گرفت یه شغل پاره وقت پیدا کنه. که هم با طبع ادبیش همخوانی داشته باشه، و هم دوسش داشته باشه.
این دومین هفته ایه که هلن با ذوق درو باز میکنه و اون با خیال راحت میتونه بره سر کلاسش.
اتوبوس یه مقدار تاخیر داره. پس حدودا ده دیقه دیر میکنه. البته نه برای کلاس. برای ناهاری که قراره تو دانشگاه بخوره.
سنتاکو دم در وایستاده و یه کیسه دستشه. به خودش میگه این دختر عجب احمقیه! چرا تو این هوا بیرون وایستاده؟ سرما میخوره که!
ولی بعدش یادش میوفته اگه خودشم بود همین کارو میکرد. پس میخندن و وارد کافه تریا میشن.
امروز سنتاکو ناهار آورده. اونیگیری کنجدی و میگو ی سرخ شده. همرا با ساندویچ تخم مرغ. بعد غذا از فلاکسش چایی رو سر میکشه و سنتاکو بهش میخنده.
البته که فقط یه کلاس مشترک دارن، ولی همونم برای نامه نگاری های بچگونه و پچ پچ کردن براشون کافیه. کلاس بعدیش بیشتر صرف پروژه های گروهی میشه. و همیشه به این فکر میکنه که چقدر خوبه که با نرسیا و وایولت هم گروهیه. این باعث میشه حس غربت بهش دست نده.
آخرین کلاسش کاملا عملیه. توی آزمایشگاه. چیزی که تمام روز براش لحظه شماری کرده بود. و چیزی که میتونه روزشو به بهترین شکل ممکن در بیاره. بهترین قسمتش اونجاییه که روپوش سفید رو از روی بلوز کاموایی خاکستریش میپوشه و دکمه ی "On" میکروسکوپ رو میزنه. بعد از تموم شدن کلاساش، تصمیم میگیره چند ساعت رو توی کتابخونه صرف کنه. و سعی کنه کمی بیشتر روی درسش تمرکز کنه. همونجاست که هیونگ و کیدو رو میبینه. که به طور موقت مسئول کتابخونه شدن.
وقتی که کارش تموم میشه و داره از در میاد بیرون، سنپای رو میبینه. ولی سنپای عجله داره و باید هرچه سریعتر به کار های شرکتی که توش کار میکنه رسیدگی کنه. پس وقتشو نمیگیره و سوار اتوبوس میشه. بر حسب اتفاق یا هرچیز دیگه ای، موچی اونجاست. و داره با هیجان باورنکردنی ای با استلا در مورد زندگی رویاییش حرف میزنه.
اولش تصمیم میگیره وسط حرفشون نپره، ولی بعدش بهشون ملحق میشه.
موچی میگه گرسنشه و استلا پیشنهاد میده یه سری به کافه ی مورد علاقش بزنن. موافقت میکنه. چون دوام ساندویچ تخم مرغ سنتاکو کمتر از چیزی بود که تصورش رو میکرد.
داخل کافه فقط بابل تی سفارش میده. و وقتی میان بیرون، بارون شروع شده. خوشبختانه چتر دارن. راهش از استلا و موچی جدا میشه. و طولی نمیکشه که صدای آشنایی میشنوه. وقتی میره نزدیک تر میبینه حدسش درست بوده. ناستاکا یه گربه ی مریض دیگه پیدا کرده و داره پشت تلفن با نوبادی در موردش حرف میزنه.
چترشو بالای سر ناستاکا میگیره و میگه: چرا نباید توی فصل بارون چتر همراهت باشه؟
به هرحال... وقتی میرسه به خونه که هوا کاملا تاریکه. و بارون هنوز ادامه داره. مرغ و نودل مورد علاقش شام امشبه. به همراه قسمت جدید سریالی که دنبال میکنه.
بعد از شام هنوز یه مقدار وقت داره. پس علی رغم تمام خستگیش بارونی زرد رنگش -که با پوشیدنش توهم کورالین بودن بهش دست میده!- رو میپوشه و وسایل مورد نیازشو بر میداره و میره به سمت هتل پنج ستاره ای که نزدیک خونشه.
چون به یه حموم درست حسابی نیاز داره و بخشی از طبقه پایین هتل به آبگرم و حموم عمومی اختصاص داده شده. از نظرش این بهترین روش برای ریلکس کردنه! و خستگی پا و عضلاتشو به طور کامل از بین میبره.
بعد از این که کارش تموم شد، لباسشو میپوشه و روی موهای خیسش حوله میندازه. وقتی گوشیشو چک میکنه میبینه نوتلا براش پیام گذاشته: فردا برای کارائوکه وقت داری؟
البته که داره. جواب نوتلا رو خیلی سریع میده و فکر میکنه که شاید از چند نفر دیگه هم بخواد که بیان.
سشوار میکشه، بارونیشو تنش میکنه که برگرده. ولی بارون دیگه قطع شده. وقتی میرسه به خونه، تصمیم میگیره قبل از خواب رنگ لاکشو عوض کنه. ولی همون لحظه ای که لاک هاشو میذاره جلوش، یکی سعی میکنه باهاش ویدیوکال بگیره. یوریه. و توی ویدیوکال دوتا بلیط کنسرت بهش نشون میده که برای دو هفته بعده. از هیجان تو پوست خودش نمیگنجه چون یکی از اون بلیط های کنسرت لونا رو یوری برای اون خریده.
تا وقتی که کارش با ناخوناش تموم شه با هم حرف میزنن. و بعدش قطع میکنن که برن و بخوابن.
حالا پیژامه تنشه، دندوناشو شسته و تو رخت خوابه. و قبل از اینکه چشماش کاملا بسته بشن، مطمئن میشه که چپتر جدید مانگاشو خونده و با PSP گیم زده.
و امیدواره که روز های بعدی هم همینطور ساده و قشنگ تموم بشن.
خب... این چالش رو استلا شروع کرده، کمال تشکر رو از آیلین و استلا دارم که منو دعوت نمودن^^
اینجوریه که باید خودمو توی یه کهکشان دیگه، شاید یه دنیای موازی به توصیف میکردم در حالی که بیشتر ایده آل هامو دارم["=... و خب خیلی به نظرم چالش کیوتیه T-T...
راستش هزار دفه پاک کردم و از اول نوشتم، هنوزم اون چیزی نیست که دلم میخواد"-"...
اولش میخواستم فقط در مورد خودم بنویسم بدون این که شخص آشنایی توش باشه، و اولین متنمم دقیقا همینجوری بود. ولی بعدش فکر کردم که اینجوری میتونه بهتر باشه "-"...
پارت آخرش کاملا از متنی که آیلین نوشته الهام گرفته شده XD
اینم اضافه کنم که... با چند نفر از کسایی که اسمشون اینجا بود خیلی صمیمی ترم و مسلما اگه قرار باشه واقعا یه روزی زندگیم این شکلی بشه نقش اونا پررنگ تر خواهد بود، ولی خب دیگه بیشتر از این نمیخواستم وارد جزئیات بشم برا همون دیگه اشاره ای ننموندم "-"...
انی وی... متنی که تمام شخصیتاش به خودم محدود میشه رو انداختم توی منو ی وب که اگه دوست داشتید بخونیدش*-*...
فک میکنم خیلیاتون قبلا دعوت شدین، ولی بازم. دعوت میکنم از کیدو - هلن - نوبادی - آکی سان - ایزومی مومو - آیامه
پی نوشت: به روم نیارید، حوصله نداشتم همه رو لینک کنم "-" و تبعیض هم قائل نشدم "-"
?Damn it... What's the point of living anyway
After Seyeon died... When I thought about how I wasn't able to protect him, I felt so pathetic I wanted to destroy myself. Seyeon missed a lot of classes when he was a trainee. so no one even remembers who he was. Now I'm the only one who remembers him
True beauty-
سالانه حدود 6 نفر آدم به خاطر حمله ی کوسه میمیرن.
شاید به نظر خیلی آمار شاخی نیاد و احتمالا هم در وهله ی اول این به ذهن آدم بیاد که واقعا اون موجودات وحشی سالانه 6 نفرو میخورن؟ این که خوبه!! فکر میکردم کوسه ها هر وقت بیکار شدن تصمیم میگیرن برن آدم بخورن!
ولی اگه از من بپرسید... میگم اتفاقا خیلیم آمار شاخیه.
کوسه ها دوست ندارن آدم بخورن. از مزه ی گوشت و خون آدم خوششون نمیاد و تازه با دستگاه گوارششونم سازگار نیست.
این داستان: آوا و مشاور گیج.
*یه مشاور از موسسه ی نمیدونم چی چی بهم زنگ میزنه و موعظه میده*
مشاور: خب عزیزم گفتی رشتت چیه؟
من: تجربی.
مشاور: خب هدفت چیه؟
من: داروسازی.
مشاور: خب چه عالی... آزمون شرکت میکنی؟
من: آره.
مشاور: خب ترازت چقدره؟
من: پنج هزار و __
مشاور: پنـــــــــــــــج هزاااار؟؟؟ خــــــــــیلی کمــــــــــهههه!!!!
من: میدونم.
مشاور: میدونی برای یه رشته ی خوب باید چقدر باشه ترازت؟
من: آره.
مشاور: باید حدودا هشت هزار باشه!!!
من: آهان.
مشاور: کسایی که ترازشون بین هفت و هشت هزاره راحت پزشکی قبول میشن.
من: خب من داروسازی میخوام قبول شم.
مشاور: اگه از ما سی دی بخری صد در صد از پزشکی قبول میشی!
من: باشه ولی من میخوام داروسازی قبول شم.
مشاور: خب چیزی سفارش نمیدی؟
من: نه.
مشاور: چرا؟
*قطع میکنم*
پی نوشت: رسما چه مرگشونه اینا|:
احساس میکردم دارم با ربات حرف میزنم|: همش حرفای تکراری و کلیشه ای...
