من ذاتا آدم فراموشکاری نیستم.

کاری به این ندارم که به این راحتیا فراموش نکردن چیز خوبیه یا بد، نکته اینجاست که من گاها چیزایی رو یادم میره که یه انسان طبیعی قطعا یادش نمیره.

یه چیزی تو مایه های همون قضیه میکروفونی که یادم میره خاموش کنم.

شاید بگید چرا داری این حرفو میزنی.

و من میگم که دیشب به عمق فاجعه پی بردم.

شب حدودا ساعت 8 کلاسم تموم شد، ینی سه تا کلاس پی در پی بعد از اتمام مدرسه به صورتی که حتی فرصت ناهار خوردن هم بهم ندادن.

و وقتی بعد از تموم شدن کلاسام رفتم دوش بگیرم، احساس کردم یه چیزی این وسط درست نیست.

بعد از کلی بررسی فهمیدم که... آه...

یادم رفته لباسامو در بیارم. 

بله.

با لباس رفتم زیر دوش و اصلا پدیده جذابی نبود. 

ناجذاب تر (!!!) این که وقتی داشتم میومدم بیرون یادم رفت پامو از لای در بردارم. 

و برای دومین بار در طول شبانه روز پای راستم رو به فنا دادم. و البته جلوی در حموم رو هم به حوض خون تبدیل نمودم^^

زیبا نیست؟

 

پی نوشت: دیدین یه مدته چقدر پی نوشت هام ته کشیده؟