#151

اعصابمو به هم می‌ریزه، از حالت "ش" گفتنش بدم می‌اد. راستش خیلی داغونه. فکر می‌کردم تو این مورد واقعا تنهام. مشکل از منه؟ هی من اصلاً با تو حرف نمی‌زدم. نفر بعدی منم؟ ممکنه این یه نمایش باشه؟ یعنی تا کجا می‌خواد ادامه بده؟ خوابم می‌اد. یادم نمی‌مونه. درد داره درد داره. هنوز جاش سوراخه. اون کثیف نیست. داخل کیف پولم نگهش می‌دارم. چرا اینقدر پیگیره؟ شلوارتو بکش بالا. کمربند تو خونتون پیدا نمی‌شه؟ گفته بود موهاشو کراتین نکرده. دو سه روزه انگار خوشگل‌تر شده. داشت ظرف می‌شست. شاید راست می‌گفت. اون واقعاً یه نعمت بود؟ رقت‌انگیزه. سردمه. پالتوی قرمزمو نیاوردم. مامانم می‌گه چرا سراغ داداش پیرتو نمی‌گیری. خاله برگشته تهران. گفتم خطرناکه. گفت طوری نیست. مثل این که فایده نداشت. منم از اون شکلات ژله‌ای‌ها دارم. گوش‌هام یخ زدن. الکی گفتم بابام پلیسه. لعنتی اون واقعاً ترسید. من دارم تلاشمو می‌کنم. پامو زخمی کردم. چیزهای ارزشمندمو داخل کیف پولم نگه می‌دارم. مامان گفت خطرناکه ولی من گوشم بدهکار نیست. نه نمی‌میرم طوری نیست. مسخره‌ان. کمر خونی؟ درو پست سرت ببند. ازت متنفرم. جورابمو گم کردم. باید پرتش کنیم بیرون. احمق نون منو خورده. معذرت خواهی بلد نیست؟ چرا اینقدر حرف می‌زنی؟ هفتاد روزه که ازت خبر ندارم. عدد مورد علاقم بیست و دوئه. بعد از نه البته. از ناخوناش خوشم نیومد. ورقه‌های طلایی؟ ای کاش یا تو لال باشی یا من مدام چیزی تو گوشم باشه. شبیه ژله‌ی توت‌فرنگی شده. پول ندارم. گرسنمه. اینو هیچ‌جا راه نمی‌دن. چرا فکر می‌کنه اینقدر داناست؟ پروفایل سیاه گذاشته. پرسید اونی که کوچیکتره نظرش چیه؟ اسرا گفته بود چرا ریش داره. منو متهم می‌کنی؟ چی می‌دونی از اتفاقاتی که افتاده؟ ساعت سه صبحه احمق. ول نمی‌کنه. یه سال کامل گذشته. حتی بیشتر. خیلی بامزه می‌خنده. ولی زیاد نمی‌خنده. بیشتر درس می‌خونم. نباید میانترم رو حذف می‌کردید. مسئول کتابخونه جدی جدی منو شناخته! اسممو می‌دونست. یه جورایی ترسناکه. درد داره درد داره درد داره. با بعض حرف می‌زد. براش ناراحتم. برای یه عالمه آدم ناراحتم. ترسناکه خیلی ترسناکه. نمی‌فهمم. چطور ممکنه؟ واقعاً بهشون مواد می‌دن؟ شنیدن صدای فریاد چه کمکی می‌کنه وقتی نمی‌تونی بدویی؟ دعوا؟ دیگ به دیگ می‌گه روت سیاه. از اول هم حس بدی بهش داشتم. فکر می‌کردم مشکل از منه ولی نمی‌شه که همیشه مقصر باشم. شاید بتونم بهتر باشم. زشتم. کاش لاغرتر بودم. الیسا گفت کثیفه. کثیف نیست کثیف نیست کثیف نیست. خودم شستمش. گربه که ترس نداره. به جای سفید سیاه و قهوه‌ای بود. اولین بار ازش ترسیدم. واقعاً اینو گفت؟ بیستم این ماه برمی‌گردم. این هفته باید درس بخونم. باید بیشتر درس بخونم. تاریخ مصرف پنیرهامون داره می‌گذره. اونا دروغ گفتن. دلم براش تنگ شده ولی بعید می‌دونم دلم هیچوقت واسه این یکی تنگ شه. شاید از اولشم چهار نفر بهتر بود. نه ارائه ندادیم. من مسائلو بزرگ می‌کنم. من خیلی خوب می‌تونم اغراق کنم. گفت چه صدای خوبی. مگه اونقدر بلند بود؟ حال به هم زن و چندشه. از خودم راضیم که دهنمو بستم. وگرنه می‌شد پیش داوری. آره درسته مگه من چقدر می‌فهمم؟ انگار فراموش شده. شاید امسال بشه ردیفش کرد. این درست مثل یه رویا می‌مونه. با تصور کردنش گریم می‌گیره. زیادی قشنگه. اونقدر قشنگ که تیزه و قلبمو سوراخ می‌کنه. دوباره اون بحثو باز کرده. چرا همه چیز باید یه جوری به اون مربوط شه؟ سردمه ولی گفتم سردم نیست. ترجیح می‌دم اونم سردش باشه. دلم می‌خواست باهاش حرف بزنم و بپرسم چی شده؟ مهنا پرسید ولی اون خندید و من هنوز دارم بهش فکر می‌کنم ولی قرار نیست کار خاصی کنم. جدی جدی شکلات خرید. به تو هیچ ربطی نداره. چرا اینقدر به زبان مادریت می‌نازی؟ نه تو برتر نیستی. نمی‌خوام مثل من باشی. پروفایل نداره. برای شام زوده. باید بیشتر درس بخونم. خیلی وقته عکس نگرفتم. اون درخت نارنجی بود. پاییز هنوز نرفته. 

 

 

پی‌نوشت: اگر اشتباه نکنم اولین بار این مدل پست رو تو وب سینیور دیدم. جالبه به نظرم. 

#150

هیچوقت قصد نداشتم توی این وب مستقیماً در مورد وضعیت کشور و این که من طرف کی‌ام و کجا وایستادم چیزی بنویسم. 

ولی این فقط در مورد وضعیت آشفته‌ی امروز نیست،

از یه سریاتون متنفرم که معلوم نیست از کدوم ننه قمری یه جمله یا یه شعار شنیدین و چسبیدین به همون و حتی به خودتون زحمت فکر کردن و سبک سنگین کردن چیزی که به زبون می‌ارید رو نمی‌دید! 

چقدر می‌تونید وقیح باشید؟ عقل تو سرتون نیست؟ 

نمی‌تونید یه ثانیه کله‌ی پوکتونو از پنجره بیرون ببرید تا بفهمید اون جملات به ظاهر شاخ و باحال و منتقدانه چقدر با وضعیتی که جلوی چشماتون می‌بینید هماهنگی داره؟

 

پی‌نوشت: توی پست ثابت وب قبلیم نوشته بودم اگر از آخرین باری که مسواک زدین یا کتاب خوندین 24 ساعت می‌گذره استدعا دارم دهنتونو بسته نگه دارید.

حالا کتاب که هیچی، منبع موثق هم هیچی، مغز که دارید. نه؟

پی‌نوشت: بله این پست مخاطب داره. بعضیاشون ممکنه اینو بخونن و بعضیاشون حتی نمی‌دونن این وب وجود داره. در هر صورت امیدوارم کسایی به خودشون بگیرن که مخاطب بودن؛ پس خواهشاً مزخرفات تحویلم ندید.

#149

- بزرگداشت کوروش. -

#148

شیرین یه نفر که از کنارمون رد شد رو نشونم داد.

«عه، اون دختره هم شال نداشت.»

موهاش کوتاه و پسرونه بودن، و بلوز چهارخونه پوشیده بود.

گفتم:«چقدر کیوته...»

دوتا دختر غریبه درست پشت سرمون بودن. 

یکیشون گفت:«تو هم خیلی کیوتی عزیزم.»

و یه کم بعد اضافه کرد:«مسخره نکردمااا. جدی گفتم!»

هوا تاریک بود، خیلی تاریک. و سرد.

یه خانواده‌ی سه نفره از رو به رومون اومدن.

مامانه بهمون نگاه کرد. 

و وقتی رد شد، کاملاً شنیدم که تو گوش دخترش گفت:«چقدر خوشگل بود.»

شام نداشتیم و رفتیم ساندویچ بخریم.

صاحب اونجا، یه خانوم و دختر نوجوونش بودن.

وقتی خواستیم سفارش بدیم، خانومه گفت:«شهرمون چه دخترای قشنگی داره!»

پالتوی سبز و شال و کلاه داشتم.

موهای صورتیم کاملاً بیرون بودن.

شیرین گفت:«کاملاً شبیه آدمی هستی که تازه کلاس طراحیش تموم شده.»

پگاه تایید کرد:«انگار داری تو ژاپن هنر می‌خونی.»

 

 

+دخترای زیادی هستن که توی این وضعیت همو تحسین کنن. شاید چون بهتر از هرکسی درک می‌کنن که چه حسی داره که چیزی که به هیچ وجه نمی‌خوای سال‌های زیادی مثل پتک توی سرت کوبیده بشه. شاید حتی اگه چیزی به اسم گشت ارشاد یا امثالش هم نبود، برای خیلی‌ها سخت باشه که بخوان موهاشونو باز کنن. چون مدت زیادیه که موهای باز یه چیز ممنوعست، یه گناه بزرگ و نابخشودنی. تمام چیزی که می‌خوام بگم اینه که فقط سرکوب‌های بیرونی نیست، گاهی اوقات پشت سر گذاشتن بعضی موانع ذهنی و قبول کردن این که این واقعاً کار اشتباهی نیست سخته. 

جدا از اون، کسایی که همچنان لقب‌های زشت روی دخترهایی که حجاب ندارن بذارن هستن، همون‌هایی که با نگاه نفرت‌انگیزشون جوری به آدم زل می‌زنن که انگار کسی رو کشته. اما تعداد آدم‌های خوب خیلی بیشتره. همون‌هایی که حرف‌های قشنگ می‌زنن و می‌‌دونن زبونشون می‌تونه چقدر زخم زننده باشه پس ازش درست استفاده می‌کنن. قبلاً هم گفتم، حمایت شدن حس خیلی قشنگی داره. هم برای کسی که حمایت می‌شه و هم کسی که حمایت می‌کنه. پس بیاین از حساسیت‌های هم سوءاستفاده نکنیم و کنار هم باشیم.

موضوع دیگه این که... پسرهای بیشماری هستن که با دیدن چهارتا تار مو خوشمزه بازیشون می‌گیره و چرت و پرت می‌گن. خواهش می‌کنم از این‌ها نباشید. واقعاً چندشه. چرا وقتی می‌تونید آدم خوبی باشید رو بی‌شعور بودن تاکید دارید؟

#147

جیم‌جیم عزیزم.

نمی‌دونم چطوری برات توضیح بدم هفته‌های آخر هیجده سالگی چطوری داره برام می‌گذره. مثل این می‌مونه که اتفاق‌هایی که باید در طول سال می‌افتادن یادشون افتاده که برای رخ دادن زیادی دیر کردن و الان روزهام به قدری شلوغ شدن که از یه لحظه بیکار موندن هم کلافه می‌شم. مثل این می‌مونه که ثانیه‌ها دور گردنم پیچیدن و هر لحظه این حلقه داره تنگ‌تر می‌شه و منو خفه می‌کنه.

من آدم درونگرایی هستم. اما با این مقدار درونگرایی نمی‌تونم زنده بمونم و زندگی کنم. برای اون دوره از زندگیم که راحت روی تختم لم می‌دادم و می‌خوابیدم و گوش می‌دادم و تصور میکردم و باقی روز رو پشت میزم می‌نوشتم و می‌خوندم و می‌دوختم و می‌کشیدم و می‌نوشیدم خوب بود، راستش فوق‌العاده بود چون مثل این بود که در داوودی‌های پژمرده‌ی روی میزم هم زیبایی می‌دیدم. اما متاسفانه، اون روزها تموم شده و من این رو قبول کردم که باید آدم بهتری باشم، یا به بیان ساده‌تر، کمتر از بقیه متنفر باشم. اما جیم‌جیم، آدم‌ها منو می‌ترسونن. درست وقتی که سعی می‌کنم قدمی جلو بذارم، فرش رو از زیر پام می‌کشن. و من فکر می‌کنم واقعاً حقم نیست، نبود، نباید اینطوری می‌شد و نباید فقط من قربانی این ماجرا می‌شدم. این جور موقع‌ها حتی نمی‌دونم برداشتن اون قدم کار درستی بوده یا نه. 

راستش سنتاکو همیشه بهم می‌گفت نباید خودِ گذشته‌مو برای اشتباهی که کرده سرزنش کنم چون منِ الان فردی متفاوت از منِ گذشتست. منِ گذشته در لحظه‌ای که اشتباه کرده حتماً چیزی احساس کرده، فکری توی سرش بوده و دلیلی داشته، هرچند غیرمنطقی. و من نباید سرزنشش کنم. مامان هم تقریباً همین رو می‌گه، اگر کسی فرش رو از زیر پات کشید و با سر زمین خوردی، زخمت رو پنهان نکن و هر روز توی آینه به اثر باقی مونده ازش نگاه کن تا یادت باشه برای کی قدم برمی‌داری. 

در هر صورت، بگذریم از این ماجرا چون واقعاً بعد از اینش از دست من خارجه و شاید فقط سازش و خیره شدن به جای زخمِ روی سرم از دستم بر بیاد. هرچند که ترجیح می‌دم بیشتر بجنگم، انگار آتشی درونم هست که می‌خواد بزرگتر بشه و گسترده‌تر. اما بقیه می‌گن بهتره بنزین روش نریزم چون دودش توی چشم خودم می‌ره. 

گفتم هفته‌های آخر هیجده سالگی و عجایبش. اما تا اینجا فقط از مسائل تکراری حرف زدم. توی این دو هفته تجربه‌های جدید زیادی داشتم. و حالا حس می‌کنم احساسات جدید اما غریبی داره درونم جوونه می‌زنه. چیزی گسترده‌تر از شورش هورمون‌ها یا مسائل قورباغه‌ای. و راستش وقتی این موضوع رو به هیونگ گفتم، در جواب بهم گفت ترسناک بود. و من خندیدم و گفتم که نه، ترسناک نیستن و فقط جدیدن. اما الان دارم به این فکر می‌کنم مگه چیزهای جدید نمی‌تونن ترسناک باشن؟ 

جدا از این‌ها، مدتیه بدون پوشش سر می‌رم بیرون. آخر هفته شهر خودم بودم، و با کیدو رفته بودیم بیرون. و آدم‌هایی رو دیدم که به خاطر پوشش انتخابیم تشویقم کردن. اما می‌خوام از اون خانوم لباس فروشِ خوش‌قلب بیشتر برات تعریف کنم. که کلی تخفیف داد و گفت که بهم افتخار می‌کنه. من برگشتم و بغلش کردم، بغض کرده بودم اما اشکم نمی‌ریخت، این بار نمی‌ریخت. و اون خانوم بهم گفت که چرا می‌لرزی؟ نگران نباش همه‌ی این‌ها تموم می‌شه، روزهای خوب می‌رسن بهت قول می‌دم. خیلی مراقب خودت باش دختر شجاع. و یا همین امروز، که با مرجان خانم قدم زنان رفتیم زیر بارون تا شکلات‌داغ بخوریم. و یه دختر رهگذر که کاپشن سفید پوشیده بود بهم گفت که چه موهای قشنگی دارم. 

جیم‌جیم عزیزم. اتفاقاتی که افتاد بهم ثابت کرد تغییر اونقدرها هم غیرممکن نیست. چیزی که ما تصور می‌کنیم هم با چیزی که واقعاً هست یا به نظر می‌رسه هم یکی نیست. و اینبار یه قدم فراتر از امید رفتم، حالا بین اون همه امید، رگه‌هایی از اطمینان هم هست. اطمینان به یه تغییر. 

من دلم می‌خواد تا ساعت‌ها بعد در مورد مسائلی که جسته و گریخته بهشون اشاره کردم باهات صحبت کنم، با جزئیات تمام چیزهایی که دیدم رو تعریف کنم و حتی حرف‌های خاله زنکی بزنم و آخرش هم بزنم زیر گریه. اما خب، باید چراغ رو خاموش کنم چون بچه‌ها خوابن، خودم هم بخوابم چون فردا روز شلوغی دارم، و به این فکر کنم که چقدر دلتنگت هستم. 

مراقب خودت باش.

 

مگلونیای تو3>

 

پی‌نوشت: این روزها بیشتر درس می‌خونم. استاد مشاورمون کم کم داره ازم خوشش می‌اد. احتمالاً.

پی‌نوشت: موهام رو صورتی رنگ کردم. اونجوری که می‌خواستم نشد. اما باز هم صورتیه. و من نگران اینم که با یکی دو بار حموم رفتن پاک شه.

پی‌نوشت: بعضی از دوستام گفتن شبیه لیسای بلک‌پینک شدم. راستش... نمی‌دونم. 

 

بعداً نوشت: این روزها برات زیاد نامه می‌نویسم، امیدوارم حوصلتو سر نبرده باشم.

#146

اتفاقی که افتاده اینه که...

آدرس اینجا رو به هم اتاقی‌هام دادم:>

حیحی.

#145

جیم‌جیم عزیزم.

مدتیه برای نوشتن این نامه دست دست می‌کنم. اما ذهن و قلبم اونقدر سرشار از احساسات و اتفاقات و یاد آدم‌های مختلفه که نمی‌دونم از چی باید برات بنویسم، چطوری برات تعریف کنم. راستش تو منو خوب می‌شناسی، من آدم ناشکری نیستم. قدردان تک تک نعمت‌هایی هستم که دارم. حتی زشت‌ترین‌ها و آزاردهنده‌ترین‌هاش. اما باور کن، قبل از شروع تمام این ماجراها همه‌ی ما دردها و غصه‌های خودمون رو داشتیم چون می‌دونستیم این زندگی اونطوری نیست که باید باشه. علی رغم وجود تمام لحظه‌های شیرین و قشنگ. و این منو آزار می‌داد چون احساس می‌کردم یه چیزی درونم هست که هر روز داره بیشتر هدر می‌ره. اما من الان خیلی بیشتر ناراحت هستم، خیلی بیشتر اشک می‌ریزم، قلبم خیلی خیلی بیشتر درد می‌کنه و به طرز غیرقابل باوری عصبانی هستم. چون این بار چیزی که واقعاً هدر می‌ره "یه چیزی توی درونمون" نیست، شیره‌ی روح و زندگی‌های ارزشمندمونه. روز‌ها و لحظه‌هایی در آینده که قبل از این که بهمون داده بشه، ازمون گرفته شد. 

جیم‌جیم خیلی درد داره. واقعاً می‌گم. چون من همون آدمی هستم که توی اوقات فراغتش پرونده‌های جنایی واقعی رو می‌خونه، می‌بینه، گوش می‌ده و از دیدن عکس آدم‌های مرده و تکه‌های بدن و استخون‌هاشون هیجان‌زده می‌شه. اما دیدن عکس جنازه این بار فرق داره. دیدن صورت‌های خونین و کبود این بار فرق داره. هیچ هیجانی توش نیست. فقط درد و غم و خشمه. و شاید حتی فراتر از چیزی که بشه توی کلمات گنجوند. چون می‌دونم می‌تونستم جای هرکدوم از آدم‌های گمنامی باشم که توی تاریکی به زیر خاک می‌رن. و تصور این که چه چیز‌هایی رو از دست می‌دم و آدم‌های اطرافم چیکار می‌کنن و چه داستان‌هایی پشت چرایی و چگونگی مرگم گفته می‌شه، از ذهنم بیرون نمی‌ره. برای همینه که با هر اسمی که این روزها دهن به دهن می‌چرخه، گریه می‌کنم و واکنش هورمون‌هام طوریه که انگار عضوی از خانواده‌مو از دست دادم. 

این روزها تا دلت بخواد به آدم‌ها توضیح دادم، بحث کردم، دعوا کردم؛ قابل درکه که بیشترشون کلاً نفهمیدن یا نخواستن بفهمن. و تحملشون از یه نقطه به بعد از کاسه‌ی صبرم فراتر بود و برای همینه که الان دیگه به قانع کردن کسی دامن نمی‌زنم. فقط دور می‌شم، بلاک می‌کنم یا در بدترین حالت، حرصم رو فرو می‌دم و به نصیحت‌ها و پیشنهاداتی که ذره‌ای برام ارزش ندارن به کوتاه‌ترین حالت ممکن جواب می‌دم تا فقط از سرم باز کرده باشم. راستش من فکر می‌کردم به اندازه‌ی کافی توی انتخاب کردن اطرافیانم حساسیت به خرج دادم. اما تا الان از بعضی‌ها چیزهایی دیدم و شنیدم که باعث می‌شه از خودم بپرسم "واقعاً چه فکری پیش خودم کردم که اسم این آدم رو گذاشتم «دوست» «گوگولی» «سافت» «دوست‌داشتنی» «قابل احترام» و خیلی چیز‌های دیگه؟"

جیم‌جیم من در خسته‌ترین و بلاتکلیف‌ترین حالت ممکن امیدوارترینم. گاهی حتی نمی‌دونم دقیقاً به چه رخداد یا چه تغییری امیدوارم، تمام ایده‌ای که دارم به یه مشت حدس و گمان خلاصه می‌شه که گاهی اونقدر واقعی به نظر می‌رسن که انگار در فردایی جریان دارن که می‌تونم لمسش کنم، و گاهی اونقدر ساده‌لوحانه که احساس احمق بودن بهم دست می‌ده. اما همونطور که گفتم، امید دارم. مثل این می‌مونه که یه چیز نورانی توی قسمتی از قلبم داره می‌درخشه و بهم می‌گه پایان شب سیه سپیده. می‌دونم که هیچوقت هیچ‌جای این کره قرار نیست از مشکلات پاک بشه چون تا وقتی زیبایی هست، زشتی وجود داره. چیزی که ازش حرف میزنم، فردایی قشنگ‌تره. نه قشنگ‌ترین فردا. 

راستی، امشب یه خواب عجیب دیدم. نمی‌دونم معنیش چی می‌تونه باشه، یا اصلاً آیا معنایی داره یا نه. اما ماجرا از این قرار بود که با مامان و جمع کوچکی از فامیل‌ها برای مناسبت خاصی رفته بودیم مسافرت. جایی کنار دریا، چیزی مثل خلیج. یه نقطه‌ی خاص روی کره‌ی زمین. اما به دلایل واضحی، شگفتی اون دریا به شدت آسیب دیده بود. اکوسیستمش به هم ریخته بود و خیلی جالب بود که آسیب‌های زیست محیطی‌ای که به دریا وارد شده بود رو یه خرس قهوه‌ای که مایو‌ی قرمز پوشیده بود داشت بهم توضیح می‌داد. یه دوست خلبان هم داشت. و من بعدش یادم نیست که دقیقاً چه اتفاقی افتاد، اما وقتی که آب به خاطر جذر و مد عقب رفت، شورشی روی شن‌های ساحل راه افتاد. و صحنه ناگهان پر از پلیس‌هایی شد که لباس‌های سبز و سفید و آبی پوشیده بودن. پلیس‌هایی که جون مردم رو نجات می‌دادن. و در نهایت هم نذاشتن من بمیرم. 

در هر صورت، دوباره توی نقطه‌ای هستم که در مورد موضوعاتی، دست و غلط‌ها رو نمی‌تونم تشخیص بدم. حتی گاهی اوقات به این فکر می‌کنم که چقدر ممکنه منفور باشم. اما تمام چیزی که می‌دونم، اینه که منم مثل خیلی‌های دیگه طبق چیزی عمل می‌کنم که به نظرم در اون موقعیت درست‌ترینه. و بر همین اساس به جلو حرکت می‌کنم.

ممنون که به حرف‌هام گوش کردی. این روزها خیلی مراقب خودت باش.

 

مگلونیای تو 3>

 

 

پی‌نوشت: یه عکس دیدم از یه دیوار نوشته که می‌گفت "به اندازه‌ی تمام ظلم‌های «اسمش رو نبر» دوستت دارم." و من علاوه‌ بر این، دلتنگت هم هستم.

#144

(این عکس کار کیدوئهD: )

 

---

رتبه‌های کنکور اومده... امیدوارم همتون به نتیجه‌ی خوب و قابل قبولی رسیده باشین(*: اگر هم اونطور که انتظار داشتین نبوده... خب نمی‌خوام حرف‌های تکراری بزنم، اشکالی نداره اگر حالتون خوب نباشه یا ناراحت بشین. به خودتون زمان بدین برای قبول چیزی که اتفاق افتاده، و این رو بدونین که اون عدد هرچی که باشه به هیچ عنوان نمی‌تونه چیزی که شما هستین رو توضیح بده یا ارزش گذاری کنه. درسته که کنکور چیز سرنوشت سازیه، اما تنها راه موفقیت نیست. امیدوارم همگی مسیر درست زندگیتونو پیدا کنین و... به جاهای خوب خوب برسین(*:

---

 

فکر کنم بتونین به راحتی حدس بزنین که مهم‌ترین سرگرمیم این روزا چیه:)))... جدی وقتی دارم عکس می‌گیرم، انگار واقعاً زنده‌ام و از هر موجود زنده‌ی دیگه‌ای خوشحال‌تر.

تقریباً همون روزهای اولی که به فکر خریدن دوربین افتادم، (حدودا 2 یا 3 سال پیش) تقریباً مطمئن بودم که می‌خوام از چیزهایی عکس بگیرم که یه جورایی، ثابت نیستن، حرکت می‌کنن، و قشنگن. چون گاهی اوقات، این احساس بهم دست می‌داد که شاید، بعضی از چیزایی که از نظر من جالب و قشنگن، اونقدر از نظر بقیه عادی و معمولی باشن که اصلا به چشمشون نیان. و برای همین هم بود که دنبال Street photography یا همون عکاسی خیابونی رفتم.

واقعیتش یه پست در مورد اولین دفعه‌ای که انجامش دادم نوشتم، ولی شوربختانه، خیلی پست بی‌سر و ته و چرتی از آب درومد، روم نشد پستش کنمTT

و الان می‌خوام در مورد چیزهایی که توی این چند روز از عکس گرفتن از غریبه‌ها یاد گرفتم حرف بزنم، که خب، شاید قبلاً به این وضوح متوجهشون نبودم. 

 

(راستی عکس‌ها هیچکدوم ادیت نشدن. مامانم می‌گه نباید قبل ادیت جایی بذارمشونTT ولی خب من فعلاً بلد نیستم درست حسابی ادیت کنمTT)

 

 

ادامه مطلب

#142

نفیلی عزیزم.

اعتراف می‌کنم گاهی اوقات از برداشت‌ها، احساسات و طرز تفکر آدم‌هایی که به خودم نزدیک می‌دونم شگفت‌زده می‌شم؛ و این موضوع این حقیقت رو که همگی ما داریم بزرگ می‌شیم و راه خودمون رو پیدا می‌کنیم و به سمت چیزی حرکت می‌کنیم که توی اعماق وجودمون مخفی کردیم رو محکم‌تر از قبل به صورتم می‌زنه. و این موضوع لزوماً غم‌انگیز نیست، اتفاقاً جالبه؛ جالبه که گاهی اوقات دیدگاه‌هایی رو از افراد دیگه می‌شنوم که خودم تا حالا متوجهشون نبودم. 

یه وقت‌هایی از برداشت اشتباهی که داشتم خوشحال می‌شم، باعث می‌شه حس کنم همه چیز اونقدرها که فکرشو می‌کردم بد نیست و منم اونقدری که فکر می‌کردم تنها نیستم. چون من مدت طولانی‌ایه که خودم رو زودرنج و زودجوش (اگر کلمه‌ی درستی باشه) خطاب می‌کنم و بیشتر اوقات، احساساتم رو می‌ذارم پای نازک نارنجی بودنم و گاهی اوقات، تمام حرف‌هایی که توی دلم نگه‌داشته بودم مثل یه بچه‌ی ناخواسته به شکمم لگد می‌زنن و دردم می‌گیره، گاهی اوقات گریه هم می‌کنم. گاهی اوقات هم برای اشک ریختن زیادی خالی‌ام. اما چیزی که اخیراً متوجه شدم، اینه که این ناراحتی‌ها منو متمایز یا غیرقابل درک نمی‌کنه، چون افراد دیگه‌ای هم هستن که از فلان حرف و فلان رفتار ناراحت شده باشن و اتفاقاً با من هم نظر باشن. 

من اونقدر حرف‌ها رو توی دلم نگه می‌دارم که در نهایت تحملم تموم شه. و منفجر می‌شم و روی سر و صورت اطرافیانم می‌پاشم. و اون‌ها فقط عصبانیتم سر یه چیز کوچیک رو می‌بینن، نه تمام چیز‌هایی که از قبل پشت سرم مخفی کرده بودم. بیشتر وقت‌ها اهمیت ندادن به این نکته‌های کوچیک تاثیرهای بدی می‌ذاره. این که خودت رو مسخره کنی یا به خودت حق ندی. خیلی وقت‌ها فقط یه سوءتفاهم کوچیکه و با یه مکالمه‌ی ملایم طرف متوجه اشتباهش می‌شه. و این کاریه که این روزها انجام می‌دم و برام جالبه که چرا تا الان متوجهش نبودم. مثلاً همین "مکالمه‌ی ملایم" رو با مرجان خانم داشتم. نمی‌دونم چقدر صداقت توی حرف‌ها و جملاتش به کار برد، ولی برخلاف انتظارم، گفت که تمام این مدت واقعاً نمی‌دونسته چقدر آزاردهنده شده و ای کاش خیلی قبل‌تر بهش گفته بودیم. 

در هر صورت، سال جدید تا اینجا برای من در حد قابل قبولی سپری شده، شاید اونقدری که قبل از عید احساس فعال بودن می‌کردم، در عمل فعال نبوده باشم، درسته روزهایی بودن که فقط برای چای و غذا خوردن از تختم بیرون اومدم، و البته که همیشه تمام کارهایی که توی پلنرم می‌نویسم تیک نمی‌خورن، اما وقتی به خود سال قبلم نگاه می‌کنم، که چقدر عاجز و بیچاره بود، می‌فهمم چقدر راه اومدم، و بیشتر می‌فهمم چقدر راه دارم که بعد از این برم. و گاهی اوقات، از بزرگ و مبهم بودن آینده وحشت می‌کنم. از این که هیچکس نمی‌دونه قراره چی بشم. 

 

 

مگنولیای تو3>

---

پی‌نوشت: دایره‌ی افرادی که باهاشون ارتباط دارم و همچنین مهارت‌های اجتماعیم با سرعت بسیار کندی درحال پیشرفته. و این برای منی که میزان درونگراییم از عید به این ور ده درصد بیشتر شده واقعاً شگفت‌انگیزه. (اگر برای کسی سواله که چطوری این اتفاق افتاد، باید بگم دقیق نمی‌دونم، شاید همه چیز از اونجایی شروع شد که سعی کردم بیشتر لبخند بزنم و کمتر نگران این باشم که نکنه حرفی که می‌خوام بزنم مسخره باشه.)

پی‌نوشت: از بین چیزایی که توی چالش نقشه کشی نوشته بودم، 2 مورد دیگه هم خط خورد، یکیش ورزش کردن بود، یه ماه باشگاه رفتم، و خب وزنه‌هایی که می‌زدم در طول ماه حتی 3 برابر شدن. (گوردت) و با این که مربیم گفت حتما ادامه بدم، برنامه‌ای برای این کار ندارم چون خیلی خستم می‌کنهTT و تازه مامانمم کلی عصبانی شد چون معتقده لاغرتر شدم._. ... +مورد دومی که خط می‌خوره مدیریت مالیه. نوشتن چیزهایی که قصد دارم در طول ماه بخرم و چیزهایی که واقعاً می‌خرم توی ژونالم واقعاً موثر واقع شدهTT (زندگی دانشجویی خیلی خرج داره خلاصهTT)

پی‌نوشت: راستی راستی! بالاخره بعد یه سال دوربین خریدمD": ... تقریبا هر روز باهاش کلی عکس می‌گیرم، البته هنوز چنگی به دل نمی‌زنن چون تنظیماتشو هنوز کامل یاد نگرفتم. (اینجوری می‌شه که مثلاً می‌خوام ازیه ساعت عکس بگیرم بعد دوربین یه صفحه‌ی سیاه تحویلم می‌ده^^) 

پی‌نوشت: این Street photography  معرف حضورتون هست؟ وای خیلی باحاله، دلم می‌خواد امتحانش کنمD"": ...

#141

گاهی وقت‌ها لحظه‌هایی هستن که در عین ساده و معمولی بودن، برای فراموش شدن زیادی ارزشمند به نظر می‌رسن. همیشه اینطور نیست که اتفاق خاص، یا جالبی بیفته. اما می‌تونم حس کنم که این صحنه می‌تونه سکانسی از یه فیلم روزمره و حوصله سر بر باشه.

مثل شب‌هایی که می‌ریم بالای پشت بوم و "تی‌پارتی" می‌گیریم، باد لای موهایی که ساعت‌ها زیر شال و روسری و مقنعه خفه شدن می‌پیچه و ما، آهنگ‌های مورد علاقه‌مونو گوش می‌دیم و پوستمون مور مور می‌شه، به این که ای کاش اسم صورت‌های فلکی رو بلد بودیم فکر می‌کنیم و کمی حسرت می‌خوریم، به ستاره‌ها نگاه می‌کنیم، به نور‌هایی که روی زمین یا توی دل آسمون تکون می‌خورن چشم می‌دوزیم، به این که چقدر دورن، چقدر دست نیافتنی و چقدر درک نشدنی. 

گاهی نور ترقه و آتیش بازی رو می‌بینیم و ذوق می‌کنیم، چای طعم دار با شیرینی‌های محلی می‌خوریم، ناظم خوابگاه که برای حضور غیاب اومده بهمون گیر می‌ده ولی ما سمج‌تر از این حرف‌هاییم و وقتی که رفت، بهش می‌خندیم و اداشو در می‌اریم و در مورد این که چقدر رنگ زرد بهش نمی‌اد حرف می‌زنیم. 

از اون بالا، گاهی به پنجره‌ها نگاه می‌کنم، شاید هم کار اشتباهی می‌کنم، اما آدم‌هایی رو می‌بینم که با لباس راحتی توی خونه‌هاشون حرکت می‌کنن، دختری که توی تاریکی بالاترین طبقه می‌رقصه، پیرمردی که فوتبال نگاه می‌کنه، بچه‌ای که می‌ره روی تختش که بخوابه ولی یادش رفته چراغ اتاقشو خاموش کنه و آقایی که نمی‌دونم کیه و داره تو ساختمون دانشکده چیکار می‌کنه((: به این فکر می‌کنم که شاید هیچکدومشون ندونن یکی داره نگاهشون می‌کنه. یه وقت‌هایی دلم می‌خواست چراغ قوه‌ـمو روی اون زوج عاشقی که توی تاریکی شب می‌رن تو حلق هم بگیرم تا ببینم دقیقاً دارن چیکار می‌کنن. حقیقتاً کار زشتیه. نکنین، منم نکردم.

شب‌هایی هستن که از آخرین جون‌هایی که برام مونده استفاده می‌کنم و تا وقتی پا درد بگیرم توی محوطه بی‌هدف این طرف و اون طرف می‌رم. کم پیش می‌اد تنها باشم. ژیلا اکثرا همراهمه، جفتمون هودی سیاه می‌پوشیم و فلاکس به دست حرف می‌زنیم. یادمه که یه بار داشتیم از جلوی یکی از پانسیون‌ها رد می‌شدیم و بچه‌های اون اتاق از پنجره ما رو دیدن، می‌شناختمشون، بچه‌های بهداشت بودن و چون استاد زبان عمومی‌مون یکی بود باهاشون سر یه کلاس نشسته بودم. یکیشون با تعجب گفت «ببینم شماها دو نفرین؟» 

من و ژیلا واقعاً شبیه هم نیستیم. نه از لحاظ قد و قواره، (من خیلی کوچولوترمTT) و نه از لحاظ چهره. فقط جفتمون چتری داریم و گاهی موهای کوتاهمونو می‌بافیم. شاید همین باعث شده که حتی آشپز سلف هم کنجکاوانه بپرسه «شما دو تا خواهرین؟» و ما نه تنها خواهر نیستیم، بلکه حتی از یه شهر هم نیستیم. من ترکم و اون کرد. و همیشه باهم فارسی حرف می‌زنیم. وای، کردی حرف زدن ژیلا خیلی کیوتههه.

یه وقت‌هایی بی‌دلیل، انگار مسخ می‌شیم، عقل از سرمون می‌پره، چرت و پرت می‌گیم و اونقدر به هر چیز و ناچیزی می‌خندیم که گرسنه می‌شیم. برای یه دونه هِل که روی چای شناور شده مراسم عزا می‌گیریم و ازش به نیکی یاد می‌کنیم، در مورد این که نمی‌تونیم پشمک رو بشوریم حرف می‌زنیم و در مورد این که چطوری با کاتر، مواد مصرف کنیم هزیون می‌گیم. و به این که چقدر احتمال داره دوقطبی باشیم فکر می‌کنیم. گاهی خیلی جدی در مورد رمان و کتاب‌هایی که خوندیم یا می‌خوایم بخونیم حرف می‌زنیم، درس می‌خونیم، در مورد نمره‌ها غر می‌زنیم، از دمای هوا می‌نالیم و برای شستن ظرف‌ها بهونه می‌اریم. گاهی اوقات جشن می‌گیریم، اکثراً به بهونه‌ی تولد، چراغ قوه‌ی گوشی رو توی رنده تکون تکون می‌دیم و صدای آهنگ رو بالا می‌بریم و می‌رقصیم و نوشابه‌های سلف رو می‌خوریم و تصور می‌کنیم اومدیم کلاب. تا دلتون بخواد غیبت‌های پیرزنی هم می‌کنیم.

گاهی از درخت‌های شاه توت حیاط آویزون می‌شیم، گاهی با گربه‌ها بازی می‌کنیم و پس مونده‌های گوشت رو براشون می‌ریزیم و برای بعضی‌هاشون اسم می‌ذاریم. (و یکی از کیوت‌ترین لحظات زندگیم وقتی بود که ماندانا داشت اون تیکه مرغ رو همونجا توی دستم می‌خورد و زبون زبرش روی پوست دستم کشیده می‌شد نیبنتتنبنسب) 

یه وقت‌هایی از هم دلخور می‌شیم، عصبانی و ناراحت می‌شیم، گریه می‌کنیم، با این که توی یه اتاق هستیم با پیام دادن حرف می‌زنیم، روز بعد باهم بیرون می‌ریم، توی امتحان تقلب می‌کنیم، از هم عکس ‌می‌گیریم و از آرایش هم تعریف می‌کنیم. 

درکل، شاید دورنمای تمام این روزها خیلی چیز جذابی به نظر نرسه. دانشجو بودن توی یه شهر کوچیک، یه دانشگاه کوچیک و گذروندن شب و روزگار توی اتاق کوچیک شش نفره‌ی یه خوابگاه درب و داغون شاید واقعاً چیزی نباشه که آدم‌های زیادی بخوان داشته باشنش. یه وقت‌هایی حتی خودم هم آرزو می‌کنم ای کاش جور دیگه‌ای رقم می‌خورد. اما فکر کردن به این که اگر اینطوری می‌شد، هیچوقت این بچه‌ها رو نمی‌دیدم و این تاثیرات رو ازشون نمی‌گرفتم و در نهایت، آدم دیگه‌ای می‌شدم، دوباره یادم می‌ندازه که چقدر دلم نمی‌خواد کسی جز خودم باشم. 

و برای همین، از این لحظات قدردانی می‌کنم.

پی‌نوشت: امتحاناتم هنوز تموم نشدن<:

پی‌نوشت: نمره‌های بعضی از درس‌هامو دیدم، لعنتی خیلی کمن. نه که درس نخونم، شب امتحان خودمو جر می‌دم. ولی لحظه آخر خوندن هیچوقت پاسخگو نیستTT 

پی‌نوشت: اونقدر ننوشتم که برام تبدیل به کار طاقت فرسایی شده. برای خودم متاسفمTT 

پی‌نوشت: عیدتون مبارک^^